Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Thomas Bücker maakte met Bersarin Quartett een van de mooiste albums van afgelopen jaar. Muziek waarbij je de gletsjers of andere woeste landschappen aan je geestesoog voorbij ziet trekken. Een beetje gemiste kans dat het Duitse gezelschap daar live geen visuele invulling aan geeft: het trio musiceert in een stikdonkere Helling en schakelt vloeiend tussen het meer elektronische debuut en de bombastische strijkers van II. Met dit gebrek aan licht hoef je je ogen niet eens te sluiten om erbij weg te dromen. (HV)
Nadat de zwaar overstuurde bassen en ronkende beats van The Lumerians zijn opgetrokken is het tijd voor het Liverpoolse Clinic. De band rondom Ade Blackburn is er nooit helemaal in geslaagd om door te breken, ondanks de zeven goed ontvangen albums die het viertal tot nu toe maakte. Live blinkt de band uit in scherpe beats en voortrollende bas, die worden gecomplementeerd door Blackburn's zeurderige manier van zingen/declameren. De bandleden wisselen regelmatig van instrument, waarbij drummer Carl Turney achter de toetsen beter op zijn plaats lijkt te zijn dan aan de stokken. De in chirurgenoutfits gestoken heren spelen vooral materiaal van het nieuwe album Free Reign en het duurt een paar nummers voor ze hun draai gevonden hebben. Als bij 'Tusk' (van het album Visitations) de electronica even uit gaat en Clinic op standje Ramones tekeer gaat komt de ware post-punkaard naar boven. Als daarna 'Seamless Boogie Woogie' wordt ingezet is Clinic in topvorm en kan het optreden niet meer stuk. Er wordt nog een klarinet uit de kast getrokken en dan, plotseling, zit het erop. Dertig minuten na aanvang houdt de band het voor gezien, een halve ongespeelde setlist achterlatend. (FV)
Deerhoof is zo’n band die je helemaal geweldig vindt of helemaal niks. Experimentele rock waar de meest gangbare melodieën weinig voorkomen en ritmes die sterk variëren. Sinds 1994 is Deerhoof bijna non-stop bezig met muziek maken, albums uitbrengen, touren en andere muzikale projecten. Met 12 studioalbums en nog vele EP’s en livealbums zijn ze zelfs sterker dan ooit. Ze tourden o.a. samen met Radiohead, The Flaming Lips en Sonic Youth. In Tivoli is het dan ook niet voor niets behoorlijk druk. De vier bandleden staan naast elkaar opgesteld en juist de drummer verlaat af en toe zijn plek om achter de lage microfoon van Satomi het woord te doen. Buiten zichzelf tredende, intense en onconventionele rock. (CdG)
Ahmed Gallab (Yeasayer, Caribou) staat op Le Guess Who? als Sinkane [foto boven]. De Sudanees ontvluchtte eind jaren tachtig met zijn ouders zijn thuisland en vestigde zich in Ohio. Via wat muzikale omzwervingen komt hij uiteindelijk in Brooklyn terecht van waaruit hij zijn carrière verder vorm geeft. In Sinkane komt zijn muzikale levenswandel samen in een mix waarin zowel Afrikaanse muziek, als Amerikaanse invloeden te horen zijn. Soms bezwerend, dan weer loom, maar bovenal dansbaar. Tijdens lange repetitieve stukken lijken de jaren zeventig te herleven, de tijd dat krautrock en funk door bands als The Funkees samen werden gebracht. Maar net zo gemakkelijk zet Sinkane lome reggae met jazzinvloeden in waarop het heerlijk wegdromen en meewiegen is. (FV)
Een echte hartmassage van een intens volume. Oordoppen zijn hier niet zomaar gewenst, maar uiterst noodzakelijk. Dat zijn Fuck Buttons. Doordringende zoemende maar toch melodieuze pop-noise door het duo Andrew Hung en Benjamin John Power, afkomstig uit het Engelse Bristol. Op het podium is niet veel te zien, maar bijna iedereen in het publiek staat dan ook met zijn ogen dicht de muziek tot zich te nemen. Deze muziek beleef je, het omringt je. (CdG)
Festivallieveling Suuns [bovenste foto] staat in 2011 in een vol Tivoli en mag dit jaar in een volgepakte Helling nog eens laten zien wat ze in huis heeft. Debuutalbum Zeroes IQ dateert inmiddels uit 2010 en dus is het tijd voor veel nieuw materiaal, dat met veel enthousiasme door het aanwezig publiek wordt onthaald. Het geluid van Suuns kenmerkt zich door echo en reverb op werkelijk alles waar een snoer aan zit. Zanger/gitarist Ben Shemie heeft op die manier aan een eenvoudige uithaal op zijn gitaar en wat binnensmonds geprevel genoeg om zo sinister uit de hoek te komen dat het tot diep onder je huid begint te jeuken. Tel daar de vlijmscherpe drums en atmosferische keyboards bij op en er is geen ontsnappen meer aan. Dat de band vrijwel in het donker, met hier en daar wat paars licht, staat te spelen verhoogt de intensiteit nog verder. Shoegaze, maar dan met nuance en volstrekt uniek. Tot volgend jaar maar weer - tot Suuns! (FV)
Luis Vasquez is de drijvende kracht achter de darkwave/post-punk muziek van The Soft Moon. De zaal van De Helling is een donker hol. Weinig lyrics, maar vooral dierlijke geluiden en schreeuwen. Maar wel voldoende beheerst. Met stroboscopen op volle kracht neemt Luis Vasquez je mee naar zijn ondergrondse wereld. Instrumentaal doet het denken aan Joy Division en The Cure, maar The Soft Moon is puur en oprecht. Onvervalst op zoek naar je eigen oerinstinct. (CdG)
Als je in Transsylvanië geboren bent, heb je alle recht om jezelf Dracula Lewis te noemen. Deze net zo mysterieuze als angstaanjagende muzikant is als voorprogramma mee met The Soft Moon, maar deze keer zijn de rollen omgedraaid. Wie nog even blijft hangen na de headliners, krijgt een freaky en opzwepend toetje: met overstuurde beats, vervormende schreeuwzang en diepe bassen om nog even de laatste energie van de avond eruit te dansen. (HV)
Foto's Tim van Veen
http://www.kindamuzik.net/live/le-guess-who/le-guess-who-2012-de-vrijdag/23465/
Meer Le Guess Who? op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/le-guess-who
Deel dit artikel: