• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

James Vincent McMorrow / Neeskens

Omvergeblazen door de verstilling.
13 januari 2012, Doornroosje, Nijmegen

Tekst: Niels Steeghs

Beeld: Bart van den Hoogenhoff

Publicatiedatum: 14 januari 2012

In Nijmegen het podium opkomen met een artiestennaam als Neeskens [foto rechts], dat schept een band. Immers, de oud-voetballer van de succesvolle jaren zeventig-generatie was enkele jaren trainer van de lokale voetbaltrots NEC. Deze Neeskens is echter een Franse singer-songwriter die zijn roots in Nederland heeft liggen. Over zijn beheersing van de Nederlandse taal is hij tussen de nummers door behoorlijk onzeker. Dat belet hem echter niet om – weliswaar zichtbaar met knikkende knieën – toch in die taal met het publiek te communiceren. Hij brengt zelfs een nummer in het Nederlands.

Tijdens het voorprogramma hangt telkens een wat hinderlijk rumoer in het uitverkochte Doornroosje. Bij de hoofdmaaltijd van deze avond wordt dit door het zelfreinigende karakter van het publiek telkens tijdig geneutraliseerd. Zo kan James Vincent McMorrow [foto boven en onder] rekenen op een optimale werksfeer. Dat is ook nodig om voluit te kunnen genieten van de vaak enorm breekbare nummers. Daarmee is de Ierse liedjesschrijver dezer dagen aan een glorietocht langs de Nederlandse podia – inclusief Eurosonic – bezig.

McMorrow oogt wat timide, maar is niet bang om te communiceren met het publiek. Integendeel, hij haalt enthousiast wat leuke anekdotes terug of geint dat hij zich met een rookmachine Prince voelt of zich waant in een clip van Whitesnake. Maar telkens als de frêle en kleine zanger zichzelf weer tot de orde roept om liedjes te gaan zingen, verdwijnt hij weer snel terug in zijn eigen universum. Met de blik bijna apathisch gericht op het plafond of al grimassend met gesloten ogen. Bloedmooi zijn de liedjes die hij brengt, fascinerend is de ijle hoogte die zijn stemgeluid bereikt.

Eigenlijk zijn alle nummers die de bard vanavond brengt gewoon raak. Of hij ze nu met of zonder zijn ietwat anonieme band speelt. Van de uitgekiende albumnummers als 'If I Had a Boat' en 'This Old Dark Machine' tot aan een stel nieuwelingen. Bijzonder zijn in dat kader wel de twee covers die de revue passeren. In de reguliere set speelt hij Steve Winwoods 'Higher Love'. In de toegift volgt zo mogelijk nog mooier een kippenvelverwekkende en intieme versie van Chris Isaaks 'Wicked Game'. De stem van deze Ier zendt simpelweg nummer na nummer talloze tintelingen door de ademloos toehorende meute heen. Zo wordt het een show die boeiend is van begin tot eind. James Vincent McMorrow is het levende bewijs dat een publiek ook met de kunst der verstilling omver geblazen kan worden.

http://www.kindamuzik.net/live/james-vincent-mcmorrow/james-vincent-mcmorrow-neeskens/22465/
Meer James Vincent McMorrow op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/james-vincent-mcmorrow