Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Little Wings [onderste foto], in het dagelijks leven Kyle Fields, trapt op de eerste echte Le Guess Who? dag af in Ekko. Zijn dromerige lo-fi folk bedwelmt het publiek, wat zich graag laat meevoeren in de melancholiek van de met een zonneklep getooide Amerikaan. Geen vrolijke opener, maar dat het altijd nog veel zwaarder en deprimerender kan bewijst Mono [foto rechts] even later in Tivoli.
Het Japanse post-rock kwartet heeft even nodig om alles op te bouwen, de meegebrachte gong te testen en alle bekabeling netjes neer te leggen. Voor een volle zaal gaat de band ijzersterk van start met een prachtig opgebouwd stuk dat vanuit enge horrorbelletjes langzaam tot een bombastische geluidsexplosie wordt opgebouwd. De dreigende gitaarscapes kruipen onder je huid, terwijl de drums steeds gejaagder op je maag inbeuken. De Japanners zelf gaan helemaal op in hun bezwerende ritueel en als het nummer eindigt valt het letterlijk even stil voordat het applaus losbarst. Helaas heeft Mono in het eerste nummer wel direct al zijn kruit verschoten, want in de rest van de set evenaren ze zichzelf nergens meer. De muziek blijft onheilspellend en onrustig, de gitarist schokt als door van alles bezeten over het podium, maar muzikaal boeien de lange instrumentale tracks die maar weinig opbouw kennen nog maar matig.
Met een soort Ron Jeremy op hielsokken op drums, een smoezelige baardhippie in een blauw hawaiishirt waarvan net iets te veel knoopjes open staan op viool en een boomlange gitarist die je nog niet zou vertrouwen als je hem de weg vraagt, maakt Dirty Three [foto onder] in ieder geval zijn naam waar. De Australiërs grijpen je met hun complexe post-rock bij de strot en knijpen af en toe nog net even door ook. Nummers worden met lange introducties aangekondigd, gaan over van alles en nog wat, maar zijn uiteindelijk allemaal instrumentaal en krijgen ongetwijfeld iedere avond een andere betekenis. De mannen spelen al twintig jaar samen en dat is goed te horen. Schijnbaar moeiteloos worden complete beats en vioolpartijen over elkaar heen gespeeld, met gitarist Mick Turner als stabiele factor om de boel net niet te laten ontsporen. Het maniakale vioolraggen van Warren Ellis is een genot om naar te kijken, al staat hij voornamelijk op één been, met zijn rug naar het publiek toe.
In Tivoli de Helling betreedt even na middernacht het Britse Ultraísta [bovenste foto] het podium. Het elektropoptrio bestaande uit Radioheadproducent Nigel Godrich, drummer Joey Waronker en zangeres Laura Bettinson heeft onlangs een debuutalbum uitgebracht wat de hooggespannen verwachtingen niet heeft waargemaakt. Met name het gebrek aan echte uitschieters of variatie breekt op en ook live kent de band geen uitschieters of verrassingen. Bettinson maakt gebruik van een loopapparaat waarmee ze haar eigen stem opneemt en afspeelt zodat ze met zichzelf, door zichzelf en tegen zichzelf kan zingen. Leuk, maar niet als het in ieder nummer gebeurt. Qua huppeltjes weten we na drie nummers ook dat de choreografie niet het verschil gaat maken vanavond. Hetzelfde geldt voor de puntige beats die weliswaar live beter uit de verf komen dan op het album, maar na verloop van tijd wel erg voorspelbaar zijn. Ultraísta heeft op papier de potentie om groots uit de hoek te komen, maar vooralsnog lijkt het drietal zich in te houden en vooral binnen een uitgedacht klinisch concept te blijven.
Foto Ultraista door Tim van Veen, Little Wings, Mono en Dirty Three door Jan Rijk
http://www.kindamuzik.net/live/le-guess-who/le-guess-who-2012-donderdag/23464/
Meer Le Guess Who? op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/le-guess-who
Deel dit artikel: