• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Kiss the Anus of a Black Cat / Bridget St John / Josephine Foster

Kiss the Anus of a Black Cat stelt zijn nieuwe plaat voor.
11 april 2007, Vooruit, Gent

Tekst: Geertje Cools

Beeld: Hans van der Linden

Publicatiedatum: 15 april 2007

 
De avond staat in het teken van het nieuwe album van Kiss the Anus of a Black Cat, maar eerst treden twee dames aan die net als Stef Heeren hun eigen interpretatie van het folkgenre presenteren.

De Amerikaanse folkgitariste Josephine Foster [foto links] heeft haar Spaanse vriend meegebracht. Het akoestische gitaargeluid van Foster wordt nu versterkt door een tweede, elektrische gitaar, maar het resultaat klinkt even ijl, fragiel en zweverig als voorheen. Foster speelt zo rustig en stil dat ze wel in slaap gevallen lijkt.

Haar gitaargetokkel en harpspel is bijzonder minimalistisch en ze mompelt eerder dan dat ze voluit zingt. Maar net door haar opvallende stemgeluid heeft ze een unieke stijl. Foster stelt zich in haar nummers erg kwetsbaar op en maakt indruk door haar onconventionele optreden.

Ook Bridget St John stelt zich in haar luisterliedjes kwetsbaar op. Wie is in hemelsnaam Bridget St John? (K-RAA-K)³ viste deze Britse zangeres-gitariste op in New York. Ze was vooral actief in de jaren zestig en zeventig en krijgt sinds kort weer wat aandacht vanuit de new weird folk-beweging.

Hoewel ze ook recentere nummers speelt klinkt haar muziek toch redelijk gedateerd. De coverkeuze helpt daarbij niet veel: ‘Just Like a Woman’ van Bob Dylan uit 1966 en een nummer van de nu vergeten Buffy St. Mary. Maar ook ‘The Body Breaks’ van Devendra Banhart met wie ze onlangs mocht kennismaken.

St John zingt vooral protestsongs die in de hippiesfeer te situeren zijn. Ze speelt en zingt best knap maar veel te braaf, en te lang. Het is immers al lang tijd voor de cd-voorstelling van An Interlude to the Outermost, het tweede album van het Belgische Kiss the Anus of a Black Cat [foto boven].

Op zijn nieuwe plaat laat zanger-gitarist Stef Heeren zich bijstaan door een band die hem ook live begeleidt. De nieuwe nummers klinken alvast een stuk steviger en minder donker dan die op voorganger If the Sky Falls, We Shall Catch Larks. Dit komt live goed tot uiting. Het geluid is vol, het ritme stampend en beukend. Heerens stem klinkt bezwerend en ook het repetitieve aspect - een belangrijk element in zijn muziek, eveneens op tekstueel vlak - draagt hier toe bij.

Enkele oude nummers passeren de revue maar de nieuwe vallen het meest op, zoals het uptempo ‘The Cranes are Scared of Sunwords’, het aanstekelijke ‘The Firesky’ en het melancholische ‘Salt’. Prachtnummers op plaat en ook live houden ze stand. Zelfs de vele nuances en kleine geluidjes blijven behouden. Soms dommelt het concert wat in, maar dat kan ook aan het late uur liggen, en het slaapverwekkende optreden van Bridget St John.

http://www.kindamuzik.net/live/kiss-the-anus-of-a-black-cat/kiss-the-anus-of-a-black-cat-bridget-st-john-josephine-foster/15231/
Meer Kiss The Anus Of A Black Cat op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kiss-the-anus-of-a-black-cat