• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

LE GUESS WHO? 2015: De Donderdag

De cello, de biologieleraar en de breiende dames.
19 november 2015, Diverse locaties, Utrecht

Tekst: Sven Schlijper en Niels Waarlo

Publicatiedatum: 22 november 2015

Je hebt nieuw en je hebt nieuw. Je hebt vraagtekens in soort en maten en smaken. Bij het programma van Le Guess Who? (LGW?) uit zich dat in een breedte en diepte die de bezoeker van cellodrone naar bikkelharde gitaarnoise voert, van modulaire synthesizers naar de legendarische Annette Peacock en van neoklassiek naar Libanese ud-klanken.

Nieuw versus nieuw zie je aan het begin van het festival al meteen. Nuanceverschil, misschien, maar toch. Waar het Berlijnse CTM Festival opent met Touchartiest Thomas Ankersmit en zijn compromisloze experiment, gaat LGW? van acquit met Hildur Guðnadóttir. In de statige Janskerk staat ze stil bij de terroristische aanslagen in Parijs. Ze wil naar het licht spelen, weer samen kunnen genieten van muziek. Met haar cello en een verzameling elektronica speelt ze twee korte werken waarna 'Leyfðu Ljósinu' wordt ingezet, 'Laat het licht toe'. Ruim een half uur lang rollen gestapelde cello drone en melodie over elkaar in serene vervoering waarin breekbaarheid geharnast wordt tot intense monumentaliteit. Het kippenvel staat centimeters hoog op de armen. (SS)

Tegen de tijd dat de eigenzinnige electropopzangeres Julia Holter [foto boven] begint - de eerste bekendere artiest van het festival - is de kerk een stuk voller. Zeg maar gerust: afgeladen. De opener van de set, het door Karen Dalton geschreven 'My Love, My Love', is ter nagedachtenis aan de aanslagen in Parijs - waarvan de gevolgen qua beveiliging tijdens het festival gelukkig amper merkbaar zijn. Er wordt geboeid geluisterd, want man, wat bezit mevrouw Holter een prachtig stemgeluid. Het is erg indrukwekkend wanneer haar krachtige vocalen door de kerk galmen. Maar ook wanneer zij en haar band het wat rustiger aan doen boeien de tegendraadse nummers met aparte ritmes, wonderschoon vioolspel en aparte songstructuren. (NW)

De hordes die zich al ellebogend een plekje in de kerk hebben veroverd laten Eric Chenaux schieten. Daar mogen ze spijt van hebben. De bebaarde, guitige man - type biologieleraar - keuvelt charmant voor het begin van zijn set. "Eens kijken wat het vanavond wordt... Nu ja, ik heb wel een idee, natuurlijk." En met zijn semiakoestische gitaar plus elementen, microfoon op de kast en een zwik effecten trekt hij zes nummers lang een wonderlijke wereld door. Chenaux schiet van blues naar jazz naar flitsende Zappa-achtige gekte. Het ene moment zingt hij fragiel en onvast en het andere juist loepzuiver en ijl als Nick Drake. Alsof hij jaar na jaar in de schuur moest zitten pielen, omdat zijn vrouw de gitaar niet in huis wilde horen, totdat een vriend hem hoorde en zei: "Wat is dit goed! Moet je wat mee doen, joh!" Virtuoos, lichtelijk maf, scherp en meeslepend en veel meer coherent dan je op basis van zijn platen zou denken. (SS)

Op naar het Duitse The Notwist [foto midden], dat de Grote Zaal verandert in een regelrechte dystopie. De sfeervolle lichtshow biedt de perfecte setting voor de sombere, maar dansbare rockmuziek vol naargeestig echoënde vocalen en duistere elektronica. De zeskoppige band zoekt weinig contact en gaat volledig op in het gecreëerde wereldje, behendig wisselend tussen het bespelen van allerhande instrumenten en panelen met knopjes. Vaak bouwen de bedaarde, melancholische liedjes op tot immens strak gespeelde, dansbare elektronica waarop een groot deel van de zaal losgaat. Des te toepasselijker is de zuiver kalme encore, waarin de groep de zaal in vervoering brengt met het treurige 'Consequence' en 'Gone Gone Gone'. (NW)

Tijd voor een zonnetje. Avec le Soleil Sortant de sa Bouche zou qua nomen est omen voor de lichtende straling moeten zorgen. De vier rommelen echter te veel. Deels lijken ze ieder voor zichzelf begonnen te zijn en desondanks samen op het podium te staan, van de weeromstuit valt het kwartet in een gemakzuchtig Talking Heads-light-patroon. Daar win je de oorlog niet mee, al helemaal niet wanneer de pauzes tussen de op zich nog best aanstekelijke nummers met een inslag van zowel Fly Pan Am als Feu Thérèse knuddig zijn en ellenlang duren. Leuk voor op een dronken avond op het wereldmuziekpodium van Lowlands; leuk voor de hobby en het side project. (SS)

In de Grote Zaal zitten drie meisjes te breien op het podium tijdens de soundcheck van Faust. Waarom? Misschien komen we daar achter tijdens het optreden. Feit is dat ze er nog zitten als de krautrockers van weleer van start gaan met een aan Parijs gewijd nummer dat bestaat uit donderende drums, snikkende vrouwen en het geroep van onder meer namen van dictators en verschillende soorten Salat. Dit is het begin van een bizarre trip vol lompe grooves en eigenzinnige herrie-uitbarstingen. Maar vooral ook vol willekeurige geluiden, gekke trompetsolo's en onzinnige speeches van Jean-Hervé Péron, om maar wat te noemen. Voorbeeldje: laatstgenoemde begint te preken en beweert een profeet uit de ruimte te zijn, gevolgd door iets met drums en het geluid van wekkers. Daarna preekt hij verder, terwijl een ander bandlid door een megafoon fluistert. Het is wat het is.

En dan hebben we het nog niet eens over de bestandsnamen die consequent op het grote scherm komen wanneer de achtergrondbeelden wisselen. Vooral wanneer Black.mp4 in beeld verschijnt, uiteraard bij een volledig zwart scherm, stijgt er gelach op uit de zaal. Je blijft zitten met de vraag of het ongelooflijk slordig is of juist hilarisch gedaan, waardoor het bovenal passend lijkt. Uiteindelijk blijkt meer dan een uur gekkigheid van Faust wat veel van het goede, maar vermakelijk en bij wijle meeslepend is het absoluut. En of we erachter komen wat die breiende dames daar doen? Natuurlijk niet.

Faust is in elk geval memorabel. Dat kun je van Ought [foto onder] niet zeggen. De oer-Britse postpunkband, getypeerd door de zaagstem van de praatzingende Tim Darcy, brengt stuwende, maar weinig afwisselende muziek. Dat valt extra op doordat de groep het weinig flitsend uitvoert, zodat het resultaat bovenal saai is. De kenmerkende postpunkgrooves en het gezaag van Darcy worden binnen drie nummers monotoon. Ought weet de bedoelde energie dan ook niet over te brengen op de zaal. (NW)

Fotografie door Jelmer de Haas, Juri Hiensch en Erik Luijten.

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/le-guess-who/le-guess-who-2015-de-donderdag/26366/
Meer Le Guess Who? op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/le-guess-who