http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Incubate 2011 - zaterdag
Natural Snow Buildings betovert, Maruta walst plat en John Robb geeft punkles.
17 september 2011, Diverse locaties, Tilburg
Tekst: Maurice Dielemans, Ruud van Esch, Martÿn ter Haar, Hans van der Linden en Hans Wetzels
Beeld: Jelmer de Haas en Niels Vinck
Publicatiedatum: 20 september 2011
Op de zaterdag van Incubate kan er gelachen worden met Klaus Beyer en John Robb van Goldblade. Wie liever uit zijn dak gaat, kan terecht bij de hardcoredag in Hall of Fame, aangevuld met het verbluffende Maruta in Little Devil. Om tot rust te komen is er de Pauluskerk, waar Natural Snow Buildings betovert.
013
In een langzaam volstromend 013 zetten de Utrechtse blackmetalmannen van Terzij de Horde een sterke show neer. De band moet even op gang komen, maar als de vaart er eenmaal in zit, vallen vooral de sterke, melodieuze gitaarpartijen en de energieke podiumpresentatie van de enthousiast headbangende bassist Johan op. (HW)
De timide, met een Franse tongval uitgevoerde verzoeken om alle lichten - inclusief die van de bar - te doven, staan in schril contrast met de overdonderende set van Celeste die erop volgt. Er zijn alleen nog vier rode mijnwerkerslampjes te zien wanneer de band keihard losbarst en het publiek in Stage01 geen moment rust meer gunt. De zwarte screamo van het viertal wordt op een constante geluidsgolf gebracht, die het begrip 'teveel van het goede' van een nieuwe bovengrens voorziet. Celeste toont een eigen gezicht, zowel visueel als muzikaal. (RvE)
Cul de Sac
In de Cul de Sac zijn de Duitstalige Beatlesvertolkingen van Klaus Beyer even slecht als vermakelijk. De dikke, onooglijke Duitser krijgt al snel de bierdrinkende lachers op zijn hand als hij luidkeels "Wir sind allen im Unterwasserboot" in de microfoon begint te brullen.' (HW)
NWE Vorst
De donkere theaterzaal van NWE Vorst loopt 's middags al helemaal vol voor Little Scream. Die belangstelling was te verwachten. Op de aardige cd The Golden Record speelt de Canadese band met leden van The National en Arcade Fire. Live baart dit trio weinig opzien. De liefhebber van dromerige en slonzige indierock krijgt een show voorgeschoteld die hooguit onderhoudend is. Spannender dan de beelden van huppelende zebra's op het projectiescherm zijn de houthakkers onder de hipsters niet.
De opkomst van Baby Dee (bovenste foto JdH) telt maar weinig woorden. Ze staat aan de rand van het podium en speelt een deuntje op accordeon. Daarna neemt de opvallende verschijning plaats achter de vleugel. De verlegen Dee roept meteen de vergelijking op met de hoofdrolspeler uit de film
Torch Song Trilogy. In haar songs hunkert ze ook naar liefde. De
tragedie is niet zelden aanwezig. Dee heeft een beperkte maar markante
stem. Ook voor de begeleiders, met onder meer zingende zaag en klarinet,
is ze nauwelijks te voegen. Het variétérepertoire vraagt de nodige
aandacht. Veel breekbaarder dan dit is niet denkbaar. Ook later op de
avond, als Dee een volledig instrumentaal orgelconcert geeft in de
Pauluskerk, wordt er weinig gelachen. Wat hier voor een enkeling een
magische ervaring is, is voor de anderen een ware uitputtingsslag.
Dat jazzman Charles Gayle opkomt in clownspak, compleet met grote schoenen en een rode neus, verwacht je niet. Wat het idee hierachter is, blijft onduidelijk, zoals ook zijn leven één groot mysterie is. Geruchten gaan dat hij lange tijd als zwerver door Manhattan trok. Wel is zeker dat hij met uiteenlopende muzikanten speelde, waaronder Henry Rollins en Han Bennink. In Tilburg krijgt men minimalistische solo-improvisaties op saxofoon en piano. Minder geslaagd en erg oubollig zijn de mimegrappen die hij tussendoor uitvoert. Toch blijft het een bijzondere combinatie. Ook de stilte die hij weet te creëren, verdient respect. (MD)
De line-up in de NWE Vorst wordt afgesloten door het echtpaar Boeckner, beter bekend als Handsome Furs (bovenstaande foto JdH). De Canadezen zetten een lekker ranzige set synthrock neer, waarop het goed dansen is, maar die de platheid van Marilyn Manson handig weet te omzeilen. Tussen alle veeleisende muziek is een band als Handsome Furs, die gewoon keihard rockt, een welkome aanvulling. (MtH)
Hall of Fame
Voor de hardcoreliefhebbers die op zaterdag naar Tilburg zijn afgereisd, is de Hall of Fame de plek om te zijn. Het zaaltje ademt een heerlijke hardcoresfeer uit en er is in het kader van hardcore is more than just music gezorgd voor boekenstalletjes en veganistisch eten. En een hele dag kwalitatief goede hardcorebands natuurlijk.
Het jonge Utrechtse viertal This Routine Is Hell (bovenstaande foto NV) speelt een solide set. De band lijkt echter wel meer tot zijn recht te komen in een beter gevulde zaal met mensen die de nummers van de band een beetje kennen. Al wordt afsluiter 'The Verve Crusade' al wel hier en daar meegezongen door het publiek.
De Brabanders van No Turning Back (onderstaande foto NV) spelen een thuiswedstrijd. Zanger Martijn zoekt wel erg veel contact met het publiek, door meer voor dan op het podium te staan. Het Brabantse geouwehoer is niet van de lucht. De publieksreactie valt desondanks tegen, zeker voor No Turning Backbegrippen. De band speelt dan ook vrij vroeg, omdat hij nog een ander optreden voor de boeg heeft vanavond. Maar ook met de nieuwe gitarist, afkomstig uit het Eindhovense Noyalty, brengt het vijftal wel een stevige pot kwaliteitshardcore.
Hoewel de zang niet helemaal uit de verf komt, zet de Zweedse formatie Anchor een degelijke show neer. Helaas blijft het publiek ook dit keer erg mat.
De band waar het hardcorevolk vandaag voor gekomen is, blijkt de uit Seattle afkomstige band Trial te zijn. De Amerikanen komen, zien en overwinnen. De performance op Incubate is het tweede optreden van de toer en de band speelt strak en energiek. Zanger Greg Bennick speecht er tussen de nummers door lustig op los en maakt duidelijk waar de band voor staat en waar de nummers over gaan. Tijdens Trial gaat het publiek voor het eerst écht los in de Hall of Fame en vooral de nummers van de plaat Are These Our Lives worden woord voor woord meegeschreeuwd, terwijl het zweet van de muren druipt. (HW)
Little Devil
Met Forward into Regression leverde Maruta (bovenstaande foto NV) uit Florida eerder dit jaar een sterke plaat af, waarop extreme agressiviteit wordt gekoppeld aan een technisch zeer hoog spelniveau. In Little Devil blijkt het kwartet uit Florida dat ook live waar te kunnen maken. Drummer Danny Morris kan heel snel en heel hard drummen, maar hij legt ook veel muzikaliteit in zijn spel. Gitarist Eduardo Borja - die er met zijn diamanten oorknop en petje nogal atypisch uitziet voor een metalhead - toont zich een ware shredder op zijn zevensnarige gitaar. Zanger Mitchell Luna legt tijdens de korte duur van de set een hele marathon af over het podium en in het zaaltje. De huidige tour is de eerste keer dat Maruta in Europa is. Dat er nog maar veel shows mogen volgen. (MtH)
Wormrot (onderstaande foto NV) uit Singapore kreeg het voor elkaar om zijn album Dirge gratis aan te bieden via metalmajor Earache Records. Zo kan het gebeuren dat het trio ver buiten de landsgrenzen toert met Maruta. De razendsnelle grindcore schakelt regelmatig terug naar punk en rammelt als een zojuist opgerichte garageband. De leden van Wormrot spelen alsof grindcore hen overkomt, van enige controle of precisie is geen sprake. Maar zelfs dat heeft zijn charme. (RvE)
Midi Theater
Nadat het bij Roadburn een succes bleek, heeft nu ook Incubate het Midi Theater in de programmering betrokken. Het festival zet hier de danceprogrammering neer. In de kelder verzorgt de lokale organisatie Grudgefuck de programmering. Local hero Limewax draait in de kelder keihard en weinig subtiel beukende darkstep en krijgt daarmee zijn publiek flink aan het dansen.
In de grote zaal heeft Ben UFO het daar een stuk lastiger mee. Dat ligt niet aan hem. Ondanks dat hij er uitziet alsof hij vijftien is, heeft UFO een flink cv. Zijn mix van techno, house en dubstep is afwisselend en melodieus, maar heeft altijd wel pit. Incubatiebezoekers zijn echter in meerderheid toch rockers en het curerende Amerikaanse magazine XLR8R kan niet terugvallen op lokale aanhang voor dit onderdeel zoals bij Grudgefuck, waarvoor ook losse kaartjes aan de deur verkocht worden. Bovendien is de grote zaal van Midi wel erg groot en leegte is altijd een rem voor potentiële dansers. (MtH)
NS16
Jefre Cantu-Ledesma sluit het door het Belgische KRAAK gecureerde zaterdagprogramma in de NS16 af. In tegenstelling tot zijn solowerk, waarin de minimale ambientcreaties soms wat aan diepgang inboeten, werkt de combinatie met videokunstenaar Paul Clipson tamelijk goed. De warme beelden, afwisselend organisch en meer abstract, zijn gebaat bij een minimale invulling met gitaardrones en elektronica. Cantu-Ledesma staat garant voor een sereen klank- en lichtspel. (HvdL)
Paradox
Voor de tweede dag van zijn residentie in de Paradox heeft Chris Corsano gitarist Mike Flower (bovenstaande foto NV) uitgenodigd. Uiteraard om samen te spelen, maar Flower mag ook een soloset geven. Dat blijkt geen goed idee. Flower is een enorme autist, die met zijn rug naar het publiek op zijn gitaar loopt te pielen. Elke keer als hij net iets op lijkt te bouwen, trapt hij een raar effectpedaal in of harkt hij zich naar een houterige overgang. (MtH)
Pauluskerk
Het Franse Natural Snow Buildings geeft het startschot voor een ingetogen programma in de sfeervolle Pauluskerk. Mehdi Ameziane en Solange Gularte zijn niet direct de meest excentrieke muzikanten en de interactie met het publiek blijft dan ook tot een minimum beperkt. Maar dit deert niet, want het duo neemt de tijd om met gitaar en effecten een betoverende set neer te zetten, waarin lichte psychedelica, folk, ambient en drones de componenten zijn voor een meeslepende luisterervaring die zich ruwweg tussen Charalambides en Barn Owl bevindt. (HvdL)
Singer-songwriter Alasdair Roberts (bovenstaande foto NV) maakt een gespannen indruk in de Pauluskerk. De Schotse bard zit voorovergebogen, letterlijk op het
puntje van zijn stoel. Op een gegeven moment vergeet hij zelfs zijn
songtekst. Nu zijn z'n folksongs ook lange lofdichten waarvoor je even
moet gaan zitten. Zowel de akoestische gitaar als zijn stem klinken
heel zacht in Gods huis, terwijl hij toch versterkt speelt. Er wordt tot de laatste noot aandachtig geluisterd naar de ietwat zenuwachtige zanger.
Je kunt je afvragen of King Dude (bovenstaande foto JdH) een goede naam is als je mysterieuze en behoorlijk duistere folk maakt. Erg angstaanjagend is T.J. Cowgill uit Seattle nu ook weer niet en waar die fascinatie voor heksen vandaan komt, blijft vaag. De solomuzikant blijkt een uiterst vriendelijke gast, die zijn muziek uitsluitend op cassettebandjes en vinyl uitbrengt. Hij beschikt over een aangenaam donker stemgeluid, maar zijn gitaarspel is niet erg standvastig. Het geheimzinnige werkt ook beter op plaat dan live. (MD)
V39
John Robb is tegenwoordig schrijver, journalist en zo te zien ook bodybuilder. Tijdens de conferentie op vrijdag interviewde hij Steve Ignorant van Crass over DIY-ethiek. Op zaterdag speelt Robb met zijn punkband Goldblade (onderste foto NV) in het door Ignorant gecureerde programma in V39. De opkomst valt tegen en het publiek dat er is, was grotendeels nog niet geboren toen Robb een grote naam in de punk was met The Membranes. Dat maakt de enorm charismatische Robb niet uit. Hij gaat de jonkies wel even leren hoe je punk speelt. Binnen de kortste keren stuitert iedereen rond, zingt mee met hooliganrefreinen die je al kent voor je ze gehoord hebt en geniet van Robbs komische monologen en tweespraken met medebandleden en publiek tussen de nummers door. Muzikaal hoogstaand is het allemaal niet, maar dat blijkt ook niet nodig om toch één van de leukste optredens van Incubate af te leveren. (MtH).
http://www.kindamuzik.net/live/incubate/incubate-zaterdag/22088/
Meer Incubate op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/incubate
Deel dit artikel: