• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Into the Great Wide Open: de zaterdag

Een folkie in het bos, onheilsmuziek en heel veel wind.
05 september 2015, Diverse locaties, Vlieland

Tekst: Bart Breman

Beeld: Bart van den Hoogenhoff

Publicatiedatum: 06 september 2015

De zaterdag van Into the Great Wide Open begint met mooie, blauwe luchten en zonneschijn. Er staat wel een flinke wind en vooral bij het podium aan de Fortweg, dat weinig beschut is aangelegd, is die goed voelbaar. Op het podium mogen The Deslondes uit New Orleans aftrappen. Dat doen ze met heerlijk authentieke countryblues, compleet met mondharmonica, staande bas en fiddle. De mannen klinken alsof ze zo zijn weggewandeld uit de moerassen van Louisiana en hun lome muziek steekt uitstekend in elkaar. Een stevige Southern drawl en wat droogkloterige opmerkingen maken het af. Het eerste feestje van de dag is een feit.

Een mooie wandeling tussen de duinen brengt je naar het Bospodium, waar veel mensen zijn afgekomen op Ryley Walker [foto hieronder]. Dat is heel goed te begrijpen, want de jonge Amerikaan en zijn vier begeleiders maken indruk met een uitstekend optreden. Walkers nummers putten uit de erfenis van grootheden als Nick Drake en Tim Buckley: pastorale folkliedjes met een dwingend karakter. Dat dwingende zit hem veelal in Walkers krachtige zang, die wel wat doet denken aan Jackson C. Frank; nog zo'n vergeten folkheld. Daaromheen speelt de band stuwende ritmes, met veel jazz en een klein beetje psychedelica. Zo in het bos hebben Walkers liedjes bijna iets magisch.

Terug aan de Fortweg heeft de wind weer vrij spel. Het is opvallend hoe ver en goed het podiumgeluid eigenlijk nog draagt, ondanks die jagende windvlagen. De heren van het Amsterdamse Alamo Race Track staan wat stoïcijns op het podium en heel veel zin lijken ze er niet in te hebben. Toch zijn het goede liedjes, die ze op het publiek afvuren. De indiepop heeft spannende hooks, dwarse ritmes en mooie, meerstemmige zang. Maar als de band los gaat op een zoveelste koortje en het zoveelste midtempoliedje inzet, ga je je toch wat vervelen. Dan klinkt het eigenlijk ronduit gemakzuchtig en afgeraffeld wat ze laten horen.

Ook tijdens het optreden van Frazey Ford waait het hard en tot overmaat van ramp begint het ook nog wat te regenen. De Canadese en haar band spelen stug door en dat werkt. Na een minuut of twintig breekt de zon weer door en de lome countrysoul klinkt er prachtig bij. Goed, Fords hoge, bibberige zangstem is er eentje waar je van moet houden, maar het past goed bij de muziek die rechtstreeks uit de straten van Memphis lijkt te zijn gekomen. De ritmesectie legt een lekkere groove neer, zoals het goede soul betaamt. Daaroverheen krijgt de gitarist alle ruimte twinkelende licks in te zetten en samen met die karakteristieke zang van Ford is het plaatje compleet. Een kleine teleurstelling is dat er geen blazers op het podium staan, maar wie maalt daar eigenlijk nog om? Frazey Ford heeft de regen weggezongen.

Bij het Bospodium komen de mensen die zich hadden verheugd op het optreden van John Cooper Clarke bedrogen uit. In plaats van de Engelse dichter - zie hem maar als de punkversie van Jules Deelder - klautert zijn Nederlandse agent het podium op, om uit te leggen waarom Clarke er niet is. Het blijkt dat de beste man de boot heeft gemist en het vervolgens vertikte om met een watertaxi of andere boot alsnog naar het eiland te komen. Het stoom komt uit de oren van zijn agent, die het publiek vertelt dat hij niet meer met Clarke wil werken. "Wat je in je neus stopt, verdwijnt tussen je oren", merkt hij fijntjes op. Als vervanging mogen The Deslondes [foto hieronder] nog een keertje optreden en ze maken er een zo mogelijk nog groter feest van. Na een paar minuten vrolijk dansen op de sfeervolle countryblues is er niemand die nog denkt aan een dichter die de boot miste.

Weer terug aan de Fortweg wordt het plotseling wel heel erg donker. Dreigende wolken pakken zich samen en de lucht kleurt er bijna groen van. Robin Proper-Sheppard, frontman van Sophia [bovenste foto] waarschuwt voor een fikse storm, die gelukkig wel uitblijft. Voor het eerst sinds zijn tijd in The God Machine, zo vertelt Proper-Sheppard, speelt hij weer eens een volledige set op zijn elektrische gitaar. Dat blijkt een uitstekende keuze, want de band klinkt er des te mooier bij. De sombermansrock wordt veel pittiger dan op plaat gebracht. Het zorgt voor een meeslepend optreden, vol dramatiek en harde gitaren. Die paar mensen die het mogelijke noodweer durfden te trotseren en naar de Fortweg zijn gekomen, krijgen het mooiste concert van de dag te zien. Waar het op plaat nogal eens richting muzikaal melodrama gaat, klinken de nummers nu fel en gedreven. De twee gitaren gieren om het hardst, terwijl een opgeruimd ogende Proper-Sheppard als vanouds over dood en hartzeer zingt. Wat jammer dat er zo weinig mensen bij dit prachtige optreden zijn.

In een lekker warm De Bolder staat het Rotterdamse The Afterveins [foto hieronder] op het podium. Het vrolijke drietal lijkt alles mee te hebben. Ze hebben opgefokte gitaarliedjes die hard punken of lekker psychedelisch uitwaaieren. Ze hebben een beukdrummer en een bassist die het presteert om crowdsurfend op zijn gitaarkoffer de bar te bereiken. Maar ondanks al die leuke ongein werkt het toch niet helemaal. Misschien is het omdat ze nu en dan wel erg op Nirvana lijken, of simpelweg omdat lang niet alle liedjes even sterk zijn. Meer en meer krijg je het gevoel dat je naar het zoveelste, ietwat inwisselbare gitaarbandje aan het kijken bent.

Inmiddels is het buiten echt hard aan het regenen en De Bolder stroomt vol met schuilende mensen. Ze zijn net op tijd om zZz het licht uit te zien doen. Het tweetal doet opvallend lang over zijn soundcheck en begint veel te laat aan zijn optreden. Natuurlijk is het lekker energiek: beuken op je drums en raggen op een orgeltje zorgt voor veel herrie en daarmee een stevige moshpit. Maar terwijl bier en mensen door de zaal vliegen, is de muziek van het duo eigenlijk maar weinig indrukwekkend. Het is veel geschreeuw, maar bevat te weinig wol om echt leuk te zijn. Maar dat zal het feestende publiek een rotzorg zijn.

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/into-the-great-wide-open/into-the-great-wide-open-de-zaterdag-8063/26184/
Meer Into the Great Wide Open op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/into-the-great-wide-open