• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Le Guess Who? May Day

Rake klappen van relevante artiesten.
26 mei 2012, Utrecht

Tekst: Edwin Toonen

Beeld: Martien Janssen

Publicatiedatum: 28 mei 2012

Elke november vindt in Utrecht een van de spannendste festivals van Nederland plaats: Le Guess Who? Al enkele jaren biedt Le Guess Who? een staalkaart van aanstormend talent en gevestigde namen. Verspreid over de binnenstad spelen bands en het is fijn schakelen tussen de diverse zaaltjes.

Alleen is struinen door de prachtige stad Utrecht in november niet echt aangenaam. Dus is er een voorjaarseditie van het festival in het leven geroepen. Waarschijnlijk niet om die reden, maar prettig is het wel. Met de zon op de bol door de oude binnenstad van zaal naar zaal trekken is een erg fijne bijkomstigheid. Le Guess Who? May Day heet de nieuwe festivaldag en in drie zalen en op een buitenpodium spelen vijftien bands uit binnen- en buitenland. 's Middags is er dan ook nog Le Mini Who? in de Voorstraat, waar voornamelijk Nederlandse artiesten spelen.

Voor opener Julia Holter moet je nog eens extra reserveren, vanwege de beperkte ruimte in de spiegelzaal van Tivoli. Je kunt wel raden wat er gebeurt als je op een warme dag een kleine zaal volstouwt met mensen: inderdaad, het wordt heet. Holter klinkt op haar platen best koud en afstandelijk, maar tijdens het optreden blijkt ze stevig gesleuteld te hebben aan haar nummers waardoor ze nu veel toegankelijker en warmer zijn, zonder dat de basis en ziel van de nummers aangetast worden. Nog steeds staan zweverige synths en haar prachtige stem centraal, maar live vullen een virtuoze drummer en cellist dit aan. Het trio brengt de dromerige, maar vaak hoekige composities erg goed, maar helaas verslapt de aandacht nog wel eens. Ook de drummer en cellist hebben richting het einde van het optreden last van het gebrek aan slaap, getuige het vele gapen en de gesloten ogen. Volgens Holter zijn ze al 35 uur wakker, tel daar de hitte bij op en je begrijpt dat het niet altijd kan knallen.

Iemand die nooit teleurstelt is Sharon van Etten. Deze Amerikaanse heeft een dijk van een plaat afgeleverd, Tramp, en staat ook live haar mannetje. Ze laat zich ditmaal bijstaan door een volledige band, met daarin onder meer Heather Broderick. De bandleden zijn goed op elkaar ingespeeld en ze voelen Van Etten feilloos aan. De folksongs worden iets steviger aangezet en dat is erg prettig, zo is afsluiter 'Serpents' heerlijk fel. Maar zet Van Etten alleen op een podium en ze betovert nog veel meer. Gelukkig laat ze dat ook nog even zien.

Op grond van één recensie kan iemand tot nieuwe hype gebombardeerd worden. Willis Earl Beal (afbeelding top pagina) moet die nieuwe hype worden en hij lijkt dat ook helemaal waar te gaan maken. Beal is een curieus type. Zijn album Acousmatic Sorcery staat vol lofi-deltablues en folk, gezongen met een sterke, rauwe stem. Live is het echter een heel ander verhaal. Het Neude weet niet wat het overkomt. Beal opent met een gedicht van Bukowski om vervolgens met een enorme soulstrot zijn bijzondere liedjes te zingen. Vol passie en overgave. Dat gaat goed tot een onverlaat het optreden verstoort en Beal hem zingend een schop voor zijn harses verkoopt, later gevolgd door de nu al legendarische uitspraak: "If you disrespect my profession, I disrespect your face." (Video van de nasleep.) Dit had Beal natuurlijk anders kunnen oplossen en hij is na afloop meegenomen naar het politiebureau.

Helaas lukt het vanwege een afgeladen Ekko niet om een korte glimp van Bear in Heaven op te vangen, dus dan maar direct door naar de knaller van de avond: Cloud Nothings. Nog een hypeband, maar dan op een ander niveau. Cloud Nothings zijn de hoop in bange rockdagen. Vier jonge gastjes die een explosieve mix maken van rock, punk en noise. Tivoli zit kennelijk op hen te wachten, want het is er goed druk. De band opent met de minste nummers van het prijsalbum Attack on Memory, om uiteindelijk met het snelle 'Seperation' een eerste hoogtepunt te bereiken.
Hierna volgt het epische 'Wasted Days', uitgerekt tot een noiserockmeesterwerk van dik vijftien minuten. Halverwege het nummer komen de straaljagergitaren van alle kanten op je af, waarna het viertal vakkundig aan een heftige climax bouwt. Die komt na lang wachten en is hard. Het publiek heeft het niet meer, een flinke moshpit is het gevolg. Zanger Dylan Baldi kijkt stoïcijns toe en ziet dat band de buit dan al binnen heeft. Het restant van het optreden is met het lompe 'No Sentiment' en afsluiter 'No Future/No Past' ook niet mals. Geweldig.

Om af te koelen nog even naar ACU om de laatste nummers van een bezwerend Young Magic mee te pikken. Echt afkoelen is er niet bij, want ook in deze zaal is het druk en warm. Dat mag de pret niet drukken en eigenlijk past het ook wel bij deze band. Diepe synthbassen, aangevuld met ijle gitaarlijntjes, hoge zang en percussie. De sound is in vergelijking met het fijne debuutalbum Melt iets minder werelds, maar veel intenser. Een lekker toetje.

Zo is deze eerste Le Guess Who? May Day erg geslaagd. De bovenstaande artiesten spelen allemaal op hoog niveau en ook het weer helpt een handje mee. Blijft alleen jammer dat je jezelf niet op kunt splitsen om nog meer spannende bandjes te bekijken. Dat zal ook in november weer een probleem worden. Een luxeprobleem, dat wel.

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/le-guess-who/le-guess-who-may-day/22928/
Meer Le Guess Who? op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/le-guess-who