• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Lightning Bolt + Monno

Hardcore onder de mensen.
29 september 2004, Vera, Groningen (NL)

Tekst: Jurgen Tiekstra

Beeld: Bert Schelhaas

Publicatiedatum: 05 oktober 2004

Op 29 september stonden Monno en Lightning Bolt ook in Vera, na eerst in Worm, Rotterdam, van zich te hebben doen horen. De zaal moest zich nog wat opvullen (zonder uiteindelijk echt vol te worden) toen het viertal van Monno (foto rechts) van start ging. Bij Monno viel het al op dat de gebrachte noise, ondanks de moeilijkheden met het beschrijven van de muziek, niet zo ontoegankelijk is als de feiten op papier doen vermoeden. Het blijft iets transparants houden in de zoektocht naar een groove, af en toe onderbroken door de wellicht obligate chaotische momenten.

De ritmesectie is het bekwame deel van de Zwitserse band. Het andere tweetal, de één druk in de weer met een saxofoon, de ander met een laptop, microfoontje en mengpaneeltje, zorgde voor het nonsens-gedeelte van het bandgeluid, dat Monno de kwalificatie noise oplevert. Voornamelijk overstuurd geblaas van de eerste en niks anders dan bliepjes en vermoedelijk, want onverstaanbaar, geschreeuw van de tweede. Het gebrek aan ware instrumentbeheersing zal de reden zijn dat de beide bebrilde mannen veel aandacht besteden aan hoe het lichaam zo expressief mogelijk te laten kronkelen en te stuiptrekken. Niet altijd een teken van vakmanschap. Al met al verwordt het tot een soort computermetal annex noise, dat toch niet onaardig is.

Ook al is het de gewoonte van Lightning Bolt (foto links) om het publiek in de rug te bestormen wanneer het voorprogramma de laatste tonen laat horen, in Vera vond dit geen doorgang. Wellicht leende de zaal zich niet voor een verrassingsaanval. Nu was er een rustige overgang tussen beide bands. Of dat het concert minder maakt is de vraag. Het hoofdprogramma wordt er niet minder uniek door.

Lightning Bolt heeft het besef, anders dan Monno, dat voor de betreffende genadeloze muziek niet meer nodig is dan een sterke ritmesectie. De rest is valse lucht. Tegelijkertijd laat de band zien dat hij oneindig beter op elkaar is ingespeeld en beter weet hoe met weinig middelen maximaal effect te bewerkstelligen. Dit merk je alleen al aan het minimale drumstel dat Brian Chippendale beslaat. Uithuidingsvermogen, razende snelheid en misschien wel virtuositeit leveren een indrukwekkend concert op, dat ontegenzeggelijk puur en oprecht is. Het gaat hier om brute kracht, die doorspekt met breaks en ritmewisselingen, toch zo toegankelijk is dat het niet alleen liefhebbers van de meedogenlozere muziek kan bekoren.
Het is namelijk simpel, het is te begrijpen. Dit soort hardcore staat niet ver van de mensen af. Bovendien komen onder meer door het spel van bassist Brian Gibson, maar ook door de enkele noten die uit de mond van Chippendale ontstaan en via de door een geïmproviseerde bivakmuts in de mond gehouden microfoontje te horen zijn, melodie en ritmiek samen.

Vooral in het begin van het optreden was er plaats voor tegelijkertijd opgetogenheid, enkele basloopjes vol melancholie en agressie. Naarmate de tijd vorderde werd het geheel echter onverzoenlijker en eenvormiger. Op hetzelfde moment ging adrenaline tevens een grotere rol spelen in haast oneindige climaxen. Doordat de band op de grond speelt en het publiek bovenop de kleine bassist en de manische drummer staat, vervaagt de grens tussen publiek en entertainers. Dit proces ging nog verder toen Chippendale het tapijtje met daarop zijn drumstel enkele malen verder het publiek in trok. Dat terwijl Gibson stoïcijns glimlachend afwachtte wat de ogenschijnlijke bandleider van plan was. Na een uur en een kwartier kon ook Chippendale niet meer verder en stond hij hijgend en met een druipend t-shirt tussen de mensen die een niet makkelijk te vergeten concert hadden aanschouwd.

http://www.kindamuzik.net/live/lightning-bolt/lightning-bolt-monno/7412/
Meer Lightning Bolt op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lightning-bolt