• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Le Guess Who? 2011 - Vrijdag

Bands en publiek gaan soms langs elkaar heen.
25 november 2011, Diverse locaties, Utrecht

Tekst: Jeannine Brand, Dirk Verhoeven en Hans Vrijmoed

Publicatiedatum: 27 november 2011

De muzikanten van Other Lives blijken multi-instrumentalisten te zijn: naast gitaar, keyboards en drums spelen ze viool, trompet, percussie en nog zo het een en ander. Het zijn vier Amerikaanse houthakkers met baarden en een beeldschone Aziatisch-Amerikaanse vrouw op cello. Uit al die ingrediënten wordt een wall of sound opgetrokken, die live veel massiever, en daardoor minder subtiel klinkt dan op hun recente cd, Tamer Animals. Soms doet dit een beetje afbreuk aan de muziek, die geworteld is in country, folk en gospel, hoewel de band niet vies is van een flinke portie noise. Je moet ook houden van Jesse Tabish' zangstem, die heerlijk bezwerend en duister kan klinken, maar op mindere momenten iets zeurderigs krijgt.

Stranded Horse is geen band, maar een soloact van Fransman Yann Tambour, in kleine kring bekend van de Franse cultband Encre. In de Utrechtse werfkelder van De Kargadoor, waar net zestig mensen in passen, begeleidt Tambour zichzelf op de kora, een West-Afrikaanse harp die als een gitaar klinkt. Soms speelt hij ook op een gewone gitaar, die hij dan wel in de stijl van die kora bespeelt. Het zijn mooie, meditatieve liedjes, opgebouwd uit minimale, zich herhalende, golvende patronen, die Tambour af en toe heel voorzichtig en heel langzaam versnelt (en daar neemt hij rustig twee of drie minuten de tijd voor). De akoestiek in de werfkelder is verbazend goed en Tambour bedankt het publiek, terecht en oprecht, voor hun concentratie.

Maria Lindén, zangeres van de Zweedse band I Break Horses heeft zich in een vuurrode cape gehuld en kondigt twee keer een nummer aan. Daarmee is zij de enige van deze geheimzinnige band die contact probeert te maken met het publiek. Dat past ook wel bij de muziek, dromerige synthesizerpop. Vol en galmend, maar ook ijl en synthetisch. Warm en koud tegelijk. Daardoor is het alsof de band achter een glazen wand staat te spelen. Het publiek mag ernaar kijken. De bandleden komen na het laatste nummer ook niet terug om het applaus in ontvangst te nemen. Jeugdige onhandigheid (tot nu toe vooral veel tijd doorgebracht in de studio?) of een bewust afstandelijke pose die past bij warm-koude, intiem-afstandelijke sprookjesmuziek? (JB)

Op de tweede festivaldag staat op verschillende festivalpodia de wat meer ingetogen luistermuziek centraal. In ACU niets van die subtiliteiten, het op punk georiënteerde podium serveert primitieve noise en lofi-garagerock. Eerst Cheveu, een Frans trio dat met een drumcomputer, gitaar en een berg effecten flink overstuurde herrie maakt, die lekker tegen de haren instrijkt. Een beetje zoals we het kennen van de vroege Wavves en uit eigen land, Zea. Zanger David Lemoine propt twee microfoons tegelijk in z'n mond en galmt z'n teksten over Charlie Sheen en quattro stagioni. Onmogelijk? Impossible is not French!"

Het wordt nog een stuk primitiever, met de garagerock van Bass Drum of Death. Drums, gitaar en een microfoon, meer heeft het slungelige duo uit Oxford, Mississippi niet nodig. De eerste helft van de set lijkt een eindeloze variatie op 'Fell in Love with a Girl' van The White Stripes, maar daarna volgen prijsnummers 'Velvet Itch' en 'Get Found', met een aangroeiende moshpit als verdiend resultaat. Vergeleken met bijvoorbeeld Ty Segall mist het materiaal nog wat aan variatie, maar live smaakt het alvast naar meer. (HV)

Mike Feuerstack heeft veel weg van de sullige boef uit de kerstfilmklassieker Home Alone. Onder de naam Snailhouse [bovenste foto] maakte de sympathieke, bebaarde Canadees met waterige ogen inmiddels negen platen met softe folkpop. De samenzang met zijn drummer/toetsenist valt prettig, maar Feuerstacks teksten zijn te cartoonesk om te ontroeren. Soms komt hij met een aardige vondst, maar de anekdotes waarmee hij zijn show aan elkaar praat boeien meer. Snailhouse is namelijk niet te beroerd om op gekke plekken te spelen. Een dag eerder zitten de twee mannen in Düsseldorf bij het radiostation - ofwel in de slaapkamer - van een Duitse nu-metal-dj. Op zaterdag staan ze in een wijnbar als onderdeel van Le Mini Who?.

Bill Callahan [middelste foto] hakt er wel meteen in met het melancholieke 'Riding for the Feeling'. Dat is vooral te danken aan zijn prettig verontrustende en hypnotiserende, donkere stemgeluid. 'Too Many Birds' wordt ontdaan van zijn pianoromantiek en door gitaarruis en drums onnodig rauw gemaakt. De scherpte zit al genoeg in Callahans droevige, soms cynische teksten, dus het is oppassen waar je de gitaar de overhand laat nemen. Achter Callahans band fungeert op groot scherm The Godfather als bliksemafleider. Deels steunt het verloop van de film de ontwikkeling van de show, deels zuigt het te veel aandacht naar zich toe. In Smog-song 'Our Anniversary' wordt vervolgens de liefde zo goddelijk bezongen en wordt er zo subtiel gespeeld dat het torenhoge niveau van de opening weer terug is. Ondanks het stoïcisme van Callahan dwingt zijn show respect af, dwars door het geouwehoer van de achterste Tivolirijen heen.

De mormonenmuziek van Low [onderste foto] wordt met aanzienlijk minder eerbied aangehoord. De uitgespannen rock is wat saai na de slimme ritmewisselingen van Bill Callahan, maar het late tijdstip en de nodige drank zullen er ook aan bijdragen dat zeker de helft van Tivoli aan het kwekken slaat. In het fraai gedragen liefdesliedje '$20' zingt het stel "My love is for free", maar het publiek lijkt geen waarde te hechten aan dat wat gratis is. Alan Sparhawk gaat er slim mee om en ziet in de hevige zaalruis een kracht om tegenin te spelen. De techniek werkt ook al niet mee: de zang van echtgenote Mimi Parker is in het begin nauwelijks hoorbaar en de belichting is op zijn lelijkst. Low weet echter wat lijden is en komt er dus steeds beter in. Verstild, vertraagd en verdrietig zet de band door, de samenzang wordt sterker in 'Especially Me' en het eindeloos repetitieve 'Nightingale'. Low: het had zo mooi kunnen zijn. (DV)

Foto's uit het KindaMuzikarchief, Snailhouse en Low door Reinier Asscheman, Bill Callahan door Peter Hageman.

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/le-guess-who/le-guess-who-2011-vrijdag/22309/
Meer Le Guess Who? op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/le-guess-who