http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Little Man Tate / Infadels
Tweespan levert Britpop in optima forma.
16 september 2006, Paradiso, Amsterdam
Tekst: Sven Schlijper
Beeld: Tim van Veen
Publicatiedatum: 19 september 2006
Op het afgelopen Music In My Head festival beet Little Man Tate de spits af. Meteen vallen hun door Pulp en Blur gekleurde spetterende popliedjes op. Een paar singles later krijgt het Sheffieldse kwartet de wind goed in de zeilen. Het debuutalbum komt pas volgend jaar uit, maar de eerste rijen in een zweterige Paradiso-bovenzaal zingen elk nummer mee. MySpace en het actieve bandforum doen wonderen.
Ze komen uit dezelfde stad als Arctic Monkeys, maar daarmee houdt de gelijkenis op. Voor voorman Jon Windle en co geen punky straatverhalen en geen straffe branierock zoals bij Milburn. Zij zetten liever in op meezingbare popdeunen barstensvol melodie. The Kinks, The Jam en Elvis Costello zijn hoorbare invloeden.
Little Man Tate vertelt de verhalen van de normale man (inderdaad: wat ouder dan de vaak puberende nieuwe Britrockbandjes), werkt vaardig met ironie en neemt zichzelf nooit te serieus. ‘Man I Hate Your Band’ en ‘What? What You Got’ nemen hypecultuur en starfuckers op de hak; brallerige samenzang draagt huisfeestlijflied ‘House Party at Boothy’s’.
Het is poprock in optima forma waarbij het onmogelijk is stil te staan. In 35 minuten voorziet de band zijn lang niet misselijke debuutalbum van meer pit en venijn. Windle beeldt teksten uit, rolt zijn ogen, stuipt over het podium, terwijl zijn bandmakkers stoïcijns doorrocken. Voor meer is het wachten tot Little Man Tate’s terugkeer. Op London Calling? Of pas na de release van het geweldige debuutalbum? De verschijning daarvan is uitgesteld om over de hele wereld tegelijk als een bom te kunnen inslaan. 
Grootse plannen voor Little Man Tate dat eerst op tournee gaat met de in Engeland zeer populaire popband Ordinary Boys om vervolgens aan een wereldwijde zegetocht te gaan beginnen.
Infadels [foto links] heeft die reis achter de rug. Eind 2005 staat het kwintet op onchristelijk laat tijdstip in de bovenzaal, tussendoor speelt de groep ontelbare shows in ons land waarbij Burgerweeshuis en Bosuil niet overgeslagen worden. Pinkpop en 5 Days Off vestigen de naam definitief bij het grotere publiek dat voor een volgepakte grote Paradisozaal zorgt.
Na de opkomst met stadiontoeters springt het publiek van voor tot achter.De aanstekelijke danspop wordt snaarstrak uitgevoerd en knipoogt naar ska, The Rapture en LCD Soundsystem. Taferelen zoals bij de in naam andere ‘ongelovige’ band (Faithless) te zien waren, zijn niet van de lucht. Als Infadels op volle toeren draait, zwaaien honderden armen en is de euforie compleet.
Als Infadels ‘Steady as She Goes’ van The Raconteurs helemaal naar zijn hand zet, barst Paradiso van uitgelaten feestvreugde. ‘Can’t Get Enough’ is dan ook slechts een schijnbaar einde van de show. Drie toegiften later (waaronder een heerlijk mopje Braziliaanse percussieswing) stroomt een drijfnat bezweet Paradiso gelukszalig lachend leeg, om meteen weer oog in oog te staan met de onvermoeibare band die een signeersessie afwerkt. Van Ekko tot AB, van London Calling tot Lowlands brengt Infadels uitbundige dansrock van de meest pakkende soort; dé voorbode van een aanstaande nu-rave hype?
http://www.kindamuzik.net/live/little-man-tate/little-man-tate-infadels/13903/
Meer Little Man Tate op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/little-man-tate
Deel dit artikel: