http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Klaxons/Aux Raus

Anarchie.
03 maart 2007, Melkweg, Amsterdam

Tekst: Rob van Leeuwen

Publicatiedatum: 04 maart 2007

Er heerst deze avond anarchie in De Melkweg. De Britse band Klaxons geeft voor de tweede keer een concert in Nederland, wederom voor een stampvolle zaal. Op het podium staan echter niet slechts vier Engelsen plus instrumenten.

Aan de zijkant van het podium danst een jongedame ritmisch met de muziek mee, naast haar staat een vriendin die verdwaasd in het rond kijkt. Even later duiken verschillende jongens in het publiek. En nog een keer. En nog een keer.

Fluorescerende stokjes vliegen in het rond, terwijl zich voorin de zaal een wild rondhossende pit vormt. Kortom: het is een gekkenhuis vanavond.

De gemiddelde leeftijd van de bezoekers ligt laag, maar wordt nog redelijk op niveau gehouden door de oudere hipsters (waaronder eentje met een fluorescerend shirt van Slayer), diverse Engelsen en wie weet zelfs enkele ouders van kinderen die vanavond niet alleen van huis mochten.

Het Nederlandse trashduo Aux Raus zorgt dat diezelfde ouders verschrikt om zich heen kijken. Je ziet ze denken: 'zeg, dit is wel erg confronterende muziek, nietwaar? Hard en eentonig, is dat leuk?'

Als een opgefokte gabber springt zanger Billy Club ondertussen in het rond, terwijl zijn microfoon letterlijk ín zijn broek hangt. Fijn opwarmen is het zeker, maar na enkele nummers geef je de aanwezige ouders groot gelijk.

Dan is het tijd voor Klaxons. De zaal hoeven ze niet voor zich te winnen, na enkele seconden is het groot feest. Op plaat is de band een drietal, maar tijdens optredens krijgen ze extra hulp van een drummer.

Die ziet het publiek eerst afwachtend feestvieren, maar al snel klimmen de eerste durfals het podium op. Klaxons vindt het allemaal best, de band moedigt het zelfs aan.

Slim, want zo kunnen ze handig verbloemen dat het optreden rommelig en gehaast overkomt. Dat is voor een deel hun charme, want zoiets past nu eenmaal bij anarchie. Dat de band niet zo’n verpletterende indruk achterlaat als tijdens London Calling, heeft echter nog een andere reden.

Vermoeidheid, of verveling, zo lijkt het. Met een holle blik in zijn ogen, kijkt frontman Jamie Reynolds zonder te lachen in het rond. Spelplezier is nauwelijks te ontdekken, overtuiging van eigen kunnen al helemaal niet. Het publiek ligt er niet wakker van en enkele fans beklimmen het podium nog maar eens. En nog eens. En nog eens.

Fotos van Klaxons uit het KindaMuzik archief, door Niels Vinck.