• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Into The Great Wide Open 2011: de zaterdag

Van een subliem koffieconcert en rockgoden naar de huisband van Koning Arthur.
03 september 2011, Vlieland

Tekst: René Passet en André Rozendaal

Beeld: Bart van den Hoogenhoff

Publicatiedatum: 06 september 2011

De zaterdag is voor Into the Great Wide Open wat de pinkstermaandag is voor Pinkpop. De belangrijkste bands staan geprogrammeerd en van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat zijn er concerten. Met hoogtepunten op beide tijdstippen.

Het hoofdpodium opent al om elf uur met Alamo Race Track (bovenste foto). Het deert de vijf mannen niet, want ze spelen de naad uit hun nette broeken. De songs van een van de beste Nederlandse indiepopplaten van 2011, Unicorn Loves Deer, krijgen live schitterende uitvoeringen. Vooral wanneer de band drie gitaren beroert, stijgt Alamo Race Track tot grote hoogte. Zoals in het bijna psychedelisch gebrachte 'Shake off the Leaves', waarin het beste van The Beatles, Daryll Ann en The Beach Boys tot een gloedvol geheel wordt gesmeed. In het heldere geluid geven banjo, toetsen en lap steel ook oude krakers als 'Black Cat John Brown' en 'The Northern Territory' een extra melancholiek zetje, waardoor alle songs naadloos op elkaar aansluiten. De combinatie met de karakteristieke stem van Ralph Mulder en de prachtige samenzang maakt dat alles klopt aan dit sublieme optreden.

Achter het prachtige Tromp's Huys in de dorpsstraat van Oost-Vlieland vinden de Onder Invloed-sessies plaats: een opeenvolging van korte akoestische optredens, waarin Nederlandse muzikanten twee covers doen. Het is goed toeven tussen de appelbomen in de zonovergoten tuin van het oudste pand van Vlieland, wanneer Roy Santiago Nick Lowe en The Kinks voordraagt en Rebecca Sier indruk maakt met haar song van Nick Drake. Festivalpresentator en beroepsouwehoer Dave von Raven van The Kik zorgt voor de ontspanning met verre van foutloze interpretaties van The Beatles en Herman's Hermits. Het deert niemand, het werkt alleen maar sfeerverhogend. Bettie Serveerts Carol van Dijk doet op blote voeten een song van Liz Phair. Dat doet ze uitstekend, maar het is mooi om te zien dat zo'n ervaren muzikante toch nog nerveus kan zijn voor een akoestische sessie. Indrukwekkend is het optreden van Case Mayfield, die zijn hele ziel en zaligheid gooit in '9 Crimes' van Damien Rice.

De stemmige zang-, piano- en cellotonen van het Deense elfje Agnes Obel (bovenstaande foto) en haar secondante zijn meer geschikt voor een schouwburg dan voor een zonovergoten festivalweide. Toch is het heerlijk wegdromen in de zon met Agnes Obel, met gesloten ogen en liggend in het gras. Want op het podium gebeurt toch niet zo heel veel, behalve dat la Obel opgaat in haar muziek, bescheiden giechelt als een bakvis en af en toe wat rommelt onder haar piano. Ze maakt indruk met haar halfhese zang, waarmee ze je langzaam haar zweverige universum intrekt. De mooi verweven partijen van de twee muzikanten zorgen ervoor dat het van begin tot eind de moeite waard blijft om te blijven liggen in het gras.

In de rustieke tuin van het monumentale Armhuis in het dorp voelt het Groningse The Black Atlantic (onderstaande foto)zich op zijn gemak. Zanger Geert van der Velde deelt het muisstille publiek mee dat hij zich er voelt als op Peter Pans eiland en dat de zorgvuldig opgebouwde indiefolknummers tussen de bomen een extra dimensie krijgen. Het zijn rake omschrijvingen die passen bij het indrukwekkende optreden dat de band geeft. De samenzang golft net zo sprookjesachtig voort als het prachtige spel op onder andere akoestische gitaar en mellotron. Even dreigt de aandacht te verslappen, door de geringe podiumuitstraling en het voortkabbelen van de songs. Maar dan komt een aantal nieuwe songs voorbij, die meer peper bevatten en een aantal prachtige zangontladingen. Dat belooft wat voor de nieuwe ep. The Black Atlantic toont met dit intense optreden aan dat Nederland, in navolging van het buitenland, best wel eens wat harder mag gaan lopen voor deze uitstekende band.

La Pegatina is de juiste band op het juiste ogenblik. Het bonte gezelschap uit Barcelona brengt een feestelijke mix van punk, rumba, ska en reggae voor het zonnige voetlicht. Het loopt tegen het einde van de middag en het publiek wil feest na het ingetogen optreden van Agnes Obel. Het is dansen en springen geblazen op de aanstekelijke, maar eentonige ritmes. Ter verhoging van de feestvreugde strooien ze meteen maar emmers vol confetti en slingers over het publiek uit. Dat lust er wel pap van. Muzikaal is het allerminst hoogstaand en de onderbroekenlol viert hoogtij. Zo is de discozanger-act te flauw om waar te zijn en zijn de obscene gebaren niet van de lucht. Wanneer de band als een soort van toegift de opzwepende ritmes in het publiek voortzet, is het feest compleet.

Met het memorabele optreden vorig jaar van zijn andere band The Whitest Boy Alive in het achterhoofd, eet het publiek zonder dat er ook maar een noot is gespeeld al uit de hand van Erlend Øye. Een groot gejuich is hoorbaar als de ontwapenende zanger van Kings of Convenience (onderstaande foto) het podium betreedt. Vlieland heeft hem voor altijd in de armen gesloten en je kunt hem er het hele weekend tegenkomen, zoals 's nachts aan het strand bij een kampvuur. Hoewel hij samen met zijn boezemvriend Eirik Glambek Bøe op het podium een hoog Simon en Garfunkelgehalte heeft, ontstijgen de weergaloos getokkelde akoestische songs het kampvuurniveau mijlenver. Het is razend knap dat ze met slechts twee gitaren en twee stemmen de aandacht weten vast te houden. Zodat hun landgenoten van Kakkmaddafakka niet eens op het podium hadden hoeven komen om versterkt verder te spelen.

Wat The Fresh & Onlys een dag eerder wel lukte, krijgt Wild Nothing in de Bolderzaal niet voor elkaar: het fraai galmende en zomers melancholieke geluid van plaat naar podium vertalen. De drums en de bas staan veel te hard afgesteld en de wonderschone gitaargolven van Gemini sneeuwen onder. Wild Nothing klinkt daardoor te veel als een doorsnee gitaarband, met een podiumuitstraling die nog minder dan doorsnee is. Op momenten laten ze wel even horen hoe het moet. Dan komen de echo's van The Cure en de Nieuw-Zeelandse gitaarmuziek van begin jaren negentig bovendrijven in prachtige droomsongs. Bijvoorbeeld in de met elektronica ondersteunde prijsnummers 'Bored Games' en 'Confirmation'. Toch overheerst het gevoel dat hier meer ingezeten had.

Het succes van een hiphopoptreden staat of valt vaak met de verstaanbaarheid van de teksten. Hoewel niet alles van het zootje ongeregeld De Jeugd van Tegenwoordig (onderstaande foto) te verstaan is, is het concert van het viertal een succes. Want het dertigerspubliek zingt de vindingrijke teksten gewoon mee. Tot genoegen van Faberyayo die meedeelt dat hij voor het eerst zoveel oudere jongeren volledig uit hun dak ziet gaan. Het is nog waar ook, want mensen springen en dansen zelfs op tafels en stoelen. Zoals in de tijd dat ze nog wel eens uitgingen, wat Willie Wartaal de bezoekers ragfijn onder de neus wrijft bij het aankondigen van 'Watskeburt?!'. De Jeugd van Tegenwoordig is zo bijdehand dat ze zelfs een bejaardenhuis op stelten zou kunnen zetten. De Neger des Heils blijft evenmin achter, met knetterende electrobeats waarin Kraftwerk soms erg dichtbij komt. De Jeugd van Tegenwoordig wilde zelf graag op Vlieland komen spelen, en maakt er voor even een dansfeest van.

23 jaar is hij pas, Michael Kiwanuka. Met slechts twee singles onder z'n riem. Met liedjes die je ergens tussen Lee Fields, Bill Withers en Van Morrison kunt plaatsen. "Van alle zomerfestivals waar ik heb gestaan was dit de mooiste", verzucht de bebaarde zwarte Brit tussen de bomen. Om daarna het gejubel in perspectief te zetten. Hij stond maar op vier festivals. Dat zal volgend jaar wel anders zijn want Kiwanuka is een ongepolijste diamant. Zo iemand die het in zich heeft om een hele grote soulzanger te worden. Zijn single 'Tell Me a Tale' is een krakerige soulklassieker-in-wording. Een nummer dat spannende zijweggetjes neemt en live een volgepakt bos stil krijgt. Hij (en zijn bassist met hem) is er zelf ook een beetje beduusd van. Hoogtepuntje. (RP)

Het nieuws dat dEUS zou optreden, werd pas kort voor het festival bekendgemaakt. Maar de liefde tussen beide is heftig. Er kwam een geheim optreden in het bos, Mauro Pawlowski en Tom Barman draaiden platen in danskroeg De Oude Stoep en bleven langer op het eiland dan gepland. Waar ze eigenlijk voor komen, is een optreden op het hoofdpodium. dEUS overdondert met een hoog geluidsvolume en heeft in Tom Barman een performer bij wie de duivel op zijn hielen zit. De lage tonen voelen als een stoomwals die niet te stoppen is. Drummer Stéphane Misseghers en bassist Alan Gevaert laten hiermee horen welk een hecht en giftig duo ze zijn. Ze excelleren in de felle afsluitingen van 'Instant Street' en 'Bad Timing'. Mauro is cool als altijd, maar molenwiekt over het podium tijdens de meest intense gitaarmomenten. Voor de subtielere noot vertrouwt dEUS al vanaf de oprichting op violist en toetsenist Klaas Janzoons. Het concert is een hecht, onontkoombaar en geïnspireerd rockhoogtepunt van het festival, dat je van begin tot eind bij de strot pakt.

Oké, je moet wat bier binnen hebben. En niet vies zijn van wat publieksparticipatie. En tegen bloedverziekende hitte kunnen. Maar dan heb je ook een feestje. 's Middags stonden de jonge honden van Kakkmaddafakka nog op het hoofdpodium bij Kings of Convenience, 's avonds breken ze samen met Erlend Øye een uitpuilende Bolder vol gillende meisjes af. Met niks-om-het-lijf-puberpopliedjes die titels dragen als 'Crazy on the Dancefloor', ' 'Is She' en 'Your Girl'. Het is zo plat als de startbaan van Gardermoen maar gespeeld met tomeloos veel energie en opgeleukt met een schooljongenskoortje. Van wie de korte broekjes overigens meer indruk maken dan hun stemmen. Op Lowlands was Kakkmaddafakka fantastisch, op Vlieland zijn deze partygekkies vooral misplaatst. (RP)

Aan Crystal Fighters de eer om het licht uit te doen. Met 'Plage' hebben ze een zomerhit van jewelste te pakken. Het valt volledig uit de toon bij de rest van de lompe neanderthalerdance die ze het enthousiaste publiek voorschotelen. Oké, het is warm, maar waarom komt die bassist meteen in zijn blote bast het podium opstormen? Om zichzelf vervolgens met potsierlijke rock-'n-rollposes belachelijk te maken en met grote stokken op een soort oerdrum tribale ritmes voort te brengen. De zanger zwalkt in een lompenpak over het podium, en heeft moeite een houding aan te nemen. Crystal Fighters ogen als de huisband van Koning Arthur. Ze gooien van alles in hun muzikale kookpot. Maar het resultaat is bombastisch, stuurloos en gericht op effectbejag.

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/into-the-great-wide-open/into-the-great-wide-open-2011-de-zaterdag/22038/
Meer Into the Great Wide Open op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/into-the-great-wide-open