• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Le Guess Who? 2011 - zaterdag

Figuurlijk ijs bij Zola Jesus, echt bloed bij The Devil's Blood.
26 november 2011, Diverse locaties, Utrecht

Tekst: Jeannine Brand en Hans Vrijmoed

Beeld: Frank Veldkamp

Publicatiedatum: 30 november 2011

De 'IJskoningin van de Pop' wordt Zola Jesus [bovenste foto] ook wel genoemd. Ze maakt duistere, ijle darkwave met een winterse huivering. Niets voor niets liggen haar roots dan ook gedeeltelijk in het koude Rusland. Maar live komt ze allerminst over als een ijskoningin. Niet alleen dankzij haar verschijning, een rank elfje met lange blonde haren, maar ook vanwege het enthousiasme waarmee ze zingt en de zaal 'dirigeert'. Drie toetsenisten en een drummer begeleiden haar en nemen de luisteraars mee in dit post-apocalyptisch sprookje vol dreigende klanktapijten, strakke beats en synthesizermuren. Belangrijkste wapen van Zola Jesus is de geschoolde operastem van Nika Riza Danilove, die op albums sterk aan die van Siouxsie Sioux (van Siouxsie and the Banshees doet denken. Live klinkt haar stem minder Siouxsie en meer Zola: authentieker en subtieler. Zola Jesus is niet voor iedereen, maar voor de liefhebbers van darkwave is het drie kwartier lang genieten in Tivoli.

Tivoli is afgeladen als de vierkoppige Canadese band Suuns [foto hieronder] het podium betreedt. Suuns maakt originele electrorock met een vleugje noise. De nummers beginnen met een eenvoudige beat en worden dan steeds verder uitgebouwd met spannende synthesizers en aanzwellende drums. Suuns durft te vertragen en de repeterende ritmes klinken steeds bezwerender naarmate de nummers vorderen. Bang voor een flinke bak noise zijn de heren ook niet. Jammer genoeg komt de toch al ijle en dunne stem van zanger Ben Shemie vaak nauwelijks boven de muziek uit. Vooral een gemis omdat Shemie zijn stem ook vaak als instrument inzet en deze uitval de dynamiek van de nummers niet ten goede komt. Halverwege zakt het concert een beetje in, alle nummers gaan wel heel erg op elkaar lijken. Het overwegend jonge publiek gaat echter volledig uit zijn dak. Lijven bewegen als marionetten op de beats en worden door Suuns vakkundig opgezweept voor de dansnacht die komt. (JB)

Humor, drugs en optreden. In het geval van The Posies en Ween werkte het meestal wel. Ook bij Swearing at Motorists is het in de eerste helft van het concert aanstekelijk, maar Dave Doughman schiet te ver door. Dat is jammer, want muzikaal is de op Guided by Voices leunende gitaarrock - de vorige drummer speelde in beide bands - zeer te pruimen. Doughman zit er bij vlagen echt in en kan verbazend strak spelen terwijl hij op en neer springt. Helaas doet de meligheid dit optreden uiteindelijk de das om.

Hierna bedient ook The Besnard Lakes zich van misplaatste humor, al maken ze het niet zo bont als Swearing at Motorists. De flauwe grappen tussen de nummers door passen echter totaal niet bij de breed uitwaaierende gitaarrock. Het gezelschap uit Montréal heeft zich live al meerdere malen bewezen, maar vanavond laat Besnard Lakes te weinig horen om het hele optreden de aandacht te blijven vasthouden.

Podium Rasa heeft ook buiten Le Guess Who? het patent op klezmer en onconventionele popmuziek. Socalled past daar prima tussen, het gezelschap rond Josh Dolgin laat een gezellig volle zaal dansen op een mix van hiphop, Oost-Europese folk en het instrument dat op geen enkel ander podium zo vaak is te horen: de klarinet. Het gezelschap oogt nogal kneuterig, maar muzikaal is er niets op af te dingen: 'You Are Never Alone' (Spotify) is een van de leukste feelgoodliedjes van het weekend.

Een altaar met dierenschedels, effectpedalen verpakt in plastic, dikke kaarsen, wierook en bloed. Veel bloed. De bandleden van The Devil's Blood zijn er tot en met hun instrumenten mee ingesmeerd. Zangeres Farida Lemouchi belichaamt met haar statig gespreide armen en bijzondere outfit precies het oerbeeld dat bijna iedereen heeft van een heidense priesteres. Als ze niet zingt, knielt ze met de rug naar de zaal, richting het altaar. Hype of niet, de benaming 'rituelen' die de optredens meekrijgen, is niet overdreven: bijna twee uur lang wordt er non-stop gespeeld en is er geen contact met de bezoekers. In dB's kun je je op de dikke wolken stikstof slechts laten meevoeren met deze hallucinerende metaltrip. Een van de absolute hoogtepunten op het festival. (HV)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/le-guess-who/le-guess-who-2011-zaterdag/22320/
Meer Le Guess Who? op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/le-guess-who