• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Lee Fields en de contrasten in soulmuziek

Er komt een donkere, gedrongen gestalte de kelder van Paradiso binnengelopen. Wollen muts op, goed ingepakt en verstopt achter een enorme spiegelende zonnebril. Dit is Lee Fields, de maker van My World, dé soulplaat van 2009. Lange tijd was hij omgeven met mysterie, maar vandaag praat hij vrijuit.

Tekst: Ronald Besemer

Beeld: Renate Beense

Publicatiedatum: 08 maart 2010

Over hoe geweldig goed de plaat My World precies is, raken de soulliefhebbers niet uitgesproken. Sommigen kennen Lee Fields nog van zijn platen uit de jaren negentig van de vorige eeuw, eenzame ondernemingen met synthesizer en die gouden strot. En dan zijn er de gelukzaligen die singles van Lee Fields in hun bezit hebben uit het einde van de jaren zestig en begin jaren zeventig. Niet dat iemand dit hardop durft te beweren, want deze obscure schijfjes zijn inmiddels een vermogen waard.

Memphis en Philadelphia
De stijl waarmee Lee Fields furore maakt, laat zich het best omschrijven als een mengeling van de ruwe en intense Memphis-soul en de gelikte, superieure Philly Sound. Een onverwachte combinatie. Fields: "Contrast wilden we toen we deze plaat opnamen. Roughness en sweetness. We wilden een combinatie maken van de muzieksoorten die door mensen is gecreëerd van wie we zoveel houden. Leon Michels en Jeff Silverman, mijn producers, zijn hierin leidend geweest. Die gasten brachten bovendien een band mee, die ongelooflijk goed is.

Fields doelt op The Expressions. Een verzameling coole gasten die een eigen leven leiden als de Menahan Street Band en ook als zodanig de opening voor een Lee Fieldsshow verzorgen. Een groep die het klaarspeelt authentiek te klinken en bovendien helemaal op de tijdgeest van nu te zitten. Fields: "Over de muzikanten in de band raak ik niet uitgepraat. Mijn band is de beste in het land. Je hoort ze op de plaat en vanavond hoor je ze op het podium. Dus het gaat net zo goed klinken als op plaat." Het is duidelijk dat Fields geniet van het optreden. 's Avonds voor showtime gaat de trainingsbroek uit en de muts af en steekt hij zich in een prachtig pak. Alleen de zonnebril met spiegelglazen houdt hij op. En dan staat er een superster op het podium.

Kleine James Brown
Vroeger werd hij 'Little JB' genoemd, tegenwoordig is hij zelf een hele meneer en een kracht van jewelste. Niet dat Fields iets tegen een vergelijking met James Brown heeft: "Vanaf mijn zeventiende zong ik veel songs van James Brown. Mensen noemden me toen Little JB. Het is natuurlijk niet erg om met James Brown in verband gebracht te worden. Hij is één van de grootste entertainers van onze tijd. Het is zelfs een eer als men mij in één adem met hem noemt. Anderzijds heb ik altijd mijzelf en mijn stijl willen ontwikkelen."

Zuiderling in New York
Het verhaal van Lee Fields heeft klassieke trekjes. Een zwart joch uit het zuiden van Amerika groeit als zanger op in de kerk, waagt op jonge leeftijd de overstap naar de clubs, blijkt een voortreffelijk soulzanger en vertrekt naar het noorden. De grote glimmende zonnebril schudt ja. Fields: "Rond mijn dertiende zong ik in North Carolina in de kerk. In de laten jaren zestig van de vorige eeuw vertrok ik naar New York. Toen was ik zeventien. Mijn eerste plaatje nam ik op achttienjarige leeftijd op, in New York." Fields leeft dus praktisch zijn hele leven al in en om New York. Toch beschouwt hij zichzelf qua normen en waarden nog steeds een zuiderling. "Mijn moeder leerde me om een southern gentleman te zijn. Ik heb respect voor vrouwen en ben zo beleefd als ik zijn kan. Wij zuiderlingen willen goede mensen zijn. Dat is onze trots."

De man die zegt het diepe zuiden altijd met zich mee te dragen, raken we helemaal kwijt in de jaren tachtig. Fields: "In die periode heb ik niet veel in de studio gezeten. Muziek onderging een grote verandering. In de clubs werden de dj's belangrijker dan de artiesten. Ik heb altijd geleerd: survival is the name of the game. Dus ging ik in de jaren tachtig wat anders doen. Ik ging de makelaardij in, kocht een paar dingen en kon die voor goed geld van de hand doen. Ik ben wel door dat decennium heen gekomen. Achteraf gezien ben ik blij dat het zo gelopen is. Het gaf mij ook tijd om me te verdiepen in de nieuwe muzieksmaak van mensen, ik heb daarvan veel geleerd. En in de jaren negentig stapte ik opnieuw de studio in."

Diepe gevoelens
Vlak voor de eeuwwisseling werd de grootse stem van Lee Fields echt opgemerkt. Fields komt op een goed label terecht en trekt steeds meer mensen. "Ik word nu aan een nieuw publiek gepresenteerd", glundert Fields. "Maar vergis je niet, afgezien van de jaren tachtig ben ik altijd rolling geweest. Nu heb ik er een nieuw publiek bij en dat omarm ik. Men zal merken dat ik in elk nummer diepe gevoelens stop, zodat het liedje op zichzelf kan staan. Een liedje kan een eigen leven gaan leiden dankzij de mensen die het waarderen en erom vragen bij een show. Het is mijn verplichting om in elk nummer al het gevoel te stoppen dat ik erin kwijt kan. Dat is wat me al die jaren bezighoudt."

http://www.kindamuzik.net/interview/lee-fields/lee-fields-en-de-contrasten-in-soulmuziek/19866/
Meer Lee Fields op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lee-fields