Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Met een uitstekend nieuw album in de zak keert Life of Agony terug naar hun tweede thuisstad Amsterdam. Het verhaal is bekend: een relatief onbekende band uit New York geeft een werkelijk verbluffend optreden op Dynamo 1994 en Nederland sluit de band in het hart. Sindsdien houden wij van Life Of Agony en andersom. Een vol Paradiso geeft de band dan ook een warm onthaal.
Zodra de vertrouwde opener ‘River Runs Red’ door de zaal schalt is alles weer zoals het tien jaar geleden was. De fanatieke band met ouderwets loeiende zanger Keith Caputo zorgt voor nog meer herkenbare momenten door een setlist vol nummers van River Runs Red en Ugly, hun eerste twee albums. Tien jaar later zingt Caputo ‘Lost at 32’ in plaats van ‘Lost at 22’, maar dat is dan ook het grootste verschil met tien jaar geleden. Het echte onderscheid komt van de nummers van Broken Valley.
De eerste twee Nederlandse cluboptredens in Utrecht en Tilburg na de split stonden vooral in het teken stonden van nostalgie, in Doornroosje hoorden we vorig jaar al een paar nieuwe nummers, maar nu was er alle ruimte voor nieuw werk. Pas dan zien we een echt fris Life Of Agony. Een frisheid die vanavond mist bij de oude nummers. Wellicht heeft Life Of Agony die inmiddels alweer te vaak gespeeld.
Na een uurtje verdwijnt de band en komt terug voor een toegift. Tijdens de afsluiter ‘Underground’ is het venijn écht aanwezig. Dan is het over en uit. Niets aan te merken op het spel en de show. Toch lijkt het erop dat Life Of Agony alweer zo lang bezig is dat de routine er alweer behoorlijk ingeslopen is. Juist het gemis aan routine maakte de reünietour van twee jaar geleden zo geweldig. Vanavond was het “gewoon goed”.
http://www.kindamuzik.net/live/life-of-agony/life-of-agony-9701/9701/
Meer Life Of Agony op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/life-of-agony
Deel dit artikel: