• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Lacuna Coil / Moonspell / Passenger / Poisonblack

Europees mini-metalfestival
28 december 2003, Tivoli Oude Gracht, Utrecht (NL)

Tekst: Tessa Halm

Beeld: Stephan Mehrer

Publicatiedatum: 06 januari 2004

Het was een waar internationaal spektakel dat zich op 28 december jl. in Tivoli afspeelde. Een soort mini Europees metal-fest.

De avond begon om 19.00 uur met Poisonblack. Deze Finse band werd opgericht door Ville Laihiala, de gitarist uit Sentenced. De zanger van Poisonblack, Juha-Pekka Leppäkuoto, is tevens actief in de Gothic band Charon. Op het moment dat de band begon te spelen bleek al meteen dat de microfoon van zanger Leppäkuoto problemen gaf. Het leek erop alsof hij de longen uit zijn lijf aan het zingen was, maar daar was bar weinig van te horen. Gelukkig kon het probleem nog tijdens het eerste nummer worden opgelost zodat het publiek vervolgens de band op volle sterkte kon horen spelen.

Wat meteen opviel was dat Poisonblack enige gelijkenis vertoont met landgenoten HiM. Waar HiM naar eigen zeggen love-metal maakt is Poisonblack echter een wat serieuzere band. Toch is de gelijkenis er zeker wel. Zowel muzikaal als vocaal zijn er overeenkomsten. Beide zangers hebben een diepe en volle stem, maar beide heren klinken niet altijd even goed tijdens een live optreden. In het geval van Leppäkuoto was het onduidelijk wat het probleem was. Misschien moet de beste man wat zanglessen hebben om zijn ademhaling op orde te krijgen of misschien had hij gewoon een slechte avond. Het volume van zijn stem is aanzienlijk en hij zou dan ook zeker boven de muziek uit moeten kunnen komen, maar dat wilde op 28 december in Tivoli niet altijd lukken. Tijdens de wat rustigere momenten klonk Leppäkuoto elke keer weer fantastisch, maar hij kon het volume niet vasthouden tijdens de meer bombastische muzikale stukken. Muzikaal gezien zette de band een bijzonder strak optreden neer.

Poisonblack deed heel hard zijn best, maar het publiek liep niet erg warm voor deze band. Potentie hebben deze Finnen echter in gigantische hoeveelheden dus het kan alleen maar een kwestie van tijd zijn voor ze het Nederlandse publiek voor zich winnen.

Als tweede betrad de Zweedse band Passenger het Tivoli podium. Na een bijzonder onduidelijk verhaaltje door zanger Anders Fridén begon de band met spelen. In eerste instantie reageerde het publiek geïnteresseerd in deze band. Het klonk dan ook een stuk harder dan de Finnen voor hen. Toen echter na een paar nummers duidelijk werd dat deze Zweden iets te veel naar bands als Korn had geluisterd taaide het publiek weer af. Had Passenger nou maar iets méér naar Korn en hun genregenoten geluisterd dan had het nog iets kunnen worden. Helaas was dit een redelijk ongestructureerde chaos. Wel heel prettig voor de mensen die het helemaal hadden gehad met de kerstdagen en het een en ander aan woede hadden af te reageren.

Om even voor 21.00 uur was het de tijd voor Moonspell. De mannen uit Portugal hadden wat meer tijd genomen voor de soundcheck en dat was slim want toen de band begon te spelen was alles meteen dik in orde. Zoals verwacht was de muziek bijzonder strak en waren de vocalen goed en duidelijk te verstaan. Moonspell toonde zich een stuk professioneler dan de eerste twee bands.

Een aanzienlijk aantal personen in het publiek waren uitgedost in Moonspell t-shirts en sweaters en des te vreemder was het om te merken dat het publiek niet en masse los ging bij het optreden van deze metal heren uit Brandoa. Er werd wel braaf geklapt aan het einde van de nummers, maar het leek erop alsof het merendeel toch voor de laatste band van de avond was gekomen.

Moonspell hield zich kranig en sloeg zich beukend, rammend en gruntend door het optreden. Op een gegeven moment haalde zanger Fernando Ribeiro een indrukwekkende staf met skull te voorschijn. Dat kon het publiek dan weer wel waarderen. Muzikaal gezien speelde Moonspell een goeie en originele set, vocaal gezien is het jammer dat Ribeiro niet wat vaker melodieus zingt want hij heeft een hele mooie volle stem.

De Portugezen speelden ongeveer een uur en tegen het einde van hun optreden waren er zo waar enkele headbangers onder het publiek. Hopelijk vonden ze de muziek echt de moeite waard en was het niet alleen een poging om hun ogen (en hersens) te beschermen tegen de hoogst irritante stroboscoop.

Laatste band en dus de hoofdact waren de Italianen van Lacuna Coil. Dit was de band waarvoor het grootste deel van het publiek de hele avond had gewacht. De opkomst van de band was redelijk spectaculair met een mooie lichtshow en de silhouetten van een podium vol headbangende mannen met in hun midden het silhouet van een kleine slanke dame. Later tijdens het concert werd het headbangen enigszins belachelijk. De bandleden leken dat alleen te kunnen doen door zover door te buigen dat de neuzen de knieën raakten.

De muziek was strak en klonk goed en gelukkig klonk de prachtige en heldere stem van Cristina Scabbia overal luid en duidelijk bovenuit. Scabbia produceert een enorm stemgeluid en daartegen kan zanger Adrea Ferro helaas niets inbrengen. Ferro heeft bovendien een bijzonder sterk accent en ook dat steekt sterk af tegen Scabbia. Sommige nummers hebben stukken samenzang waarin pijnlijk duidelijk wordt hoe inferieur Ferro is aan Scabbia. Het klinkt hard, maar Lacuna Coil kan nog heel wat worden als zanger Ferro achtergelaten wordt. Als de rest van de bandleden dan ook het headbangen wat minimaliseert staat er echt niets meer in hun weg naar groot internationaal succes.

http://www.kindamuzik.net/live/lacuna-coil/lacuna-coil-moonspell-passenger-poisonblack/4898/
Meer Lacuna Coil op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lacuna-coil