http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Jóhann Jóhannsson / Hauschka / Dustin O'Halloran (Indiestad Festival)
Op een wipje tussen minimale kunst en heel soms een klein beetje kitsch.
15 mei 2012, De Duif, Amsterdam
Tekst: Sven Schlijper
Publicatiedatum: 21 mei 2012
De waaier van Indiestad is groot en breed. Zo staan de meest trendy hipsteracts in eenzelfde schema als een avond in De Duif waarop voornamelijk hedendaagse klassieke muziek te horen is. Of neoklassiek, een mix tussen pop en klassiek of hoe je het ook wil noemen. In ieder geval overheerst het minimalisme en blijkt Hauschka de beste liveact van de avond te zijn.
De Amerikaan Dustin O'Halloran (foto links) maakte de soundtrack voor Marie Antoinette en dan weet je wat te verwachten. Dat brengt hij dan ook precies. Minimal music uit het boekje die met kunde gebracht wordt, maar in het spaarzame spel zou een ietsje meer spanning(sboog) niet misstaan. Vervoerend en bij vlagen door merg en been snijdend, vanzelfsprekend geholpen door de fenomenale akoestiek van de kerk, is 's mans concert op zeker. Weinig kan inderdaad meer zijn.
Dat melancholie ergens een rode draad zou zijn deze avond leek op voorhand vast te staan. Daar zorgt zeker Jóhann Jóhannsson voor. The Miners' Hymns plaatst hij majestueus centraal en dat is geen fuifnummer van de eerste klasse. Onwillekeurig gaan de gedachten bij zijn composities naar de meest asgrijze en grauwe plekken van de ziel en tegelijk ook naar een zekere hoop op iets beters. Het zou een verklanking van de IJslandse natuur in haar oerkracht kunnen zijn, maar waar die in ruwheid de aardkorst uiteen laat splijten en doet zinderen, kleurt Jóhannsson tegenwoordig heel braaf binnen de lijntjes. Daar zit zijn kunst soms op het punt waarop het tot kitsch kan verworden van de soort waarvan het glazuur spontaan van je tanden spat. Zo erg als het op eerdere albums of live was, wordt het niet. Geen voluit maximalisme deze keer. Daardoor slaat de balans in kippenvel en meer van zulks naar de zeer juiste kant uit.
Als minder qua minimalisme ook ietwat meer mag zijn, kom je uit bij Hauschka (foto bovenaan pagina). Het klavier wordt enigermate gemaltraiteerd, maar overleeft het wel. Hij is geen Nam Jun Paik en de man voert de kunst van het weglaten ook niet zo hoog op dat het op John Cage gaat lijken. In tegendeel: Hauschka presenteert het minimalisme van nu. Dat doet hij door in wezen simpele patronen in melodie voor prepared piano te versmelten met een beat. Waar Philip Glass voor jonge of contemporaine oren saai of vervelend kan worden in eindeloze herhaling, grijpt Hauschka juist bij de lurven en voert niet langer, maar sleurt mee door een bijna krautrockachtige puls. Vrolijk wordt het niet per se, maar hij blijft ver uit de buurt van klatergoud en weet toch mee te slepen. Zozeer dat ondanks (of juist dankzij) het minimale in geluid en het melancholieke bovendien er een grote glimlach is bij het huiswaarts keren. Daarmee heeft minimal music maar weer eens bewezen dat het genre in een sonisch maximaal gevuld leven de onderscheidende factor kan zijn.
Foto Hauschka uit het KindaMuzik archief door Niels Vinck
Foto Dustin O'Halloran door Joshua Smelser (CC)
http://www.kindamuzik.net/live/j-hann-j-hannsson/j-hann-j-hannsson-hauschka-dustin-o-halloran-indiestad-festival/22902/
Meer Jóhann Jóhannsson op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/j-hann-j-hannsson
Meer Jóhann Jóhannsson op KindaMuzik:
» Live-recensie: Jóhann Jóhannson» Bezoek de Jóhann Jóhannsson artiestpagina
Vind je Jóhann Jóhannsson goed? Lees dan ook bij KindaMuzik over:
» Loney, Dear» Max Richter
» Fennesz Sakamoto
Deel dit artikel: