• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Lambchop

Nixon anno 2015: minder exuberant, even aanstekelijk.
29 januari 2015, AB, Brussel

Tekst: Geertje Cools

Publicatiedatum: 31 januari 2015

Enkele jaren geleden was het een trend dat bands van weleer een belangrijke plaat uit hun oeuvre integraal live speelden. Het Amerikaanse alt.countrycollectief Lambchop deed dit al eerder met Is a Woman en vanavond in de AB doet de groep hetzelfde met Nixon. Dit album, waarmee Lambchop voor het eerst een groter publiek bereikte, dateert uit 2000 en het wordt dus een soort verjaardagsshow.

Tegelijk is het concert een eerbetoon aan de onlangs overleden Marc Trovillion, destijds bassist bij Lambchop. Ten tijde van Nixon bestond de groep uit zo'n vijftien leden, vandaag heeft zanger/gitarist Kurt Wagner vijf muzikanten meegebracht, waaronder oudgediende Tony Crow. Met zijn zessen zitten ze mooi verspreid over het podium, meer een orkest dan een band. Wagner is ook eerder een orkestleider dan een frontman, met de looks van een heemkundige en zijn eeuwige honkbalpet diep over het voorhoofd getrokken. Maar wát een songschrijver en wát een performer.

De rijke orkestratie van Nixon wordt deels opgevangen door een van de muzikanten, die afwisselend saxofoon, trompet en dwarsfluit speelt. Eerst klinkt het als een nieuw geluid, maar na een tijd blijkt het gewoon te passen. Lambchop werkt de plaat af van voor naar achter, van 'The Old Gold Shoe' tot en met 'The Butcher Boy'. De live-uitvoering van dit laatste nummer wijkt trouwens erg af van de versie uit 2000, noodgedwongen uiteraard. Het album heeft absoluut de tand des tijds doorstaan, live is het soms alleen net iets minder spannend. Gloedvol klinkt het alleszins.

Lambchop speelt behoedzaam en ontspannen, haast ingehouden, zoals we van de band gewoon zijn, hoewel Nixon de meest soulvolle plaat is. Het gitaarspel is subtiel, de zang zit vol emotie en Wagner is duidelijk het brein van dit alles. Na de laatste noten volgt de korte mededeling "That was 'Nixon'", de introductie van de bandleden en als vanouds een handvol moppen van Tony Crow. Nadien klinkt Lambchop minder ingehouden, meer gelaagd, en het geluid wordt wat breder opengetrokken in snedige versies van Curtis Mayfields 'Give Me Your Love' en 'My Face Your Ass' - uit 1997 alweer - evenals in twee recente nummers.

Het enige bisnummer, 'Young Americans' van David Bowie, is natuurlijk een verwijzing naar Nixon en de president die toen net was afgetreden - Bowie bracht het nummer uit in 1975. Lambchop is echt de band om op deze ingenieuze wijze de cirkel rond te maken en de mooie show in stijl af te sluiten.

Foto uit het KindaMuzik archief door Niels Vinck

http://www.kindamuzik.net/live/lambchop/lambchop-2694/25668/
Meer Lambchop op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lambchop