• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Into The Great Wide Open 2012 - Zaterdag

Van zacht naar hard en van lief naar agressief.
08 september 2012, Diverse lokaties, Vlieland

Tekst: Bart Breman en André Rozendaal

Beeld: Remco Brinkhuis

Publicatiedatum: 09 september 2012

Op zaterdag wordt Vlieland wakkergezongen door het loepzuivere stemgeluid van Janne Schra. Ze heeft een strijkkwartetje meegenomen dat - samen met een akoestische gitaar en een bas - geen vlieg kwaad doet. Een beetje jazz, een beetje folk en wat wereldmuziek zorgen voor een volstrekt ongevaarlijk resultaat.

In het bos moet Hollie Fullbrook van Tiny Ruins [bovenste foto] het ook niet van haar volume hebben. Maar de fluisterzachte folkliedjes winnen het met twee vingers in de neus op emotionele impact. Je kunt een dennennaald horen vallen bij de zeer aangrijpende en breekbare songs die wel wat aan Leonard Cohen doen denken, met het verschil dat de prachtige stem Fullbrooks stem veel weg heeft van Alela Diane. (BB)

Black Dynamite heet de film waar Adrian Younge de soundtrack voor schreef. Het moet er eentje in de lijn van Shaft zijn, want de psychedelische soul met progrockrandjes roept beelden op van mannen met bakkebaarden die in een dikke slee door achterbuurten scheuren. Het dansende publiek op de Vuurboetsduin lust wel pap van de chic uitgedoste mannen.

Het contrast met Younge is groot als Daughter even later op hetzelfde podium speelt. De drie schuchtere Britten verbinden folk, droompop en shoegaze met elkaar. Op boeiende wijze laveren ze tussen intiem getokkel en gitaaruitbarstingen. Elena Tonra stemt voortdurend haar gitaar, waarmee ze de vaart wat uit de toch al niet zo snelle muziek haalt. Haar engelenzang en zinderende songs maken gelukkig veel goed.

Als Amatorski daarna op het Vuurboetsduin mag spelen, zijn de rijen voor ingang nog steeds van astronomische proporties. Het is 'één er in, één eruit' voor de rest van de dag en veel mensen druipen teleurgesteld af. Diegenen die wel binnen zijn, zien de Belgen hun livereputatie rechtvaardigen met fraaie spanningsbogen en sfeervolle triphop. Toch slaat de ingetogen muziek vaak al dood na de eerste rijen. (AR)

Voor wat meer volume kun je bij Howlin' Rain [foto rechts] gerust aankloppen. De band is van het type 'wapperende haren en een gitaarsolo zodra het even kan'. In lang uitgesponnen nummers buitelen de gitaren over elkaar heen, zodat je je in de jaren zeventig waant. De oldschool hardrock is misschien wat te belegen om echt leuk te zijn, maar een vermakelijke attractie is de veredelde bikerband wel degelijk tussen alle verantwoorde muziek.

Alt-J [foto hierboven] is een van de muzikale hypes uit 2012 en de Britten lossen de verwachtingen in. Op lome, triphop-achtige wijze sturen ze hun kale liedjes door de popgeschiedenis heen. Stukjes pop, blues en wereldmuziek worden ondersteund door trage, spannende beats met een r&b-feel die perfect past bij de langzaam zakkende zon. (BB)

Sommige bands spelen liever binnen dan in de ondergaande zon en bij het horen van de psychedelische retrofunk van The Stepkids [foto hieronder] is meteen duidelijk waarom zij een van die bands zijn. De hallucinogene beeldprojecties zijn minstens zo belangrijk als de spacey jangle- en wah-wah-gitaar, de mierzoete koortjes, de electronica en de dansbaarheid. De sympathieke band trekt veel te weinig publiek in De Bolder en had met gemak het publiek op het hoofdpodium in extase kunnen brengen. (AR)

Als die zon eenmaal onder is biedt Angel Olsen - gewapend met gitaar en een assistent op bas - in het bos een soort lofi-folkvariant op het Franse chanson. De nadruk ligt op het wel erg theatrale en vaak overslaande stemgeluid van de Amerikaanse, waarmee ze haar verhalende liedjes van kleur voorziet.

Rond het Britse Savages [foto hieronder] hangt een kleine buzz en de vier dames doen er alles aan om de aandacht te rechtvaardigen. In De Bolder klappen ze er ongenadig hard in met gierende shoegaze, die uit de krochten van de jaren tachtig afkomstig is. De gitaren loeien als bij The Jesus & Mary Chain, de drums klinken als vuilnisbakken en de manische zangeres houdt het midden tussen Ian Curtis en Siouxie Sioux. De felle, agressieve muziek is een welkome afwisseling en een hoogtepunt op de zaterdag.

Een bepaalde mate van agressie kun je Alex Zhang Hungtai van Dirty Beaches ook niet ontzeggen. Verstopt in een kleine uithoek van het Sportveld provoceert hij zijn publiek met analoge, drone-achtige electro in de lijn van Suicide en een overstuurde gitaar zorgt voor nog meer herrie. Hungtai klinkt als Elvis die vanuit een grafkelder schreeuwt dat hij eruit wil, terwijl de twee mannen achter de knoppen en de gitaar alles wat ze uit hun instrumenten halen vervormen. De nauwelijks ingehouden agressie komt tot ontlading als Hungtai zich tijdens het laatste nummer door het publiek heen beukt en crowdsurfend over het veld heen gaat. Dirty Beaches is minstens even goed als vervreemdend, een heerlijke afsluiter op de zaterdag (BB).

Aan Fransman Woodkid de eer om op het hoofdpodium het licht uit te doen. Zijn zwaar aangezette muziek roept de barokke klanken van Get Well Soon op en gaat van ingetogen naar bombastisch. Zijn combinatie van tribale beats, blazers, beklemmende visuals en donkere zang maakt het boeiend. Wel vereist het een geoefend oor en is daarmee als dagafsluiter toch iets minder geschikt.

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/into-the-great-wide-open/into-the-great-wide-open-2012-zaterdag/23191/
Meer Into the Great Wide Open op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/into-the-great-wide-open