• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Monno / Lightning Bolt

Oorverdovend en onvergetelijk.
28 september 2004, WORM Rotterdam (NL)

Tekst: Jan Hiddink

Publicatiedatum: 29 september 2004

Monno uit Zwitserland bijt vanavond de spits af. Het viertal bedient zich van sax, bas, drums en laptop. De band opereert in die fijne, degelijke Zwitserse traditie die ons eerder ook Alboth en Steamboat Switzerland bracht: oorverdovende, schijnbaar bandeloze muziek, gebracht door gedisciplineerde, kundig onderlegde muzikanten voor wie falen geen optie is. Dus, allicht ten overvloede: de drummer slaat strak en hard en het zweet gutst van het goedgetrainde drummerslijf. De bassist slaat toe op spaarzame, maar onvergetelijke momenten waarop een gruwelijk basfundament de onderste regionen van de zaal vult. (Deze zaal is ‘de theaterzaal’ van Nighttown, vroeger bekend als ‘Popular’, tegenwoordig als ‘Het Tapetheater’ ofwel ‘de plakbandzaal’). De saxofoon wordt vooral ingezet als lawaaimachine: er wordt niet zozeer getoeterd, maar vooral, met dank aan een reeks effectenbakjes, gedreund en gescheurd middels moedwillige feedbackcircuits.

De allerbruutste verschijning van Monno is echter de man op laptop, rechts op de vloer. Getooid met het bedeesde uiterlijk van een bankbediende in een middelgrote Zwitserse provinciestad, gaat deze lokettist helemaal loos met stortingen digitaal kabaal waarbij niet wordt gekeken op een nulletje of drie, vier, vijf. Die praktijk, zo roemrucht belichaamd door het Zwitserse bankwezen, krijgt hier zijn gedroomde sublimatie –vooral ook omdat onze keurige verschijning er bij brult, joelt en rochelt dat het een aard heeft. Kortom: vergeet de veelgeroemde podiumpresentatie van Donna Summer. De coolste laptoprocker van het moment speelt in Monno!

De band is op weg naar, hoe kan het anders, een verpletterende finale als temidden van het aangenaam dolgedraaide publiek de mannen van Lightning Bolt hun posities innemen. Het roemruchte optreden van het Amerikaanse tweetal op All Tomorrow’s Parties, eerder dit jaar in Engeland, heeft hun reputatie vooruit doen snellen. Het Tapetheater, op een avond die is georganiseerd door WORM, staat vol met hongerig publiek dat heeft vernomen hoe chaos, hysterie en oproer de optredens van Lightning Bolt kenmerken –kom daar nog maar eens om, in een tijd waarin een wilde soortgenoot als Naked City sjiek reünie staat te houden in het aardsveilige Carré.

Lightning Bolt bestaat uit zanger/drummer Brian Chippendale en bassist Brian Gibson. Afkomstig uit Providence, Rhode Island heeft de band naam gemaakt met optredens waarbij ze tussen het publiek staan te spelen. Ze doen dat bovendien op momenten dat niemand het had voorzien. Lightning Bolt tart de wetten van de rockshow. Ze zijn een nachtmerrie voor de goed georganiseerde, aan alle kanten ingepolderde popsector, die niet berekend is op gekkigheid. Lightning Bolt beledigt het belang van goed geluid, heeft een broertje dood aan het publieksuitzicht, en meer nog aan fatsoenlijk volume.

Ze beginnen als Monno aan een bezeten finale bezig is. De drummer hakketakt keihard mee op het ritme van Monno, het publiek hoort bovenop het lawaai van die band nog meer lawaai komen van achteruit de zaal, draait zich gaandeweg om, wijkt uiteen, dringt naar voren, beklimt trappen, zoekt vluchtwegen, elleboogt zich een weg naar vrij uitzicht, gooit het bier aan de kant, morst, propt met trillende vingers, nog nat van het gemorste bier, de net aangeschafte oordoppen er in, kan zich niet meer verstaanbaar maken, wil positie innemen. En wordt overweldigd. Overweldigd door Lightning Bolt, dat voor een muur van versterkers zijn verzwelgende ding doet. Drums, bas en vocalen. Meer heeft een mens niet nodig, sterker nog: meer kan een mens in dit geval echt niet aan.

Niettemin: Lightning Bolt blijft speels en spannend tegelijk, geen moment gaat het concert ten onder, niet aan de ernst van een soortgenoot als Noxagt, noch aan de kolder van een andere soortgenoot als Bob Log. Drummer Brian Chippendale doet ook de vocalen. Zijn oerschreeuw komt tot het publiek via een soort bijtmicrofoontje, dat niet vóór, maar in zijn mond zit. Terwijl deze Brian, ook nog getooid met een soort struikroversdoekje rondom zijn mond, zich helemaal verliest in drums-‘n-vocals, blijft de andere Brian de koelheid zelve. Geconcentreerd speelt hij z’n baspartijen, die regelmatig blijk geven van het betere gevoel voor melodie.

De mooiste bonus van de avond zijn wel de twee gemaskerde wildemannen die helemaal vooraan staan bij het concert. De één heeft een geruite paardedeken van de bank getrokken en om zich heen gedrapeerd, waardoor een mooie Afghanenlook is gecreëerd. Zijn hoofd is ingepakt in een blauwe doekenbende, waaruit her en der een zwarte sliert haar steekt. De ander, ook de dj van de heuglijke avond, heeft voor deze gelegenheid een berenpak aangetrokken. Alleen de eigenlijke berenkop ontbreekt; in plaats daarvan is een groene wollen das dwars over het hoofd gestikt, met minuscule gaten voor oog, neus en mond. Ik meen aan weerszijden een roze, respectievelijk blauw aangenaaid oortje te zien, dat manisch op en neer wappert terwijl hij (zij?) epileptisch gesticuleert bij de waanzinsmuziek van Lightning Bolt. Ook zo kun je je oren beschermen.

Lightning Bolt speelt vanavond (29/09) in Vera te Groningen; op 16 oktober in OCCII te Amsterdam, en op 17 oktober in het Lintfabriek te Kontich.

http://www.kindamuzik.net/live/lightning-bolt/monno-lightning-bolt/7374/
Meer Lightning Bolt op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lightning-bolt