• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Isobel Campbell & Mark Lanegan / William Elliot Whitmore

De ijsprinses en de koele kikker.
27 januari 2007, Vooruit, Gent

Tekst: Geertje Cools

Publicatiedatum: 31 januari 2007

Het eerste nummer van singer-songwriter William Elliot Whitmore, een a capella hymne, lijkt zo uit de heerlijke soundtrack van Oh Brother, Where Art Thou? te komen. De toon is meteen gezet voor een concert vol authentieke Amerikaanse rootsmuziek.

Enkele onmiskenbare ingrediënten zijn alvast aanwezig: een banjo, een rauwe stem en doorleefde verhalende teksten vol zelfbeklag. Whitmores stem valt het meeste op. Ze klinkt ruig en doorrookt maar lang niet zo indrukwekkend als die andere doorrookte stem die later op de avond nog zal klinken. De concurrentie is dan ook groot.

Whitmore geeft de maat aan met zijn stampende linkervoet en houdt het ritme strak. Zijn nummers, allemaal te situeren in de bluesfolkregionen, klinken traditioneel en zijn vaak op eenzelfde leest geschoeid. Zijn muziek is verre van vernieuwend, maar hij brengt wel erg goede variaties op een oud genre.

Als afsluiter speelt hij een snelle meestamper over een stel corrupte flikken. Tegen dan is het publiek helemaal mee, al ligt dat misschien ook aan de fles whisky die Whitmore gretig deelt met de eerste rijen.

Ballad of the Broken Seas dateert van begin vorig jaar. Nu pas heeft Isobel Campbell Mark Lanegan, die haar vocaal bijstaat op deze prachtplaat, weten te strikken voor een tournee. Deze twee stemmen samen live, dat kan niet anders dan knetteren. Ze worden begeleid door de vaste muzikanten van Campbells band.

Campbell betreedt gekleed in een dikke winterjas het podium en ziet er niet bepaald vrolijk uit. Lanegan is zoals steeds erg introvert en emotieloos, behalve wanneer hij zingt. Zijn diepe stem past wonderwel samen met de hoge stem van Campbell, het succesrecept van hun gezamenlijke album. Van magie is echter nog geen sprake, beiden komen erg koel over.

Wanneer Lanegan niet zingt, staart hij zomaar wat voor zich uit, de blik opzij gericht en lijkt hij bijna gekluisterd aan de microfoonstandaard. Hij geeft geen enkele emotie weer, noch via zijn gezicht, noch via lichaamstaal. Een moeilijk te doorgronden man, maar een schitterende muzikant.

Na een vijftal nummers doet Campbell haar jas uit, hopelijk ontdooit ze nu een beetje. En ja hoor, daar klinkt een eerste thank you en een eerste schraal lachje. Iedereen komt wat meer op gang en de muziek klinkt warm en melancholisch.

Blijkbaar heeft Campbell een minder dagje achter de rug, maar daar merken het publiek steeds minder van. Lanegan verdwijnt meer en meer achter de coulissen, zodat ook haar andere platen aan bod komen. Zonder hem klinken haar ballades toch een stuk minder.

Isobel Campbell neemt ten gepaste tijden een instrument ter hand en speelt cello en akoestische gitaar. Wanneer ze plaats neemt achter een keyboard zingt Lanegan alleen, als een onvervalste crooner. De mooiste momenten zijn echter wanneer ze samen zingen. Het blijft bij gewoon samen zingen, van enige interactie is geen sprake.

De beste nummers bewaren ze weliswaar voor in de bisronde, maar aan knetteren komen ze niet toe.

Foto van Isobell Campbell uit het KindaMuzik archief, door Kenn Verstraeten

http://www.kindamuzik.net/live/isobel-campbell-mark-lanegan/isobel-campbell-mark-lanegan-william-elliot-whitmore/14804/
Meer Isobel Campbell & Mark Lanegan op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/isobel-campbell-mark-lanegan