http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Lagwagon / A Wilhelm Scream

Twee verschillende bands in bloedvorm.
07 januari 2006, Melkweg, Amsterdam (NL)

Publicatiedatum: 12 januari 2006

Oud tegenover nieuw. Traditionele skatepunk tegenover innovatieve punkrock. De oude rotten van Lagwagon tegenover de jonge honden van A Wilhelm Scream [foto rechts]. Veel verschillen dus. De overeenkomst is dan weer dat beide bands vorig jaar een ijzersterk album uitbrachten (A Wilhelm Scream Ruiner en Lagwagon Resolve) en ze allebei een uitverkochte Melkweg willen overtuigen.

Waar Lagwagon al tientallen keren de oceaan overstak, doet A Wilhelm Scream dit voor de eerste keer. Het enthousiasme is ongekend. De vijf gaan als beesten tekeer, terwijl ze hun ingewikkelde partijen stuk voor stuk feilloos spelen. Toch verbazen doen de mannen nog het meest met hun muziek, want zo fris en ongedwongen als A Wilhelm Scream klinkt, zijn er weinig punkbands. De band denkt niet in traditionele structuren: ze beginnen bijvoorbeeld doodleuk a capella en het barst van de inventieve gitaarloopjes, moeilijke structuren en meerstemmige zangpartijen. Dit alles gaat gelukkig niet ten koste van de toegankelijkheid, want er komen evenzoveel meebrulrefreinen en vette gitaarriffs voorbij. A Wilhelm Scream is een van meest innovatieve bands in het genre en laten een overdonderende indruk achter. Het zal dan ook niet lang duren voor ze op eigen houtje een dergelijke zaal uit zullen verkopen.

Lagwagon [foto links] weet dus dat ze flink aan de bak moeten om A Wilhelm Scream te evenaren, wat ze gelukkig ook doen. Eindelijk zien we weer eens een geïnspireerde en fanatieke show van de Amerikanen. Voorheen waren ze te vaak stoned, verveeld en ongeïnteresseerd, maar nu is het anders. Uiteraard wordt er veel van het doorbraakalbum Hoss gespeeld, maar het nieuwe werk wordt niet overgeslagen. Juist dan klinkt Lagwagon alsof ze net zo jong zijn als het voorprogramma. Op een paar onbegrijpelijke onzinpraatjes na beukte het vijftal keihard door. Het akoestische intro van het bloedmooie ‘Sad Astronaut’ gaat een beetje de mist in (het publiek is uitgelaten en wil verder stagediven) maar verder zijn er geen misstappen vanavond en dat is wel eens anders geweest. Twee verschillende bands dus, maar allebei in bloedvorm.