• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Lee Fields & The Expressions / Menahan Street Band & Charles Bradley

'Zielige' avond.
12 februari 2010, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Roberto Lobosco

Beeld: Renate Beense

Publicatiedatum: 14 februari 2010

Wanneer je je ogen dichtdoet, lijkt niets veranderd sinds de jaren zeventig. Knisperende soulmuziek en een door het leven getekende soulbrother die kreunt, huilt en gilt. Voor generaties die niet in de mogelijkheid zijn geweest Curtis, Otis, Marvin of James in levenden lijve te zien, is de muziek uit de kelders van Daptone Records uit Brooklyn een uitstekend surrogaat.

Vandaag staat Paradiso dan ook in het teken van funk uit de ziel. In de kelder draaien platen van Ella Fitzgerald. Lefties Soul Connection speelt in de kleine zaal het zweet op de muren. En in de grote zaal houdt de Menahan Street Band de soullegende springlevend. De Band, die voor de gelegenheid ook Lee Fields' The Expressions vormt, bestaat uit zes nette blanke jongens. Met een bloesje en een jasje, alsof ze elk moment bij Mathijs van Nieuwkerk kunnen aanschuiven. Zij smeren een broodje soul en funk van vroeger, niet op bruin volkoren maar op witbrood.

De Menahan Street Band fungeert in dat opzicht zoals The Funk Brothers voor Motown vier decennia geleden. Zij leggen de basis, de onvervalste muziek uit de ziel. Maar ook de Menahan Brothers kunnen niet zonder een karakteristieke soulbrother, vanavond in de persoon van Charles Bradley en Lee Fields. Hoewel ze net zo makkelijk aanschuiven bij The Dap Kings voor Sharon Jones, die in april weer in Nederland is. Allen zijn ze gepokt en gemazeld in de soul, funk en afrobeat en sinds Daptone (en diens voorloper Desco) weer terug aan het front.

De band speelt als de schijnwerper zich richt op het zwarte gordijn naar de coulissen. Charles Bradley komt binnen. In een glimmend rood kostuum betovert hij het publiek met zijn typische James Brownfunk. Hij kreunt en steunt, glijdt op zijn knieën over het podium, flirt met de jonge dames voor het podium en werpt handkusjes toe. De band blijft onverstoord doorspelen en maakt het mogelijk dat Bradley met een van pijn vertrokken gezicht Paradiso voor zich wint.

Dan moet Bradley weg, schreeuwt dat hij van ons houdt, loopt richting het zwarte gordijn met de schijnwerper op zich gericht, omhelst de geluidsman nog even en verdwijnt achter de coulissen. De Menahan Street Band transformeert zonder zich een centimeter te verplaatsen tot The Expressions, de schijnwerper richt zich op het gordijn en daar verschijnt Lee Fields. Ook zijn funk doet sterk denken aan James Brown, hoewel Fields een eigenzinniger stemgeluid heeft. En uiteindelijk betere moves heeft dan Bradley. In een uur speelt Fields zijn topalbum My World uit 2009, waarbij hij Paradiso aan het strutten krijgt.

Als toegift mogen Bradley en Fields allebei nog een nummertje zingen. Paradiso glimlacht van oor tot oor. Een avond met funk uit de ziel, zoals doodnormaal was in de jaren zeventig in clubs in Philly, Detroit en Harlem. Des te unieker dat anno 2010 de laaglanders getuigen mogen zijn van zo'n 'zielige' avond.

http://www.kindamuzik.net/live/lee-fields/lee-fields-the-expressions-menahan-street-band-charles-bradley/19805/
Meer Lee Fields op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lee-fields