• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Le Guess Who? 2015: De zaterdag

Van de hak op de tak en in de mist van een schimmenrijk.
21 november 2015, Diverse locaties, Utrecht

Tekst: Sven Schlijper en Niels Waarlo

Publicatiedatum: 25 november 2015

Het is druk op Le Guess Who? 2015. Was het gebrek aan rijen en dus de mogelijkheid altijd wel elke zaal binnen te kunnen lang iets waarop het festival zich trots liet voorstaan, de voegen kraken inmiddels weliswaar nog niet, maar zeker op zaterdag (weekend, plus de grote platenbeurs in de Jaarbeurs) draait LGW? op volle sterkte. Het publiek is massaal en divers, zowel qua leeftijd als qua – naar verluidt – maar liefst 45 nationaliteiten. LGW? heeft de helft van de passe-partouts in het buitenland verkocht en dan mag je met recht zeggen dat je met een heel dikke stip op de internationale festivallandkaart staat.

Al gaat Destroyer al vrolijk twintig jaar mee, het Canadese gezelschap rondom Dan Bejar trekt pas sinds 2011 echt de spotlights, dankzij het album Kaputt. Hier staat dus een band in de bloei van zijn leven, maar wel met een flinke dosis ervaring, en dat is te horen tijdens het solide optreden. De door zeven uitstekende muzikanten bijgestane Bejar komt bedeesd over, maar spuwt af en toe met een onverwachte scheut venijn zijn teksten uit. Het is alleen jammer dat de saxofonist vrijwel het hele optreden lang slecht in de mix staat wanneer het volume wat hoger is. Tijdens 'Dream Lover' gaat hij bijvoorbeeld zichtbaar los, maar is er vrijwel niets te horen – een tot nu toe zeldzaam geval van geluidsproblemen tijdens dit festival. Desondanks is het vooral genieten geblazen van de warme blazerssolo's en uitstekende liedjes als 'Poor in Love' en 'Savage Night at the Opera'. (NW)

Over uitstekende muzikanten gesproken. Magma is muziektechnisch gezien een van de hoogtepunten van Le Guess Who?. Dat zegt op zichzelf natuurlijk niets, al is het al geweldig om de bassist zo tekeer te zien gaan. Maar wat is de in een fantasietaal gezongen progrock vol dramatiek een overweldigende ervaring. De Franse groep, deels bestaande uit leden die nog niet geboren waren toen de muziek die ze maken werd gecomponeerd, speelt twee albums uit Magma's hoogtijdagen integraal: Köhntarkösz (1974), gevolgd door Mekanïk Destruktïw Kommandöh (1973). De klassiek aandoende, van de hak op de tak springende progrock die af en toe uitmondt in ziedende instrumentale stukken brengt de luisteraar in vervoering. De leden van Magma, die niet vaak in zalen zo groot als de Ronda zullen staan, lijken op hun beurt ook ietwat overweldigd, maar dan door het luide applaus dat ze meer dan terecht ontvangen. (NW)

Er is bijna geen genre niet vertegenwoordigd op Le Guess Who?, maar er is weinig ruimte voor hiphop. Shabazz Palaces vormt de uitzondering. Wie de muziek kent, snapt waarom. Gezien de experimentele, grotendeels elektronische muziek van multi-instrumentalist Tendai Maraire en de abstracte raps van Ishmael Butler hoort deze groep er helemaal bij op LGW?. Niet alleen de muziek is atypisch, ook het optreden zelf gaat alle hiphopgebruiken uit de weg: hier geen call and response-spelletjes of het opzwepen van de zaal. In plaats daarvan creëert het duo zijn muziek zonder interactie, zij het met zichtbaar enthousiasme. Beiden zijn in de weer met instrumenten, knopjes en schuifjes, terwijl Butler daarnaast zijn ding doet achter de microfoon. Het publiek zou best wat meer los mogen gaan op de opzwepende bassen, al suggereert de luide response na elk nummer dat er wel degelijk genoten wordt. (NW)

Tien man sterk soundcheckt T.P. Orchestre Poly-rhytmo de Cotonou doodleuk zelf en op vol volume. De Grote Zaal laat het zich al smaken. Als de lichten gedimd zijn, blijkt het orkest goed voor een uur afrobeat, soul, blues, jazz en traditionele muziek uit Benin waarbij het onmogelijk stilstaan is. Drommen mensen stromen toe. En lachen met de mannen mee. Complexe ritmes jagen tegen elkaar in, maar de stuwende bas van de orkestleider funkt en swingt de heupen continu voort. Geen wonder dat Franz Ferdinand met de band heeft samengewerkt, zelf immers ook niet vies van een mep dansbaarheid. Opgericht in de jaren zestig, weer bijeengekomen in 2009 en naar zich laat smaken met deze show goed voor een schitterende toekomst, waarin de brede glimlach de boventoon voert: een van de ware ontdekkingen van LGW? 2015. (SS)

In The Pit draaien de processen van Modulation dan ondertussen al weer een tijdje. Zodoende is de SYNTHI-set van Yoshio Machida helaas al gepasseerd, wanneer LCDrone de misschien stiekem wel leukste plek van het festival mag vullen met warme experimentele klanken. De vrouwelijke helft van het duo legt een fundament neer van microtonale en massieve drone. Subtiel en secuur draaien kleine verschuivingen rond de grondtoon. Daarbij zijn Eliane Radigue en Else Marie Pade nooit ver weg. De man flitst met zijn spacy geluiden daaromheen, nu eens Jarre-achtig, dan weer voluit in de interstellaire krautnevels van Tangerine Dream. Dat levert bijzonder genoeg geen tweespalt op, maar een spanning tussen 'beneden' en 'boven', alsof je als luisteraar met beide voeten stevig op de aarde staat en het hoofd in de wolken waait. (SS)

Extreem luid – dat gaat het worden in de Ronda, zo waarschuwen bordjes rond de zaal. Oordoppen in dus, want Sunn 0))) treedt aan. De heren cureren een fors deel van het programma en mogen zelf met een Stonehenge-achtige cirkel aan versterkers op het podium de PA een fikse optater verkopen, terwijl de zaal de aanblik van een schimmenrijk biedt; helemaal vol rook gewalmd. Luid is echter maar één factor. Volume is middel en geen doel. Greg Anderson en Stephen O'Malley zoeken in hun monsterlijk gelaagde drone namelijk naar die paar frequenties die echt raken. Eenmaal daar pakken ze door. Rammen dwars door je heen. Dan slaan aanrollende golven de lucht uit de longen en voel je het geluid tegen het strottenhoofd duwen. Ingewanden hebben dan allang een nieuwe plek in het lijf gekregen.

Getuige het programma dat de band heeft samengesteld, zijn de mannen niet bepaald eenkennig. Van metal tot jazz tot freaky singersongwriters tot progrock: alles passeert de revue. In hun eigen set is het ook niet alleen ritualistisch ronken dat de klok slaat. Ook is dit geen sound-art-achtige exercitie of dorre frequentieresearch. Ditmaal is er een hoofdrol weggelegd voor een trombone die richting het slotkwartier dwars door de dikke dronewolk knettert. Ze zorgt voor aarding en lucht en benadrukt hoe melodieus de schier ondoordringbaar lijkende muur aan geluid die de groep optrekt eigenlijk is. Dat is ook te danken aan de knappe inzet van synthesizers tussen de gespierde gitaren. En niet in het minst op het conto te schrijven van Hildur Guðnadóttir, want hoewel ook onherkenbaar in monnikspij – de geijkte banddracht – zwiert haar gestreken, vloeiende viool- en celloachtige snarenspel meeslepend rond. Voor zover mogelijk is dit wellicht de meest toegankelijke vorm waarin Sunn 0))) zich kan presenteren; compromisloos en muzikaal, maar alles behalve dom, hard en bot beuken om het stoer doen op belachelijk volume – van grootmeesterlijke klasse op eenzame hoogte. (SS)

Wie een goede zitplek bij Kamasi Washington wil bemachtigen moet er vroeg bij zijn: een kwartier voor aanvang zijn veel stoelen in de Grote Zaal al bezet. LGW? is dus helemaal klaar voor een stomend jazzfestijn van de Amerikaanse saxofonist en zijn band. En dat is precies wat men krijgt. Vanzelfsprekend staat het gelauwerde driedubbelalbum The Epic (2015) centraal. Nummers als 'Change of the Guard' en 'The Magnificent 7' spetteren werkelijk van het podium af, terwijl elke muzikant schittert tijdens de virtuoze solo's, die consequent met fiks applaus worden beloond. Er zit weliswaar een wat te lange drumsolo in van de twee drummers en de zangeres is soms wat moeilijk te horen, maar dat zijn nauwelijks minpunten. Washington en zijn band brengen de zaal in beweging zoals dat nog maar weinig is gebeurd tijdens Le Guess Who? en vormen een van de hoogtepunten van het festival. (NW)

En als jazz je even niet kan bekoren, neem je een paar roltrappen om in de Pandora uit te komen bij het freaky Japanse gezelschap Bo Ningen. Het kwartet heeft naar goed gebruik in het Land van Rijzende Zon geen enkel besef van hokjes. Maffe pure pop wordt gewurgd door free jazz-metal en spacerock krijgt een tik van de experimentele noisemolen en die potpourri kent nog veel meer smaken, geuren en kleuren. Waarom kiezen als je de ongebreidelde muzikale passie ook de vrije loop kunt laten? Dat doen de vier ook qua energie en die vonk slaat moeiteloos over op het publiek dat heen en weer gekwakt wordt tussen handbangen, springen en een lief dansje doen. Het kan verkeren op LGW? 2015. (SS)

Foto's Destroyer en T.P. Orchestre Poly-rhytmo de Cotonou van Erik Luyten, Magma, Shabazz Palaces, Sunn 0))) en Kamasi Washington van Tim van Veen, Bo Ningen van Juri Hiensch

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/le-guess-who/le-guess-who-2015-de-zaterdag/26374/
Meer Le Guess Who? op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/le-guess-who