• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Le Guess Who? 2010: de vrijdag

Psychedelica tussen dagdroom en nachtmerrie.
26 november 2010, Binnenstad, Utrecht

Tekst: Eyal van der Reep en Hans Vrijmoed

Publicatiedatum: 28 november 2010

In het vollopende Tivoli staat een handvol zwijmelmeisjes te wachten op de band van José 'Heartbeats' González. De bebaarde zanger schildert met Junip een mooi totaalplaatje: het podiumbrede doek, de oplichtende wereldbol en de koekoeksklok maken er met de dromerige folkpop een sfeervol geheel van. Wat in potentie een fijn trippende soundtrack is voor lome zomeravonden, heeft live echter te weinig zeggingskracht om het publiek de mond te snoeren. Jammer. (HV)

Het is niet al te druk als Voice of the Seven Thunders de vrijdagavond in de Helling opent met een flinke portie psychedelische progrock. De voortzetting van Voice of the Seven Woods (toen nog rustige folk) doet het rustig aan, zelfs op de hardere stukken. De op ritme steunende composities van soms meer dan tien minuten missen spanning. Op plaat zijn sfeer en spanning de belangrijkste steunpilaren voor een geslaagd project, live blijft er weinig over. Bij vlagen hoor je de potentie en neemt een geluidsmuur epische proporties aan, om vervolgens even snel weer in te kakken.

Psychedelische baardenband Ganglians zit nog minder lekker in zijn vel. Het viertal uit Los Angeles lijkt uitgeput door het lange en vreemde tourschema: van Spanje naar Nederland en terug naar Spanje in drie dagen. Tot overmaat van ramp heeft de band ook nog eens talloze technische problemen. De zangeffecten doen het niet en de gitaar valt weg. Vervolgens zet de drummer een nummer verkeerd in en zingt de bassist vals. Ganglians straalt weinig zeggingskracht en interesse in het publiek uit, terwijl de band een beetje publieksgevoel juist goed zou kunnen gebruiken. Naast een aantal sterke nummers staan op het debuutalbum even veel matige nummers, die vanavond climaxloos blijven. Geef die jongens een jaar rust en laat ze dan terugkomen naar Europa, dan gaat het vast al stukken beter. (EvdR)

In Tivoli Oudegracht is het dringen geblazen tussen de mooi opgemaakte vrouwen (en mannen!) op de eerste rijen bij Caribou. Geen van meet af aan gewonnen wedstrijd, daarvoor is de start te rommelig en zitten er net één of twee matige songs te veel in de set. Maar door die feestbeesten vooraan in het publiek en de opzwepende band voelt het optreden ondanks het vroege tijdstip steeds meer als het hoogtepunt in een nachtclub. De ontlading in de drumsolo's bij 'Bows' maakt voeten en nekspieren los, net als het slot van 'Jamelia', dat live nog veel euforischer klinkt dan op plaat. Met de afsluiters 'Odessa' en 'Sun' is de hele zaal gewonnen. Jammer dat er geen aansluitende dansavond is. (HV)

Bij Beach House [bovenste foto] is het één en al liefde: het duo (live een kwartet) houdt van Le Guess Who? en Le Guess Who? houdt al even veel van het duo. "We stonden hier twee jaar terug ook al!", "We vinden het zo leuk dat we weer op Le Guess Who? mogen spelen!", "Bedankt Le Guess Who?!" Als je het zo terugleest zou je bijna denken dat zangeres Victoria Legrand het niet serieus meent. Licht, ambiance en geluid zijn fantastisch. Tivoli hangt dan ook van begin tot eind aan de lippen van Beach House. Een betere klik tussen festival(publiek) en headliner is zeldzaam. Aan het optreden zelf valt even weinig op te merken als af te dingen: het kwartet speelt de opnames even moeiteloos als strak na. Wanneer eentonigheid op de loer ligt, schudt Beach House weer een prachtig nummer uit de mouw of worden honderden lampjes en drie lichtgevende driehoeken aan de lichtshow toegevoegd. Meer fratsen heeft de groep niet nodig om de volle zaal te beroeren. (EvdR)

Ondertussen is het in de Helling een stuk minder druk bij Sleepy Sun [foto rechts]. Typisch een band uit San Francisco die de erfenis van stadsgenoten uit vervlogen tijden bewaakt: Grateful Dead en Jefferson Airplane, maar dan net wat broeieriger. Zanger Bret Constantino heeft goed naar live-opnamen van Led Zeppelin gekeken: hij heeft precies dezelfde poses als Robert Plant. Zonder de eerder dit jaar vertrokken zangeres Rachel Fannan net iets minder indrukwekkend dan de vorige keren, maar de combinatie van galmende gitaren, mondharmonica en beamerprojecties blijft bedwelmend.

Hierna volgt een paar vervreemdende uren in de op één na grootste zaal van het festival. Eerst Fitz, met op z'n zachtst gezegd onalledaagse pauzemuziek. Zo vaak hoor je geen psychedelica uit het Midden- of Verre Oosten. Totaal geen brug tussen de bands in deze zaal, maar wel onderhoudend. Growing valt hierna rauw op het dak. Verontrustende elektronica met weinig houvast voor de bezoekers. Kil, rauw en na het voorgaande gewoon te veel van het goede.

Black Dice [foto links] is een logisch vervolg, maar dan op een manier die wél werkt. Drie mannen met één gitaar en een berg apparatuur waarmee elk geluid op alle mogelijke manieren wordt vervormd. Hard, complex en op een vreemde manier dansbaar: hakken voor gevorderden. Van de muziek alleen krijg je al de kriebels, maar dat prettig ongemakkelijke gevoel wordt nog versterkt door de afbeeldingen van clowns, waaronder Pennywise uit Stephen Kings It. De dj's (of tapejockeys?) van Haunted Cassette Tapes zorgen met hun spookachtige klanken voor de perfecte prelude van een koortsachtige droom. (HV)

Foto's uit het KindaMuzik archief door Renate Beense (Beach House), Bart van den Hoogenhoff (Sleepy Sun), Hans van der Linden (Black Dice)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/le-guess-who/le-guess-who-2010-de-vrijdag/20961/
Meer Le Guess Who? op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/le-guess-who