• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Into the Great Wide Open Festival 2010: de zaterdag

Vrolijke rappers, zware stemmen en een tegenvaller.
04 september 2010, Diverse locaties, Vlieland

Tekst: Peter Bartlema, Bart Breman en André Rozendaal

Beeld: Bart van den Hoogenhoff

Publicatiedatum: 08 september 2010

De opener van de tweede dag, Volker Bertelmann alias Hauschka, moet concurreren met de ochtendkoffie. Op het grote veld komt zijn semi-klassieke spel op een geprepareerde piano, met verwijzingen naar een illustere voorganger als Eric Satie, niet volledig tot zijn recht. Die klanken hebben de akoestiek van een concertzaal of een kerk nodig. Een goede zet dus om de pianist uit Düsseldorf ook op zondag te laten optreden, in het historische kerkje van Vlieland.

Gekleed in smetteloos wit staat C.W. Stoneking op het hoofdpodium. Met zijn Primitive Horn Orchestra heeft hij er een flinke reis op zitten, zo meldt de Amerikaanse Australiër: "We drove all the way from Glasgow." Het aanwezige - en op dit uur van de dag nog niet zo talrijke - publiek kijkt met een onwezenlijke blik naar zijn muzikale verrichtingen, die uit een andere eeuw lijken te komen. Een grap of volle ernst? Dat laatste, want zijn bandleden mogen dan hun gewone kloffie dragen, samen met hen blaast Stoneking vooroorlogse Amerikaanse blues en jazz nieuw leven in en lijkt daarmee vooral de fijnproevers te bedienen. (PB)

Beter op zijn plek dan in de mooie tuin van het Armhuis kan Thijs Kuijken niet zijn. Omringd door bomen krijgt de Utrechtenaar met I Am Oak [foto onder] het publiek muisstil met fluisterzachte folk. Met Bon Iver als voorbeeld maken de verlegen frontman en zijn band indruk met uiterst breekbare liedjes.

Pete & The Pirates is dan weer een typisch geval van Engelse branie. De band speelt in De Bolder een set met prima postpunk en maakt een geoliede indruk. Maar terwijl het eerste bier alweer vloeit vraag je je toch af: heb ik dit niet al veel vaker gezien? Want heel bijzonder of opvallend is het niet. Het gaat zelfs richting de dertien in een London Calling dozijn.

En dat kun je Balthazar [bovenste foto] dan weer niet verwijten. De lievelingetjes van De Wereld Draait Door zijn een stuk onconventioneler. Nog leuker is dat de band zijn plek op het hoofdpodium ook volledig waarmaakt. De dwarse, hoekige popliedjes zorgen voor een uitgelaten publiek. Het vele optreden van de laatste maanden heeft er dan ook voor gezorgd dat Balthazar live staat als een huis. Dat lijken de breed lachende Belgen zelf ook te beseffen. (BB)

Caitlin Rose [foto onder] is een babbelkous. Het opkomende americana-talent uit Nashville steekt niet onder stoelen of banken, laat staan onder de dennennaalden bij het Naar Buiten-podium, hoe fijn ze het vindt om op deze "lovely day" met twee begeleiders op ITGWO te staan. Haar dag kan al helemaal niet meer stuk wanneer ze in het publiek iemand met een shirt van de Flying Burrito Brothers ontdekt. Het op deze manier 'bewerken' van het publiek werpt aan het eind van het optreden resultaat af, wanneer veel aanwezigen het refrein van haar nu al klassieke drinklied 'Answer in One of These Bottles' uit volle borst meezingen.

Terwijl kinderen onder begeleiding in optocht buiten over het strand demonstreren voor meer vakantie en tegen dierproeven, maken The Upsessions zich binnen in De Bolder gereed voor wat staaltjes early reggae en ska. Die stijlen zijn dusdanig met een eilandcultuur verbonden dat ze ook op Vlieland niet mogen ontbreken. Gestoken in kekke groengele trainingspakken komt het zestal uit Haarlem en Amsterdam met een energieke show, voorzien van alle toeters en bellen die bij genoemde stijlen horen. Spectaculair en origineel is het niet, amusant wel. (PB)

Typhoon en zijn nieuwe vrienden van New Cool Collective zorgen voor een van de grootste feesten dit weekend. Met een vol podium weten de jonge rapper en de bigband met Benjamin Herman in de gelederen hetzelfde euforische sfeertje op te roepen als Kyteman een jaar eerder deed. Knappe raps en meeslepende muziek zorgen voor een vrolijk hoogtepunt. (BB)

Moss [foto hieronder] is inmiddels een publiekstrekker en daarnaast een van de paradepaardjes van ITGWO-hofleverancier Excelsior Recordings. Dat zal de verklaring zijn voor de prominente plek deze zaterdagavond op het hoofdpodium. Met het materiaal van het alom bejubelde album Never Be Scared/Don't Be a Hero heeft de band rond zanger/gitarist Marien Dorleijn genoeg sterke nummers in huis om die plek ook rechtvaardigen. Toch overtuigt het optreden niet voor de volle honderd procent. Moss lijdt aan de Hollandse ziekte dat al te veel uiterlijk vertoon niet goed is. De bandleden staan meer naar elkaar en hun instrumenten te loeren dan dat ze pogingen ondernemen om het publiek bij hun optreden te betrekken. (PB)

Arno doet dat laatste wel, met een diepgrommend "welkom, meneren en madammen". Het Belgische rockicoon klinkt alsof hij zijn stembanden poetst met schuurpapier. Het optreden komt alleen wat moeilijk op gang. De erg hoekige postpunk wordt lauwtjes ontvangen en de oosters aandoende backupzang gaat er moeilijk in. Maar met decennia aan podiumervaring wordt dat de tweede helft van de set gecompenseerd. Met een Brelliaanse chanson, een pianoversie van Marleys 'Get up, Stand up' en TC Matic-klassiekers als 'Putain Putain' wordt het alsnog een prima optreden.

Vooraf lijkt Dorleac, het samenwerkingsverband tussen Hooverphoniczangerers Geike Arnaert en Eric 'Spinvis' De Jong een aanrader, maar in de praktijk valt dat tegen. Allereerst omdat het Naar Buiten-podium in het pikdonker praktisch onvindbaar is en je, eenmaal ter plaatse, te horen krijgt dat je niet verder mag omdat het er te vol is. Veel geeft dat niet, want het optreden heeft weinig om het lijf. Natuurlijk is het verfrissend om Spinvis in een andere context te horen en heeft Arnaert een prachtige stem, maar die 'verre geluiden' en 'stonede reverb' waar ze het zelf over hebben blijkt in de praktijk behoorlijk richtingloos en erg saai uit te vallen. (BB)

Wat er precies in het hoofd van Gonjasufi omgaat wordt niet duidelijk. Feit is wel dat de Amerikaan zich op het podium van De Bolder flink staat op te winden. Problemen met het geluid, zo valt tussen de bedrijven en tussen veel gescheld uit zijn mond op te tekenen. De zaal raakt leger en leger, maar de parttime yogaleraar uit San Diego gaat, geflankeerd door zijn dj, onverdroten door met zijn opgefokte raps. Een klein groepje doorzetters vooraan bij het podium wordt beloond wanneer Gonjasufi op een gegeven moment T-shirts begint uit te delen. Dat laat onverlet dat zijn optreden zonder meer als het minst relaxte van ITGWO 2010 de boeken in mag. (PB)

De programmeurs waren voorafgaand aan het festival maar wat blij met de komst van The Whitest Boy Alive naar Vlieland. Die blijdschap is terecht, zo blijkt. Het gezelschap krijgt vrijwel iedereen in beweging met zijn verraderlijk simpele cocktail van wittemannenfunk, filmische orgeltonen en dance. Misschien is het de combinatie van muziek, de ontwapenende uitstraling en de vriendelijke woorden van zingende kantoorklerk Erlend Øye die leidt tot uitzinnige taferelen bij zowel band als publiek. Øye beloont de extase met een stagedive en het publiek betaalt hem terug door de zanger langdurig op handen te dragen. Na een tijd aandringen volgt een toegift waarin publiek en band elkaar nog één keer omarmen. Uren na afloop zingt men nog steeds deuntjes uit het optreden. Wat betreft energie en positieve vibe het absolute hoogtepunt van het festival.

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/into-the-great-wide-open/into-the-great-wide-open-festival-2010-de-zaterdag/20610/
Meer Into the Great Wide Open op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/into-the-great-wide-open