Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Na een geslaagde eerste editie is Into the Great Wide Open nog voor zijn tweede aflevering al een van de populairste festivals van Nederland. Waddeneiland Vlieland blijkt een uitstekende locatie voor het houden van een intiem muziekfestival. En met mooi weer, een extra podium en een prima programma zal het festival alleen nog maar populairder worden.
Dit jaar is El Pino and The Volunteers artist in residence. Het betekent dat ze tijdens dit weekend op verschillende plekken in verschillende hoedanigheden langskomen. Ze openen het festival met een speciaaltje: de toevoeging van Het Groot Gemengd Bolderkoor. Ondanks die opleuking komt de muziek niet helemaal uit de verf, vanwege technische problemen. Toch maakt de gitaarpop met een country-achtige snik op momenten indruk.
In De Bolder is het vroeg in de middag al tijd voor de countrysoul van Beans and Fatback. Onno Smit en zijn mannen laten er geen gras over groeien: de zaal wordt gemaand tot meeklappen en zingen en toetsenist Gerhardt Heusinkveld blijkt een podiumidioot die eindigt tussen het publiek. Er ontstaat een klein feestje, dat gevierd wordt met muziek die zwaar leunt op invloeden uit blues en country. Spanning of muzikale eigenwijsheid blijft achterwege, waardoor de show interessanter is dan de muziek. (AR)
Met een pittige portie op Amerikaanse leest geschoeide rock, zorgt Admiral Freebee [foto links] voor een fijn begin van de avond. Eigenlijk is het een soort van classic rockshow die Tom van Laere en zijn mannen het publiek voorschotelen. De betere houthakkersrock wordt afgewisseld met twangy ballads en, erg opvallend, een dampende portie funk, waarin Van Laere kwijlend sex en vrouwen bezingt.
Het Canadese Wolf Parade [foto rechts] gaat tekeer met muziek die groots en meeslepend wil klinken. Hoewel het meer een to the point rockband is, ligt de link met 'grote broer' Arcade Fire er wel erg dik bovenop. Tussen de gierende gitaren en spacey keyboards duikt ook voortdurend Bruce Springsteen op. Wel jammer is dat de band niet de tijd neemt om netjes en verzorgd te spelen. Maar gelukkig is er altijd nog een beetje extra galm en distortion om tot een mooi optreden te komen.
Midden in het bos ligt het nieuwe Naar Buiten-podium. Het enige nadeel van deze prachtige locatie is de route er naartoe. Want zonder bewegwijzering en - erg vervelend in het donker - zonder licht, blijkt het een flinke opgave om er te komen. Hordes bezoekers struinen over paadjes en wandelen zoekend door de invallende duisternis.
In het geval van DAAU is dat de moeite waard. De Belgen belonen de boswandeling met een adembenemend mooie set die - toegeven - extra mooi uitkomt door de sprookjesachtige locatie. De toch niet heel makkelijke muziek betovert de muisstille bezoekers. Filmische composities, die nog het meest neigen naar modern klassiek, groeien met accordeons, staande bassen en cello's uit tot iets unieks. (BB)
Veronica Falls doet in De Bolder het eerste Europese optreden in haar prille bestaan. En dat nog wel op "the most beautiful festival ever". Het gemengde viertal doet het geluid van rammelende Britse gitaarbandjes uit de jaren tachtig herleven. Het optreden oogt charmant, met twee in jurkjes gestoken dames. De liedjes weten echter nauwelijks te boeien, vooral wegens het ontbreken van aanstekelijke refreintjes en pakkende melodielijnen. Typisch gevalletje van 'here today, gone tomorrow'.
Een hoogtepunt is het optreden van The Tallest Man on Earth [bovenste foto] . Gewapend met slechts een akoestische gitaar en een stemgeluid dat ergens tussen Bob Dylan en Steve Forbert in zit, laat Kristian Mattson met sterke songs als 'King of Spain' op het hoofdpodium horen dat hij niet alleen in een intieme omgeving, maar ook op een festival op zijn plaats is. Hinderlijk zijn wel de vele onderbrekingen voor het stemmen van zijn gitaar en het steeds maar weer bedanken van het publiek. Als de Zweedse singer-songwriter zijn podiumpresentatie nog wat bijschaaft, zou hij zomaar kunnen uitgroeien tot een van de belangrijkste folkies van de nog jonge eeuw.
The Q4 is zo'n project waarbij alle randvoorwaarden, zoals aanwezigheid op hippe sociale media, prima voor elkaar zijn. De samenwerking tussen een drietal jonge Nederlandse hiphopproducers, vanavond versterkt met een rapper en een aantal klassiek geschoolde strijkers, ziet er dan ook uit als de natte droom van een subsidiënt die aansluiting zoekt bij hedendaagse jongerencultuur, maar zijn goedgeefsheid ook graag van een opvoedkundig randje wil voorzien. De vooral uit samples opgebouwde stukken hebben muzikaal echter weinig om het lijf. Wanneer zelfs een vurige flamencozangeres met haar bijdrage de boel niet heeft kunnen redden, vormt een wandeling door het donkere bos, langs geluids- en lichtkunstwerken een welkom alternatief. Daar zijn pas écht spannende dingen te zien en te horen.
Al van verre lokken de klanken van Caribou de festivalgangers naar het Sportveld. Bijgestaan door een drietal begeleiders, produceert Canadees Dan Snaith muziek die prima bij het tijdstip van de nacht past. De psychedelisch aandoende, elektronische popmuziek van Caribou nodigt dan ook beslist uit tot dansen, maar nergens in de buurt van het podium wordt dat uitbundig gedaan. Misschien heeft dat vooral te maken met het nogal introvert musicerende viertal op het podium, dat niet bepaald het goede voorbeeld geeft. (PB)
http://www.kindamuzik.net/live/into-the-great-wide-open/into-the-great-wide-open-festival/20606/
Meer Into the Great Wide Open op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/into-the-great-wide-open
Deel dit artikel: