• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Little Man Tate: doodnormale mannen genieten met volle teugen van lang leve de lol.

Begin juni dit jaar zet Little Man Tate voor het eerst voet op Nederlandse bodem. Na The Music In My Head volgt via de Paradisobovenzaal in het najaar London Calling. Voor de één te dikke, kleurloze gelukszoekers, voor de ander een feestelijk bandje met grappige teksten waarmee een verloren uurtje prima voorbij waait. Onder een septemberzon spreekt zanger Jon Windle in hartje Amsterdam over wat was en in het vat zit voor Little Man Tate.

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 15 december 2006

“Wat zijn de vrouwen hier mooi! Ik kijk mijn ogen uit. Lekker weer, mooie vrouwen met lange benen, wat kan ik me nog meer wensen? Ik kan mijn lol niet op. Ik speel met mijn vrienden in een bandje, kom in het prachtige Amsterdam terecht, met dit fantastische zonnetje en dan die vrouwen! Zo’n figuur hebben ze bij ons thuis niet. Daar hebben ze smakeloos hun hebben en houden in de aanbieding uit het truitje hangen en daar krijg je dan meteen een blik op de rest, het bonusmateriaal zeg maar, bij. Het zal wel te maken hebben met het feit dat ze hier allemaal op fietsen rijden. Ik ben bijna overhoop gereden, die dingen zijn echt overal. Opletten dus bij het oversteken en niet te lang de volgende schoonheid nastaren.

Het is ongelofelijk voor vier vrienden die elkaar nog kennen van de Junior Sunday League. Een balletje trappen als kleine jochies kreeg een andere vorm toen we zestien waren en samen muziek gingen maken. Dezelfde pret, maar niet meer in de stromende regen op een modderig veld. Dan is het jaren later opeens heel vreemd om mee te maken dat de muziekwereld Sheffield opnieuw ontdekt – zeker met Arctic Monkeys – en daardoor bands oppikt die anders misschien nooit dezelfde aandacht krijgen.

Wij spinnen er garen bij. De stad bruist. Er zijn overal plekken om te spelen en veel van de andere bands zoals Milburn bestaan uit toffe jonge gasten. Er hangt een prima sfeer in de lucht. Het is trouwens niet alleen indiegitaarmuziek die het nu goed doet. Sheffield heeft ook een paar goede metalbands en dance is weer in opkomst.

Het Sheffieldstempel heeft ook een keerzijde. Mensen kunnen er gauw genoeg van krijgen: ‘Nee, niet wéér een bandje uit Sheffield!’ en op zoek gaan naar heel wat anders. Ik hoop dat Little Man Tate ook los van Sheffield op waarde wordt geschat. We gaan niet bij elkaar zitten met het idee een Sheffields nummer te schrijven. Althans in zoverre dat Little Man Tate zwaar is beïnvloed door Pulp, ook uit Sheffield. Dat is het duidelijkst zichtbaar in de manier waarop we naar het leven kijken en die kijk in teksten vertalen.

Voor de rest houden we vooral van The Beatles, The Small Faces, The Who, The Kinks, The Jam en Blur. Niet al te hippe bands eigenlijk, maar we zijn helemaal niet bezig met hip zijn. Elvis Costello bijvoorbeeld is ook een enorm voorbeeld gezien zijn gevoel voor pakkende nummers met briljante teksten.

Little Man Tate is ook nauwelijks vergelijkbaar met andere bands uit Sheffield van dit moment. We zijn veel minder gritty en juist openlijk en schaamteloos pop en romantisch ingesteld. Blurs Parklife, een hoop van wat The Beatles en Oasis deden, is ook pop aan de oppervlakte én ze hebben steengoede teksten. Little Man Tate wil korte verhalen vertellen die uit het leven gegrepen zijn. Snapshots, waarbij iedereen zich wat kan voorstellen, verhalen die in het leven van iedereen kunnen afspelen.

Comedian Peter Kay is mijn idool wat dat betreft. Bij hem denk ik vaak: ‘Dat is zó waar!’. Die herkenbaarheid, dat gevoel van schaamte of euforie, of het kotsend boven een plee hangen als je teveel gezopen hebt op een feest. Wie kent dat niet? Dat idee verpakt in een aanstekelijk, grappig popliedje is waar Little Man Tate om draait.

Humor, knipogen, relativering en ironie zijn de belangrijke trefwoorden voor Little Man Tate. De albumtitel Man, I Hate Your Band is niets meer dan de draak steken met onszelf en de platenindustrie als geheel. Wil je het maken in Engeland, moet je naar Londen. Vergeet maar dat A&R-managers naar Sheffield komen om je te zien. Stuur je demo en zorg dat je in Camden speelt. Dan staan ze elkaar aan de bar keuvelend te verdringen.

Ook wij hebben ervan gedroomd naar Londen te gaan en ontdekt te worden. Tig mensen hebben tegen ons gezegd: ‘Man, I Hate Your Band! Dit wordt nooit wat.’ Nu zijn we toch gewoon thuis opgepikt. Zie hier: we hebben een platendeal, touren nu door Europa en volgende maand met Ordinary Boys door Engeland. Dat kulverhaal over Londen als beloofde stad om het als band te maken, inclusief ons eigen beeld ervan, het stelt allemaal niet zoveel voor.

We hopen maar dat de grap niet als een boemerang terugkomt. De plaat heet Man, I Hate Your Band, net als het eerste nummer, dus het is bijna erom vragen dat een enorme ‘INDERDAAD’ als kop straks boven een recensie staat. Niet dat ik daarmee zit, de grappigste recensies die we tot nu toe gekregen hebben, zijn de negatieven. Vaak zijn het teksten die meer zeggen over de persoon die ze schrijft, dan over ons. Daarin alleen al zit een geweldig verhaal voor een nieuwe tekst, dat iemand maar niet los kan komen van Arctic Monkeys, of een pishekel heeft aan pop en toch gedwongen onze plaat moet beluisteren.

Arme gek, maar het levert wel amusant voer voor inspiratie op. Dat mensen zichzelf zo serieus kunnen nemen en onze plaat zo serieus nemen, dan heb je weinig van Little Man Tate begrepen. Relativeer en relax, zo erg is het allemaal niet, chill en durf om jezelf te lachen. Dat doen wij ook.

De rode draad op de plaat en in Little Man Tate is namelijk de lol. We begonnen te spelen voor vrienden, op feestjes en hadden een prima tijd. We hadden alle vier klotenbanen, speelden een show en moesten de volgende ochtend meteen door naar ons werk. Toch deden we het, want we hadden lol voor tien. Ook als Little Man Tate niet zover was gekomen als waar het nu staat, deden we nog steeds precies hetzelfde. Het zit in ons bloed om een feest van het leven te maken. We zijn de band nooit begonnen uit hang naar adoratie of geld. Dan krabbel je denk ik minder makkelijk overeind na een tegenslag of hou je het niet vol. De pret en ons relativeringsvermogen hebben Little Man Tate gemaakt tot wat het nu is: een feestelijke popgroep.

We hebben alle reden voor een feeststemming. Er is nu zoveel te genieten voor ons. De oude club vrienden is nog steeds superhecht, we zijn dezelfde normale knullen, we staan met beide benen op de grond. We zijn als dertigers ook al wat ouder dan veel bands die nu megagroot geworden zijn. We hopen het eventuele succes daardoor goed op waarde te kunnen schatten. De lol in het spelen is zoveel beter dan de rotbanen die we hadden.

Jawel: er is veel moois in het leven om blij om te zijn. Moet je haar daar aan de overkant met dat witte mantelpakje bijvoorbeeld weer eens zien. Nee, dit leventje bevalt me prima!”

Het debuut van Little Man Tate ligt vanaf 29 januari 2007 in de winkel. Inmiddels is bekend geworden dat het album About What You Know gaat heten, in plaats van Man, I Hate Your Band.

http://www.kindamuzik.net/interview/little-man-tate/little-man-tate-doodnormale-mannen-genieten-met-volle-teugen-van-lang-leve-de-lol/14595/
Meer Little Man Tate op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/little-man-tate