• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Into The Great Wide Open 2012 - Donderdag & Vrijdag

Tussen de duinen en de hangmatten op de eerste twee dagen.
07 september 2012, Diverse lokaties, Vlieland

Tekst: Bart Breman en André Rozendaal

Beeld: Remco Brinkhuis

Publicatiedatum: 08 september 2012

Into the Great Wide Open is inmiddels een van de populairste festivals van het land en met een extra voorjaarseditie, steeds meer bezoekers en een nieuw podium lijkt het kleinschalige er wel wat van af te zijn. Toch is dat nieuwe podium, op het Vuurboetsduin, vlak naast de vuurtoren, een gouden greep. Het nieuwe plekje ligt bovenop een duin en biedt een prachtig uitzicht op de zee, terwijl de zon langzaam ondergaat. Het IJslandse Hjálmar heeft de dankbare taak om het festival op deze locatie af te trappen. De lome reggae van de mensen uit het land van sneeuw en ijs, zoals ze zelf zeggen, luistert ietwat ongemakkelijk weg, al is er niemand die daarom maalt op deze prachtige plek.

Een speurtochtje brengt je bij het bijna even mooie Naar Buiten-podium, dat middenin de bossen ligt. Tussen de hangmatten en dennennaalden trapt het Rotterdamse Rats on Rafts af met een stevige set schurende wave. Op de mooie locatie komt de muziek wat vreemd over, maar de band speelt een strakke en energieke set die je met een goed gevoel de nacht in stuurt. De konijntjes zullen er nog lang van wakker hebben gelegen. (BB)

De zon straalt uitbundig op vrijdagmiddag, als Anne Soldaat [foto rechts] zijn nieuwe plaat presenteert vanaf het hoofdpodium op het Sportveld. Het album is vanuit het niets in de album top 100 terechtgekomen, maar Soldaat vertelt het redelijk opgekomen publiek dat het hem zelf niet verandert. De niet geheel onbewolkte gitaarpop wordt opgeleukt met fraaie, licht psychedelische jarenzestigversiersels. Hoewel het geluid soms wat wrakkig klinkt en Soldaats zang soms wat achterblijft, scoort hij met een uitgekiende setlist een dikke voldoende.

De eigenwijze Case Mayfield speelt alleen nummers van zijn nog te verschijnen nieuwe plaat. Muisstil luistert het publiek naar de iets luchtiger en bluesgerichter aanpak van de Volendammer. Hij grijpt ze op het einde echt bij de strot, met dreigende folk en hese wanhoopszang. (AR)

Ben Caplan [foto hierboven] is een uitstekende kandidaat voor de titel dorpsgek. De 25-jarige Canadees heeft een enorme baard en rolt met zijn ogen. Met een rauwe piratenstem en twangy zeemansballades maakt hij er een groot feest van in het bos. Binnen vijf minuten heeft hij het publiek voor zich gewonnen en al is zijn muziek niet bijster onderscheidend, de Canadees is wel een groot succes. (BB)

Een nieuw initiatief is Kampvuur, waarbij schrijvers en muzikanten de dialoog aangaan en zoeken naar verwantschap. Maartje Wortel leest licht absurde verhalen voor die worden afgewisseld met akoestische songs van Anne Soldaat, die met gestripte uitvoeringen van onder andere een Daryll-Annsong naar grote hoogte stijgt. Bij Dirk van Weelden en Awkward I is de verbinding glashelder. De charismatische schrijver draagt een indrukwekkend in memoriam voor aan Martin Bril, dat even indrukwekkend muzikaal wordt omlijst. Een plotselinge stroomuitval deert het duo niet. Onversterkt en met zaklampen gaan ze verder, wat het hoogtepunt van de dag een nog intiemere meerwaarde geeft. (AR)

Intiem kun je headliner Franz Ferdinand [foto hierboven] niet echt noemen, maar hoogtepunt zijn de Schotten op de vrijdag net zo goed. Het is opvallend hoe fris en actueel de band nog klinkt, een kleine tien jaar nadat ze de Britpop nieuw leven inbliezen met songs die inmiddels iedereen wel kent. De band geeft een greatest hits show met prima uitvoeringen van bekende nummers als 'Take Me Out', 'Matinee' en de op electro drijvende single 'Ulysses' van hun meest recente album. Met veel plezier mixen ze stukjes Donna Summer en Underworld aaneen in een concert dat niks nieuws biedt, maar meer dan genoeg heeft aan de in het verleden behaalde resultaten.

Terug in het bos spelen de Canadezen van het toepasselijk getitelde Deep Dark Woods een mooie, sfeervolle set droefsnoetjesmuziek. De lome, wankele americana biedt niks nieuws, maar hun zwalkende ritmes en gebroken stemmen met teksten over heimwee en verloren liefdes doen het prima, zolang je er maar rustig voor gaat zitten.

De keuze om Spinvis [foto hierboven] de vrijdag te laten afsluiten is minder treffend. Erik de Jong en band passen perfect op het festival, maar als laatste act werkt het trucje niet. De muziek is te weinig energiek en het optreden verzandt in topzware muziek die zich te veel op de vierkante centimeter ophoudt. De Jongs binnensmondse gemompel doet iets te veel aan het stemgeluid van Frank Boeijen denken en de anderhalf uur durende set dooft uit als een nachtkaars, ondanks alle goede bedoelingen. Het is gelukkig maar een klein smetje op de twee eerste bijzonder geslaagde festivaldagen. (BB)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/into-the-great-wide-open/into-the-great-wide-open-2012-donderdag-vrijdag/23188/
Meer Into the Great Wide Open op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/into-the-great-wide-open