• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Into the Great Wide Open: donderdag en vrijdag

Gierende noise, een windhoos en een 'Bob Dylannetje'.
04 september 2015, Diverse locaties, Vlieland

Tekst: Bart Breman

Beeld: Bart van den Hoogenhoff

Publicatiedatum: 05 september 2015

Waar bij de voorverkoop in januari de zesduizend beschikbare kaarten in luttele minuten waren uitverkocht, duiken ze in de laatste dagen voor het festival weer overal op. Plotseling hoeven mensen wat minder nodig naar Into the Great Wide Open. Je ziet het elk jaar wel, maar nu lijken er opvallend veel mensen van hun zwaarbevochten kaartje af te zien. Misschien heeft het iets te maken met het weer. Het is koud, grijs en de vooruitzichten beloven heel veel regen. Op de boot naar Vlieland is zelfs een windhoos te zien.

Maar, zo tussen de grijze luchten en de buien door schijnt de zon ook flink op donderdag. En leuk is het altijd wel bij de pittoreske podia van het festival. Niemand maakt zich al te druk over die paar spetters regen. Aan de Fortweg, zo ergens tussen de duinen, staat een klein podium waar het vriendelijke Intergalactic Lovers 's avonds mag aftrappen. De Belgen leunen op de kittige zang van zangeres Lara Chedraoui, terwijl ze hun dromerige popliedjes spelen. Het is wat spacey, het is wat pop en op zijn hardst een soort van PJ Harvey light. Het steekt aardig in elkaar, maar indrukwekkend is het nergens. De sympathieke Belgen kabbelen vrijblijvend voort maar als iemand plotseling een confettikanon leegschiet, is het toch nog feest.

Een stuk spannender is het bij sporthonk De Bolder, waar zoals altijd de wat hardere gitaarbandjes worden neergezet. Waar het zaaltje in eerdere jaren een ronduit vreselijke akoestiek had, is er nu het nodige verbeterd. De postpunk van Die Nerven vaart er wel bij. De drie jonge Duitsers trappen om zich heen met giftige herrie, die uit de krochten van de jaren tachtig komt. De metalige gitaar doet denken aan Hüsker Dü, maar meer nog haalt het drietal het bij Sonic Youth. Die Nerven spelen met de dynamiek en laten plotselinge popliedjes en mooie melodieën opduiken tussen het krassende gitaargeweld. Gitarist Max Rieger staat op blote voeten - zijn schoenen staan heel netjes naast zijn versterker - en hij maant het publiek halverwege een nummer plotseling tot stilte. Grijnzend staart het drietal minutenlang de zaal in, om daarna keihard uit halen met gierende feedback, beukende drums en dreinende bas.

Op vrijdag is het gestopt met zachtjes regenen: 's ochtends wordt het eiland geteisterd door felle hoosbuien en iedereen heeft een droog heenkomen gezocht. Maar als The Afterpartees [foto hierboven] het hoofdpodium beklimmen is er zowaar een waterig zonnetje te zien. De Limburgse band groeit elk optreden en is hard op weg om Nederlands leukste band te worden, als ze dat niet al zijn. De opgeschoten gitaarpop zit vol catchy hooks en slimme melodieën die je zomaar meebrult. Frontman Niek Nellen duikt het publiek in en jut de festivalweide nog maar eens op. The Afterpartees hebben de hoogste hitdichtheid van het festival en laten iedereen lachen, ondanks het zoveelste regenbuitje.

Op het bospodium stappen Kevin Morby [foto hieronder] en zijn twee begeleiders het podium op. Hun meeste kleren zijn ze verloren op het vliegveld, zo vertelt de Amerikaan, maar zijn cowboyhoed heeft hij nog wel. Waar Morby met The Babies vooral uit de jaren zestig put en met Woods de pychedelica in duikt, doet hij nu een 'Bob Dylannetje'. Met krakende stem en mooie countryliedjes doet hij volop aan de oude kraai denken. Met maar een paar akkoorden en gortdroge drums (ook het drumstel ligt grotendeels op het vliegveld) vuurt het drietal prachtig lome countrysongs op je af. Morby en zijn twee vrienden zijn vroege uitschieters op de vrijdag.

Na een enorme hoosbui en wat technische problemen gaat Aksak Moboul verder op het bospodium. De Belgen klinken alsof ze zo zijn weggewandeld uit de jaren tachtig en dat klopt ook wel. Hun meest recente werk stamt van een goede dertig jaar geleden, maar wordt nu pas uitgebracht in het kader van een reünie. De Belgen laveren tussen wave, funk en jazz. Het is knap gemaakt en spacey, maar ook vrij afstandelijk. De groove is niet heel soepel, maar komt met horten en stoten.

Het sportveld is inmiddels één grote modderpoel geworden en dat past wel een beetje bij My Baby Het drietal maakt een soort van hippieblues, die ook nog dansbaar moet zijn. Het is vooral erg lomp en bot. Je struikelt over platgekauwde solo's, beukdrums en de vervelende badkamergalm van zangeres Cato van Dijck, die haar gitaar eerder als accessoire gebruikt dan dat ze er daadwerkelijk op speelt. Voor het aanwezige publiek werkt het toch heel aardig, al kan dat ook komen door de spannende outfit van zangeres Cato.

Lomp beuken, dat kunnen de heren van Wand ook heel aardig, maar dan wel op een wat intelligentere manier. De Amerikanen vermengen jarenzestigsychedelica met razende punk, in de lijn van een band als Thee Oh Sees. Het levert een bak dreunende herrie op, die wordt afgemaakt met zeurende zang en vuige solo's. Je krijgt een cocktail van protohardrock, speed en lsd. Geweldig op plaat, maar live is niet alles even indrukwekkend. Nu en dan is het zelfs wat saai en vooral die flauwe cover van 'The End' van The Doors had echt niet gehoeven.

Als de zon ondergaat laten de dames van Savages [foto hieronder] zien dat ze het hoofdpodium wel degelijk aankunnen, nadat ze een paar jaar geleden nog in De Bolder stonden. Ze geven een verschroeiend optreden en de razende postpunk blijft uitstekend overeind. Zangers en blikvanger Jehnny Beth stuitert over het podium en krijst de ene na de andere woedeaanval van zich af. De postpunk is hard, claustrofobisch en gejaagd. Alsof PJ Harvey in een punkneurose is beland.

Nog even harder gaat het bij Girl Band [bovenste foto] uit Dublin. De vier Ieren laten in De Bolder de grens tussen noiserock en dance vervagen, in een oorverdovend optreden. De gitaar trekt krom van de feedback en de basgitaar zoemt en dreunt. De kille herrie doet wat denken aan The Birthday Party, maar dan een stuk dansbaarder. Dat komt vooral door de hamerende, monotone drums, die de muziek maar blijven voortduwen. Daar overheen wordt er wauwelend geschreeuwd en gezongen. De schuimbekkende noise drijft het publiek tot euforie, helemaal als de Ieren hun cover van Blawans technohit 'Why They Hide Bodies under My Garage' erdoorheen jagen. Girl Band is het onbetwiste hoogtepunt van de dag.

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/into-the-great-wide-open/into-the-great-wide-open-donderdag-en-vrijdag/26179/
Meer Into the Great Wide Open op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/into-the-great-wide-open