• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Into The Grave 2012

Bolt Thrower boppe.
11 augustus 2012, Oldehoofsterkerkhof, Leeuwarden

Tekst: Thijs Gouwerok en Martÿn ter Haar

Beeld: Niels Vinck

Publicatiedatum: 22 augustus 2012

Met het strikken van the mighty Bolt Thrower als exclusieve headliner is het vooraf eigenlijk al duidelijk dat de tweede editie van het Leeuwarder metalfestival Into the Grave groots zal uitpakken. Door de verdubbeling van het aantal toeschouwers ten opzichte van vorig jaar moeten er halverwege de dag dan ook in allerijl extra bier en toiletten worden aangerukt voor de circa 3500 metalheads. Van logistieke chaos op het volledig op vrijwilligers draaiende festival is echter geen sprake en de sfeer op het Oldehoofsterkerkhof is de gehele dag bijzonder gemoedelijk, waardoor de aandacht volledig kan uitgaan naar het ijzersterke en gevarieerde programma. (TG)

Dew-Scented (bovenstaande foto) is van origine Duits, maar zanger Leif Jensen - het enige originele bandlid - omringt zich tegenwoordig met een line-up die volledig uit Nederlanders bestaat. Die leveren op eigen bodem een partij strakke metal af op het snijvlak van thrash en death, waar redelijk wat moshers voor het middaguur al op los gaan. Het geluid is na wat opstartproblemen prima en lekker hard, hoewel het festival midden in het centrum van Leeuwarden plaatsvindt. Aangezien de originaliteit van de muziek omgekeerd evenredig is met die van de bandnaam, zal Dew-Scented nooit een echte topact worden. De band is echter een uitstekende festivalopener.

Into the Grave telt flink wat veteranenbands, maar Corrosion of Conformity (bovenstaande foto) gaat het langst mee van allemaal. Begin jaren tachtig was het één van de eerste bands die (hardcore)punk met Black Sabbathinvloeden combineerde. In de jaren negentig ontwikkelde Corrosion of Conformity zich langzaam tot pure stonerrockband, wat culmineerde in het meesterwerk Wiseblood. De groep is nu weer terug in de originele bezetting en in 2011 speelde hij zo de klassieke punkalbums op Roadburn. Dit was weinig succesvol. Op Into the Grave gaat het gelukkig stukken beter. De punkklassiekers worden aangevuld met materiaal van de sterke, nieuwe plaat, die de middenweg zoekt tussen de punk- en de stonerperiode. Het spelplezier spat van de zeer fotogeniek verweerde koppen van de bandleden af. Strakheid is daarbij niet echt een punt van aandacht - dat hoort ook niet bij het soort muziek dat Corrosion of Conformity speelt - maar de groove blijft fier overeind. (MtH)

De enige band die vandaag danig met slecht geluid kampt, is misschien niet toevallig ook de muzikaal meest complexe, Obscura (bovenstaande foto). Tijdens de eerste trits nummers is de gitaar van de onder alle omstandigheden goedgemutste frontman Steffen Kummerer zelfs helemaal niet te horen, en daarna wordt het eigenlijk niet veel beter. Ook de echte precisie in de uitvoering ontbreekt deze keer, maar de brute progdeath van de sympathieke Duitsers, die al jaren niet zijn weg te slaan van de Nederlandse podia, kan ook nu weer op een hoop goodwill rekenen. Ondanks de 'verplichte' fusionbas en drumsolo is het technische geweld van Obscura dan ook een welkome afwisseling tussen de overwegend oldschool beukende andere bands op de bill. (TG)

Een nog veel vreemdere eend in de bijt is de Britse cultband Hell (bovenstaande foto), die stamt uit begin jaren tachtig, maar pas vorig jaar zijn debuutplaat uitbracht. Het kwintet uit Nottingham produceert thespian metal die zijn weerga niet kent en die bijvoorbeeld van grote invloed was op een band als Ghost. Nu plukt Hell eindelijk ook zelf de vruchten van het pionierswerk met een zegetocht langs de festivalweides. Ook op Into the Grave is de vlijmscherpe, klassieke NWOBHM met eigenzinnige symfo-en speedmetaluitstapjes en vooral de fantastische bijbehorende show zonder meer één van de hoogtepunten van de dag.

Een headset-microfoon geeft zanger (en professioneel acteur) David Bower maximale bewegingsvrijheid om zijn complete arsenaal aan theatrale gestes en poses te etaleren en z'n garderobe te tonen, inclusief flagellatie-act en doornenkroon. Het intro van 'Macbeth' is zelfs een onvervalst stukje 'Shakeschmier', met de gebroeders Bower en de angstaanjagend lelijke bassist als de drie heksen uit het gelijknamige toneelstuk. De uitgekiende gitaarhalschoreografie, het prachtige decor en de perfecte locatie - een kerkhof onder een kerktoren - doen de rest: Hell heeft weer de nodige zieltjes gewonnen. (TG)

Het festival Into the Grave is vernoemd naar het debuut van de Zweedse deathmetalband Grave (bovenstaande foto). Geen logischer boeking mogelijk, zeker toen de band ook nog eens beloofde dit album integraal te zullen spelen. Nu heeft oppergrafdelver Ola Lindgren in de loop der jaren nogal een reputatie opgebouwd het allemaal net te gemakkelijk te willen doen, zowel op plaat als live. Een recente tour met podiumbeesten Misery Index dwong Grave echter weer eens echt zijn best te doen en de band bleek het nog niet verleerd te zijn. Op Into the Grave - waar overigens uiteindelijk toch niet die volledige plaat wordt vertolkt - blijkt dat effect echter weer grotendeels weggezakt en straalt het allemaal net te weinig uit; zeker als je het vergelijkt met wat het muzikaal verwante Bolt Thrower later laat horen. (MtH)

Waar Grave wel vast wat voorproefjes geeft van de binnenkort te verschijnen nieuwe plaat, laat Enslaved (bovenstaande foto) dat jammerlijk na. De setlist leunt nog steeds op Axioma Ethica Odini en ander materiaal uit het afgelopen decennium, waarin de vijf Noren zich hebben opgewerkt tot de onbetwiste koningen van de blackened vikingprogmetal. Die status wordt ook vandaag weer ruimschoots waargemaakt met een zeer sterke en met veel enthousiasme ontvangen show. Die wordt uiteindelijk toch weer gestolen door twee oudjes, het ziedende 'Allfǫðr Oðinn' van de debuut-ep en - naar goed Enslaved-gebruik - een opvallende cover: Led Zeppelins 'Immigrant Song'. Als allereerste vikingmetalsong ooit is het tegelijk een logische en licht campy keuze ("We come from the land of the ice and snow"), maar Enslaved zou Enslaved niet zijn als hij er geen zwaar slepende doomvariatie aan vastplakte.

Zo valt er de gehele dag al meer dan genoeg moois te genieten voor de schamele entreeprijs van 6,66 euro, maar al het voorafgaande valt eigenlijk geheel in het niet op het moment dat de headliner uit de startblokken schiet. Optredens van Bolt Thrower (bovenstaande foto) zijn als events bijna Slayeresk te noemen, en niet alleen vanwege het feit dat ze zo zeldzaam zijn. Het inmiddels nog voller gestroomde plein krijgt de ene na de andere warhorse over zich heen, met meteen aan het begin al de oude krakers 'World Eater' en 'Cenotaph'. Verder spelen de Britse veteranen vooral veel werk van …For Victory (waarbij de metal-horns voor even in V-tekens veranderen) en het alweer uit 2005 stammende laatste album, Those Once Loyal.

Geen enkele verrassing dus, maar het blijft een waar voorrecht om te aanschouwen hoe een band die eigenlijk maar één trucje kan - onontkoombaar hard grooven op z'n deathmetals - nog steeds zo'n verpletterende uitwerking heeft. Het kan niet anders of de Oldehove staat na het machtsvertoon van Bolt Thrower net weer een stukje schever, en het zal voor de organisatie van Into the Grave dan ook een hele opgave blijken om deze editie - en met name de zeer speciale headliner - volgend jaar te overtreffen. (TG)

http://www.kindamuzik.net/live/into-the-grave/into-the-grave-2012/23145/
Meer Into the Grave op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/into-the-grave