• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Life of Agony is weer springlevend

Life Of Agony is weer in Nederland, dus zitten gitarist Joey Z en drummer Sal Abruscato aan de joints. De heren hebben ’s morgens wat rondgehangen in Amsterdam en zijn nu weer aan de interviews. Het rock-’n-roll-leven is weer begonnen en de sleur zit er weer in. “Welnee, we zijn het nog lang niet zat. Het is mooi weer, we zitten in een fantastisch hotel en we zijn weer in Nederland. We voelen ons goed.”

Tekst: Eric Looge

Beeld: Lonneke de Bruin

Publicatiedatum: 18 september 2005

In 1997 ging het mis. De gezichtsbepalende zanger Caputo had er genoeg van en keerde de band de rug toe, nadat drummer Ambruscato in 1995 hetzelfde al had gedaan. De gitarist en bassist probeerden het nog even met Whitfield Crane (Ugly Kid Joe) op zang, maar dat bleek een treurig soundmixaftreksel van wat de invloedrijke band ooit was. Dus stopten de bandleden in 1999, om tijdens een reünieoptreden in 2003 te merken dat ze nog altijd ongekend populair waren. Er volgt een uiterst succesvolle reünietour en Life Of Agony is weer springlevend. Nu is er dus zelfs weer een nieuwe plaat, Broken Valley.

Volwassen
Die nieuwe plaat heeft elementen van alle drie de voorgangers (River Runs Red (1993), Ugly (1995) en Soul Searching Sun (1997)), maar is volgens de band tegelijkertijd op alle fronten beter: “De intensiteit en emotie van het eerste album zijn weer terug. Daarnaast zijn er nieuwe elementen aan de oppervlakte gekomen sinds we uit elkaar gingen.” Welke elementen dat zijn willen de bandleden niet kwijt: “Dat moet je zelf ontdekken als luisteraar. Eigenlijk is alles beter geworden. De arrangementen, de melodieën: alles klinkt een stuk volwassener.”

Volwassen klinken. Waar normaal recensenten met dergelijke clichébewoordingen aan komen zetten, spreekt de band ze nu zelf uit. Niet voor het eerst trouwens. Toen Soul Searching Sun werd uitgebracht, beweerde Life Of Agony precies hetzelfde. Waarom moeten we hun uitspraken nu wel serieus nemen? “De energie van het eerste album miste toch echt op Ugly en Soul Searching Sun. Toen was Life Of Agony niet echt Life Of Agony. Er zat geen passie in en daarnaast hebben we toen van drummer gewisseld. We waren de draad echt compleet kwijt. Soul Searching Sun heeft een goed geluid, er staan een paar aardige nummers op, maar het was absoluut niet wat Life Of Agony is. Op Ugly miste die vibe ook een beetje, maar daar hebben we nog een aardige plaat van kunnen maken. Toch waren we ook toen echt naar de kloten. Daarnaast hadden we de verkeerde producer gekozen. Nee, dat was niet best toen. River Runs Red is oké, en nu hebben we Broken Valley dat nog beter is.”

River Runs Red en Broken Valley
Iedere keer als de band het over Broken Valley heeft, verzanden ze in de bekende promopraatjes. Ze zijn live strakker dan ooit, ze zijn gegroeid als muzikanten en – jawel - dit is de beste plaat die ze ooit gemaakt hebben. Het is dus niet verrassend dat de liveset voor het grootste deel uit nummers van River Runs Red en Broken Valley bestaat. “Weet je wat grappig is? Als je die twee albums door elkaar speelt, ontstaat er een vreemd soort energie. De songs versterken elkaar en zo krijg je een geweldige show. Misschien komt het doordat het River Runs Red ons allereerste album is en Broken Valley ons eerste album na de split. Ik weet het niet.”

Jaja. Is het niet zo dat de mannen een album te verkopen hebben en daar dus logischerwijs veel van willen spelen? Daarnaast valt niet te ontkennen dat River Runs Red nog altijd de publieksfavoriet is. Logisch dus om je set op te bouwen met nummers van die twee albums. Daar zijn de mannen het niet mee eens: “Het nieuwe materiaal wordt live erg goed ontvangen. Ik denk dat als het album wat bekender is, het best eens het favoriete album van de fans kan worden. En dan wil men het net zo graag live horen als de nummers van River Runs Red nu.” Toch zullen er een hoop mid-twintigers in het publiek staan die puur voor de oude Life Of Agony komen en geen boodschap hebben aan de nieuwe nummers. “Dat is waar, maar goede wijn moet rijpen. Fans die de band nu leren kennen, zullen op die manier terugdenken aan Broken Valley. Broken Valley is beter dan River Runs Red, dus ik denk dat het automatisch eenzelfde bekendheid krijgt.”

Experimenteerdrift
Ze raken maar niet uitgepraat over de kwaliteit van het nieuwe album. Toch heeft de band zijn muzikale spectrum niet echt verbreed. Waarom is er eigenlijk niet wat meer geëxperimenteerd? Ze hebben tenslotte meer ervaring dan ooit tevoren. Zanger Keith Caputo heeft tijdens de breuk een redelijk succesvolle solocarrière als singer-songwriter gehad waarin hij pianopop afwisselde met op Life Of Agony-leest geschoeide gitaarrock. Op Broken Valley doet eigenlijk alleen het korte ‘No One Survives’ nog denken aan die periode. “Keith heeft inderdaad geen gitaarpartijen voor zijn rekening genomen. Wel heeft hij veel toetsen ingespeeld, wat hij ook deed ten tijde van River Runs Red. Dat hielp enorm bij het schrijven van de nummers. Keith had geen behoefte om gitaar te spelen op deze plaat, misschien op de volgende wel. We zien wel, alles mag. We hebben geen vaste formule.” Of Keith zijn solowerk nog voortzet weten Sal (illustratie boven) en Joey (illustratie hiernaast) niet: “We zijn de komende twee jaar op tournee. Wat er daarna gebeurt weten we niet. Of Keith nog zin heeft om solo te gaan moet je aan hem vragen, daar hebben we het niet over.”

Geen zin in speculeren
De band is uitermate tevreden over de nieuwe plaat en heeft niet zoveel zin om te speculeren over het verleden. De vraag of een therapeut zoals Metallica die had Life Of Agony zes jaar geleden had kunnen redden wordt door de band dan ook wat lafjes ontweken: “We leven hier en nu, zoiets kun je nooit weten achteraf. Twee jaar geleden konden we alleen maar hopen op een teken van leven van Life Of Agony. Nu is er zowaar een nieuwe plaat uit. We doen alleen nog dingen die de band niet kunnen schaden. We kennen elkaars makken, dus daar kan het niet meer aan liggen. Het enige dat de band nog kan beschadigen is de muziekindustrie. Als die besluiten om ons album niet meer uit te brengen en te promoten, dan zitten we in de problemen. We hebben allemaal een redelijk inkomen nodig. We zijn niet de jongste meer en hebben families te onderhouden.”

Poen
Toch koos de band voor Sony als label, waar het toch ook gewoon om de knikkers gaat. “Tja, we weten dat een major gevoelig is voor verkoopcijfers. Als je niet genoeg verkoopt, lig je er snel uit. Dat kan gebeuren. Het blijft sowieso een gok. Zoveel labels zijn er ook niet meer om uit te kiezen. De groten zijn allemaal gefuseerd en er zijn maar een paar kleine independents over. Die zijn te klein om een band van ons formaat te promoten. We hebben ons al bewezen en we verdienen een label dat ons aankan. Bovendien is deze plaat zo goed dat we ons geen zorgen maken. Het is het beste dat we ooit gemaakt hebben.”

Maar dát hadden we inmiddels wel begrepen…

Life Of Agony speelt op 18 november in Tivoli Utrecht en 7 december in de 013 Tilburg.

http://www.kindamuzik.net/interview/life-of-agony/life-of-agony-is-weer-springlevend/10525/
Meer Life Of Agony op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/life-of-agony