• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Le Guess Who? 2011 - Zondag

De dag van de excentriekelingen.
27 november 2011, Diverse locaties, Utrecht

Tekst: Jeannine Brand, Martÿn ter Haar, Frank Veldkamp en Hans Vrijmoed

Beeld: Tim van Veen en Frank Veldkamp

Publicatiedatum: 30 november 2011

Je moet er vroeg bij zijn, maar dan heb je ook wat. Het is knap hoe Marissa Nadler in haar eentje de toch goed gevulde Hellingzaal ademloos stil krijgt. Nadler maakt breekbare en intieme liedjes, waarbij de mezzosopraan zichzelf op gitaar begeleidt. De langharige brunette is even sympathiek als ze eruit ziet: ze grapt dat dit haar eerste optreden in spijkerbroek is en aarzelt niet om op verzoek een nummer te spelen dat ze al zeven jaar niet meer heeft gespeeld (en waar ze zichtbaar mee worstelt om het uit haar geheugen en gitaar te toveren). Een bijzonder sterk optreden, waarna ze het publiek bedankt voor de stilte, want ze heeft maar al te vaak meegemaakt dat mensen door haar muziek heen praten. Alleen jammer dat dit optreden niet in het kleine Kargadoor is geprogrammeerd, want daar zou Nadlers muziek nog beter tot zijn recht komen. (JB)

In Rasa gaat om vier uur 's middags de zondagmatinee van Le Guess Who? van start met Orchestra of Spheres [bovenste foto]. Het Nieuw-Zeelandse viertal ziet eruit als een kwartet gestrande hippies from space. Gehuld in bizarre gewaden en behangen met lichtjes brengt de groep een mix van psychedelica, Afrikaanse ritmes en Indiase klanken. De zang bestaat veelal uit meerstemmige kreten en onzintaal. Zanger en bandleider Baba Rossa bespeelt een gitaar gemaakt van een tinnen koekblik, terwijl collega Mos Iocoss zich uitleeft op een zelfgemaakte gamelan en keyboards. Tussen alle huisvlijt staat een theremin onaangeroerd het gewoonste instrument te zijn. Drummer Jemi Hemi Mandala heeft aan een éénkwartsmaat genoeg om de rest de ruimte te geven hun nummers bij elkaar te jammen. De gekkigheid wordt gecomplementeerd door een van de leden van Akron/Family die naast het podium met een kamerplant loopt te zeulen.

De rockband Group Inerane [foto hierboven] uit Niger verschijnt in traditionele Afrikaanse kledij op het podium van de RASA. De teksten schijnen politiek van aard te zijn en worden gebracht in een bijzondere muzikale context. De neo-Afrikaanse ritmes met blues, funk en jamband-invloeden lijken niet te passen bij het militante uiterlijk van het kwartet, maar het resultaat swingt als een trein. De rock-'n-rollclichés vliegen over het podium, tot aan de gitaar-in-de-nek aan toe. Of Group Inerane een pastiche is op westerse rockmuziek of een slimme manier om (blote) voet aan de grond te krijgen met een politieke boodschap, blijft onduidelijk. De band speelt een kwartier langer dan op het schema staat en had dat eigenlijk niet moeten doen, want de nummers zijn niet onderscheidend genoeg om boeiend te blijven. (FV)

Part Chimp is bezig met zijn afscheidstournee. Dat vraagt om een memorabel optreden en dat wordt het in dB's ook. Tim Cedar schreeuwt en zingt zelfs af en toe, maar dat is niet van wezenlijk belang. Waar het om gaat is de mammoetkuddegroove, gelardeerd met hier en daar een feedbacksalvo. Uiteraard allemaal op niet medisch verantwoord volume. Part Chimp maakt namelijk geen muziek om naar te luisteren, maar muziek om te voelen. Dat het muzikaal ergens te posteren valt in de driehoek Black Sabbath - Mogwai - Unsane is minder van belang dan het feit dat het na afloop voelt of er de nodige tonnen havenslib over je heen zijn gestort. En ja, dat is genieten.

De zanger van Eagulls heeft een tamelijk bizarre uitstraling. Hij houdt zijn winterjas aan, hij trekt met zijn hoofd en houdt zijn microfoon op een heel truttige manier vast, als hij hem tenminste niet in zijn oor durft te stoppen. Het lijkt wel of Gareth van The Office een punkbandje is begonnen. Dat is ook het meest bijzondere aan wat de vijf jonge Britten doen, want verder is het toch vooral een 'wel leuk'-punkbandje.

Ook jong en ook punk is Iceage uit Kopenhagen. Tenminste, de band bestaat uit drie frisse, jonge Denen en een metalzombie op gitaar. Maar het draait allemaal om zanger Elias Bender Ronnenfelt. Je kent het type: onopvallend uiterlijk, tamelijk schriel, maar met een net iets te felle blik in de ogen. Een opvallend lage stem ook, die perfect past bij de aan Killing Joke en The Birthday Party refererende muziek van Iceage. Het songmateriaal is de hype die om de band heen hangt niet helemaal waard - vaak galmramt het weinig inventief rechtdoor - maar dankzij gifkikker Bender Ronnenfelt wordt het wel een optreden waar nog over zal worden nagepraat. Hij schopt een monitor van het podium af, springt in de moshpit en probeert de telefoon af te pakken van iemand die het waagt tijdens het concert zich daar te veel op te concentreren. Wel lekker, zo tussen al die keurige indiebandjes. (MtH)

John Maus en Gary War zijn samen op tour en dat is gezien hun muziek en podiumpresentatie wel een logische combinatie. De volgorde van vanavond in Ekko ook: Gary War komt qua niveau nauwelijks boven dat van voorprogramma uit. Hij harkt op een gitaar, maar er klinken slechts toetsen, effecten en beats door de speakers. Zou hij dat aansturen via die gitaar? Aardige muziek, maar uitvoering komt totaal niet over.

John Maus is op alle fronten een stuk pakkender: betere liedjes, manische presentatie, al komt ongeveer alles van tape en schreeuwt hij er af en toe nog wat overheen. Er zit blijkbaar een gedachte achter; Maus is offstage onder andere filosoof. Maar na vier slopende dagen valt dat kwartje over anti-performance niet meer helemaal. Wat je er ook van vindt: opzwepend is het zeker. (HV)

Gang Gang Dance [foto hierboven, TvV] is de voorlaatste act in Tivoli. Dit collectief uit het New Yorkse Manhattan maakt eigenzinnige experimentele electro die zich niet zo makkelijk in een hokje laat plaatsen. Het podium is volledig volgebouwd en frontvrouw Lizzie heeft ongeveer evenveel ruimte om achter haar trommels te dansen als de bezoekers van Tivoli op het toilet. Jammer is dat ze nauwelijks boven de muziek uitkomt; haar stem had wel wat harder mogen staan. De hoeveelheid genres is duizelingwekkend. Dan weer oosterse invloeden, dan stevige noise en dan weer gewoon manisch raar. In combinatie met de chaos op het podium wordt het soms een beetje te veel van het goede. Het blijft ook allemaal wat vlak. De grootse vraag blijft wat die rare Japanner moet die het hele concert trippend over het podium dwarrelt en uit zijn ogen kijkt alsof hij iets te veel paddo's heeft gesnoept.

De grote afsluiter van Le Guess Who? is Panda Bear. Panda Bear is het solo-project van Animal Collective-lid Noah Lennox. Lennox zingt en speelt gitaar en wordt begeleid door een ander bekend gezicht: Peter Kember, oftewel Sonic Boom van Spacemen 3. De muziek van Panda Bear lijkt soms niet van deze wereld, met tegendraadse ritmes, onverwachte akkoordwisselingen en sterk vervormde beats en synthesizermelodieën. De psychedelische beelden op het witte scherm achter de band versterken dit vervreemdende effect. De zang van Lennox doet denken aan The Beach Boys, maar is zo loepzuiver dat zijn stemgeluid ook wel iets weg heeft van een kostschooljongen die in het schoolkoor zingt (niet voor niets studeerde Lennox ooit theologie). Een bijzonder optreden en daarmee een waardige afsluiter van Le Guess Who?. (JB)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/le-guess-who/le-guess-who-2011-zondag/22321/
Meer Le Guess Who? op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/le-guess-who