• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

INTO THE GREAT WIDE OPEN: DE VRIJDAG

Hoe de ene feestband een door weer en wind geteisterd festival beter trotseert dan de andere.
04 september 2009, Camping en Sportveld Stortemelk, Vlieland

Tekst: Bart Breman, André Rozendaal, Dirk Verhoeven en Hans Vrijmoed

Publicatiedatum: 08 september 2009

Festival Into the Great Wide Open start pas op vrijdag, maar er zijn al genoeg bezoekers die al een dag eerder op Vlieland arriveren. De term warming-up is met deze extreme weersomstandigheden niet passend, maar windkracht negen en slagregens zorgen wel voor verbroedering als je samen met de buren de tenten probeert op te zetten. De feestjes in verschillende kroegen in het dorp en op camping Stortemelk maken er een geslaagde pre-party van.

De volgende dag zorgt het aanhoudende noodweer voor uitvallende en vertraagde boten, waardoor veel mensen nog onderweg zijn (of op de camping worstelen met tenten en houten haringen) als Most Unpleasant Men uit Utrecht met vindingrijke, ingetogen zolderkamerpop het festival opent. Het geluid is prima, de sfeer steeds knusser als het publiek dichter bij het hoofdpodium komt om voor de regen te schuilen. Als tegen het einde van het optreden zanger en band loskomen in het uptempo en met fraaie live stemsamples opgesierde 'Platform', weten ze nog iets meer van de afstand tussen band en publiek te verkleinen.

Kytemans hiphoporkest paste nog net op het dek van de boot, maar het podium doet wel erg krap aan voor dit gezelschap. Geen verrassingen voor wie de groep al eerder aan het werk zag, al is het indrukwekkend hoe de band de drijfnatte bezoekers enthousiast weet te krijgen. Iedereen blijft staan en iedereen schreeuwt "No more singing the blues!" mee. Bij de melancholieke afsluiter 'Sorry' gaan de hemelsluizen nog wat harder open, maar Colin Benders heeft het publiek dan al lang met een wat opgekrikt gemoed naar de eettentjes gestuurd.

Het Zweedse duo Wildbirds & Peacedrums trapt af op de binnenlocatie in kampeerhonk De Bolder. Minimaal is het toverwoord en meer dan drums en zang krijg je niet te horen. Bij momenten resulteert het in een energiek geluid, dat grotendeels te danken is aan de sterke zang van Mariam Wallentin. Toch is het duo te beperkt en te saai om te boeien. Het lijkt iets te veel op de Zweedse versie van de regendans en neerslag is er al voldoende.

Diego's Umbrella [foto boven] zou je dan ook een haast spottende bandnaam mogen noemen. Paraplu's zijn niet heel te houden, waardoor het druk wordt in De Bolder. De band bestaat uit zes mariachi-macho's en weet knap op te bouwen van lome intro's tot balkanmania en Spaanse surf. De zang van de frontman - die door mag gaan als een geblondeerde Ricky Martin - is echter niks waard. Diego's Umbrella maakt een eigenzinnige muziekmix, maar is uiteindelijk niet veel meer dan een te makkelijke en vettige feestband.

'Het festival moet zodra de boot aanmeert knallen', moet de organisatie gedacht hebben. Want ook The Riverboat Gamblers [foto geheel boven] doen vooral niet te moeilijk wanneer zij er lomp op los punkrocken. De band zou een combinatie van The Hives en Green Day moeten zijn, maar die groepen weten de herrie beter te doseren. The Riverboat Gamblers zijn eerder een Blink-182-zonder-al-te-pakkende-refreinen. Veel hou je dan niet over.

Als The Veils het hoofdpodium op stappen komt de regen met bakken uit de hemel. Het stormachtige decor is ergens wel toepasselijk voor de fikse hoeveelheid weltschmerz die Finn Andrews en consorten over het doorweekte publiek uitstorten. De band heeft er echter wel zin in en de bluesy rock gaat er dan ook goed in. Minpunt blijft Andrews' kwelende zangstem, die na verloop van tijd gaat irriteren, evenals het bombastische geluid van zijn band.

Bombast is niet aan de orde bij Múm uit IJsland. De ingetogen muziek pruttelt aangenaam weg en is heel geschikt voor konijntjes en andere pluizige beesten. Strijkers, blazers en elektronica zorgen voor een sprookjesachtig sfeertje, dat prima past op Vlieland. Op den duur gaat Múm echter behoorlijk vervelen, want de IJslanders missen de nodige pit en energie om het interessant te houden.

Na twaalven is het in De Bolder de beurt aan Th' Legendary Shack*Shakers. Frontman en podiumidioot J.D. 'Colonel' Wilkes doet meer dan uitstekend zijn best om hun rockabilly-bluespunk aan de man te brengen. Hij banjert met ontbloot bovenlijf over het podium, maakt Hitlerposes en hapt ondertussen in zijn mondharmonica. Deze krachtpatserij kan niet verhullen dat zijn zang matig en slecht hoorbaar is en de songs na verloop van tijd inwisselbaar. Niettemin een geschikte band voor het tijdstip van de avond.

Tussen de verhalen van zeezieke bootreizigers en slagregens door beleeft Into the Great Wide Open een goede, zij het wat gemakzuchtige start, met hiphoporkest Kyteman als uitschieter. De uitgelaten muzikanten zorgen voor zo'n goede sfeer dat je het vreselijke weer gemakkelijk kunt negeren en acuut herstelt van de bootreis.

Beeld: Anna van der Kruis, www.echtanna.nl.

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/into-the-great-wide-open/into-the-great-wide-open-de-vrijdag/19107/
Meer Into the Great Wide Open op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/into-the-great-wide-open