http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Incubate 2014: De zaterdag
Over drones, psychedelica, pastorale folk, religie en hypes.
20 september 2014, Tilburg
Tekst: Geertje Cools en Hans van der Linden
Beeld: Rob Funcken
Publicatiedatum: 24 september 2014
Thisquietarmy is het soloproject van de Canadees Eric Quach. In een verduisterde Paradox zit hij op de grond terwijl achter hem een scherm oplicht. Sfeervolle zwart-witbeelden lijken een tocht op te roepen en ze begeleiden hem bij zijn epische muzikale trip. De nachtelijke straten, abstracte architectuur en eindeloze velden passen bij de uitgesponnen dronemuziek die Thisquietarmy te berde brengt. Het geheel wordt herleid tot één nummer in een drietal episodes, waarbij Quach zijn gitaargeluid op bepaalde momenten ook verrijkt met percussiesamples. Het geheel is sfeervol maar ergens wel inwisselbaar.
Een show van Skullflower [foto hieronder] is een ritueel. Het lege podium wordt door drie versterkers gedomineerd. Matthew Bower steekt wierook aan. Terwijl de dampen zich verspreiden, pakt een muzikante haar viool. Ze bouwt een repetitieve drone op die ze heel de set zal aanhouden. Bower bespeelt eerst de gitaar, die even later tegen een van de versterkers belandt, en vervolgens gebruikt hij zijn stem om repetitieve chants toe te voegen. Dan neemt hij beurtelings met microfoon of gitaar voor de versterkers plaats om extra resonantie op te roepen. Op deze manier ontspint de set van Skullflower zich als een pulserende drone met voortdurend toenemende intensiteit die net onder het half uur afklokt. En dit allemaal onder het toeziend oog van dreigende visuals. (HvdL)
De Amerikaanse singer-songwriter James Jackson Toth treedt solo aan in de sfeervolle Pauluskerk als Wooden Wand, gewapend met een geleende akoestische gitaar en een nieuwe plaat onder de arm, Farmer's Corner. Over de gitaar is hij zeer tevreden en het moet gezegd worden: het geluid is prachtig en loepzuiver, mede dankzij de goede akoestiek van het kerkgebouw. Ook Wooden Wands krachtige, meeslepende stem en de perfecte uitvoeringen van nieuwe en oude nummers dragen bij tot het zeer mooie concert. Hoogtepunten zijn het bijna tien jaar oude 'Eagle Claw', het emotionele 'Remember Me to Stone' en het verhalende 'Outsider Blues'.
Iedereen wil Wovenhand zien, een van de grotere namen in Midi op zaterdagavond, getuige de lange rij wachtenden op straat. Deze alternatieve folkrockband van frontman David Eugene Edwards bestaat al lang maar bracht recent een nieuw album uit. Edwards ziet eruit als een kruising tussen een Tiroolse jager en een negentiende-eeuwse pionier uit het Wilde Westen, zijn theatrale stem klinkt dieper dan ooit en de countryfolk is donker en dreigend. Vrolijk wordt het nooit, maar wanneer de band tegen het einde wat steviger uit de hoek komt, zorgt dit voor de nodige variatie in een af en toe wat eenzijdig concert.
Eerder op de avond raadde Wooden Wand zijn publiek aan om zeker naar Bardo Pond te gaan. Hij heeft zelf postgevat op de eerste rij in NWE Vorst voor wat een indrukwekkende show van deze Amerikaanse psychedelische rockband zal worden. Het vijftal brengt een heel vol, fel geluid voort. Hoewel atypisch past de dwarsfluit van frontvrouw Isobel Sollentuna Berger hier perfect bij. Ze zorgt voor een mooi en interessant contrast tussen zware, overwegend donkere gitaren en haar zoetgevooisde stem. Bardo Pond klinkt tegelijkertijd vertrouwd en tegendraads, het geluid is uniek. De repetitieve bezwerende ritmes dompelen het publiek als het ware onder in een warm bad. Het voorlaatste nummer gaat richting experimentele noise en de afsluiter neigt naar melodieuze postrock. Vervelen doet dit zeer coherent opgebouwde optreden geen seconde. (GC)
Net voor de show van Current93 [foto hierboven] vertelt Vincent Koreman, artistiek directeur van Incubate, dat tijdens het concert de deuren van het Tilburgse theater gesloten worden en dat bezoekers die van plan zijn om de zaal tijdens het optreden te verlaten, maar op een van de balkons plaats moeten nemen. Dit is enkel voor de toegewijde fans. Vervolgens schalt er een bizarre medley van jarentachtigrock door de luidsprekers, waarna het podium zich vult. De line-up van Current93 is grotendeels gelijk aan de groep die I Am the Last of All the Field That Fell (a Channel) opnam. Het lijkt dan ook logisch dat deze nummers de kern van de set uitmaken.
Nadat de bandleden 'The Invisible Church' hebben ingezet, wandelt David Tibet het podium op: blootvoets, in pak met een hoed op en een fles wijn in z'n hand. Hij leidt het publiek bijna twee uur (een halfuur langer dan aangegeven) rond in zijn unieke muzikale wereld, waar religie een hoofdrol speelt. Er zit een merkwaardige wisselwerking in de set. Aan de ene kant zijn er de intieme passages waarin het pianospel van Reinier Van Houdt een hoofdrol speelt, terwijl Jon Seagroatt op sax en dwarsfluit en Bobby Watsons stem (soms zelfs bijna in duet met Tibet) voor een bijzondere gelaagdheid zorgen. Aan de andere kant van het universum is er een uitgesproken rockattitude. James Blackshaw slaagt er immers in om met zijn basgitaar steeds catchy ritmes te produceren die de nummers verder stuwen en er bijna een rockopera van maken. Deze interessante symbiose rechtvaardigt de uitgebreide bisronde volledig. (HvdL)
In tegenstelling tot wat de voorbeschouwing vermeldt, is stilstaan eerst wel een optie bij Goat. Ook nu is het weer aanschuiven om binnen te geraken in Midi, maar niet elke festivalganger is gewonnen voor wat wel de hype van Incubate lijkt, hoewel dit Zweedse collectief al meer dan twee jaar geleden furore maakte. Als een van de meest verfrissende liveacts van het moment verdient Goat alleszins een plaats als headliner op zaterdagavond, zeker wanneer de band een nieuw album komt voorstellen. Ook deze plaat brengt een dansbare mix van ritmes en melodieën waarbij het typische geluid van psychedelische rock uit de jaren zeventig centraal staat. De wilde dansjes van de frontvrouwen werken aanstekelijk, de muziek klinkt zowel universeel als exotisch en het visuele aspect - de groep draagt maskers en is uitgedost in kleurrijke gewaden - zuigt het publiek mee in een opzwepende show vol adrenaline. (GC)
In een overvolle Stadskelder geeft Woodsman het beste van zichzelf. Met twee gitaren en een drumkit brengt het Noord-Amerikaanse trio psychedelische taferelen die het midden houden tussen krautrock, noise en postrock. Lange instrumentale nummers worden subtiel opgebouwd en de microfoon die sporadisch opduikt, voegt onherkenbaar vervormd stemgeluid toe of wordt ingezet als plectrum. Beide gitaren dragen beurtelings elementen aan die het geheel een bijzondere intensiteit meegeven. (HvdL)
http://www.kindamuzik.net/live/incubate/incubate-zaterdag-9767/25314/
Meer Incubate op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/incubate
Deel dit artikel: