http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Incubate 2013 - De zondag
Met onder andere Built to Spill, White Manna en neoklassieke pracht.
22 september 2013, Diverse locaties, Tilburg
Tekst: Ruud van Esch, Lisa de Jongh, Hans van der Linden en Hans Vrijmoed
Beeld: Hans van der Linden en Niels Vinck
Publicatiedatum: 23 september 2013
De zondagnamiddag begint in Extase met een ode aan het label Holy Mountain. Het is niet toevallig dat die naam ook de titel van een plaat van Sleep is, dit bewees het label eerder door een knappe en diverse catalogus vol hedendaagse psychedelica uit te brengen met onder meer Om, Birds of Maya en Daniel Higgs. Maar wat heeft Holy Mountain anno 2013 te bieden? Residual Echoes behoort tot het clubje van groezelige gitaarbands die uitgesponnen gitaarriffs met lange psychedelische solo's en feedback vermengen. Een beetje in het verlengde van Comets on Fire, maar iets minder begeesterend. Een aangename verrassing is wel dat de gitariste soms haar gitaar verruilt voor een dwarsfluit, waardoor de psychedelische riffs plots in volume afnemen en rijker klinken. (HvdL)
White Manna heeft net zijn debuutplaat uitgebracht. Het vijftal uit Californië werkt met gelijkaardige muzikale bouwstenen als de eerder vermelde labelgenoten, maar de band legt iets meer nadruk op herhaling en effecten. De monotone riffs worden op vaste momenten door een psychedelisch klinkend keyboard opgepept en de zanger galmt bij wijlen vrolijk over het geheel heen. Beide bands zijn leuke openers, maar ze geven wel aan dat het genre waarin ze zich bekwamen vergeven is van platgetreden paden. (HvdL)
Wolf Eyes-lid Nate Young treedt met zijn soloproject Regression bovenste foto] aan in de Paradox. Gewapend met een arsenaal elektronica start hij in slow motion. Trage beats vormen onderhuidse ritmes waarin hij tal van accenten aanbrengt door aan knopjes te draaien. Young zelf deint op zijn stoel met de muziek mee, terwijl hij met een mondharmonica en een merkwaardig doosje extra geluidseffecten voortbrengt. De elektronische composities die zo ontstaan, zijn meeslepend in hun vervreemding. (HvdL)
Ook Caspar Brötzmann is dit jaar weer van de partij. Hij treedt aan met Nohome [foto hierboven], een trio waarvoor Brötzmann Marino Pliakas en drummer Michael Wertmüller rekruteerde uit de band van zijn vader, Full Blast. In tegenstelling tot de band Caspar Brötzmann Massaker beperkt Nohome zich tot improvisaties. Tijdens de twee lange stukken waaruit de set bestaat, overheerst Brötzmanns alomtegenwoordige dissonante gitaargeluid, maar de ritmesectie zorgt voor het kader waarbinnen er geëxperimenteerd mag worden. Nohome klinkt als een abstracte soundtrack bij een grauw postindustrieel landschap. (HvdL)
Enkele hiphoppers verlaten hoofdschuddend de kleine zaal van 013. Niet rapper Doom, maar de gelijknamige crustpunkband uit Birmingham [foto hieronder] heeft bezit genomen van het podium. Het volume is, net als de gemiddelde leeftijd van de bandleden, hoog en het tempo gejaagd. De terreuraanval mist echter zijn uitwerking: het publiek staat aan de grond genageld. Ook Razoreater verdient meer dan het krijgt. Maximaal vijfentwintig man publiek staat er in V39. De jonge honden uit het Engelse Peterborough storten zich gretig de op kruisbestuiving van Zweedse death metal met hardcore, een door Trap Them en Black Breath groot gemaakt genre. Het grote talent van de band zit op de drumkruk: met zijn achttien jaar vormt hij het kloppend hart van de band. Niet eens vanwege zijn verbluffende techniek, trefzekere klappen en dynamische spel. Het is zijn muzikaliteit die zorgt voor het verbindende element en het onderscheidend vermogen van de groep. Met slechts een demo en een splitsingle op zijn naam is Razoreater nu al op het vasteland te zien. Dat is de mentaliteit waarmee je het ver kunt schoppen. (RvE)
The Black Heart Rebellion laat geen middel onbenut. In een constante zoektocht naar sfeer hebben de Vlamingen al heel wat muzikale uithoeken verkend. Donkere postrock met scherpe tanden is de tussenstand op Har Nevo. Behalve de verplichte elementen - meanderende gitaren, wanhopige zang - gooit The Black Heart Rebellion nog wat extra's in de mix. Een percussionist annex geluidseffectenartiest, een spaarzame lichtshow en een loodzwaar tapijt van basgitaar zorgen samen voor een beklemmend optreden. (RvE)
De verrassing van de dag staat op naam van Generation of Vipers, dat live een veel eigener geluid laat horen dan je op basis van drie uitstekende albums zou verwachten. Een typisch nadeel van werken met een veelgevraagde producer (Kurt Ballou). Generation of Vipers trekt zijn geluid uiteen in hypnotiserende gitaren, zware bassen en explosieve drums. 'Silent Shroud' laat horen wat dat kan opleveren: loodzware nummers die je even hard in trance brengen als bij de les houden. Afwijkende ritmes, onverwachte wendingen en keihard spel mijden het obligate postmetalpad met gemak. Onbekend maakt helaas slecht bezocht, maar wat zou deze band goed kunnen scoren voor een Roadburn-publiek. (RvE)
Een aparte vogel, die Ed Schrader. Hij vormt, samen met een anonieme en in het donker gehulde bassist, het punkduo Ed Schrader's Music Beat. Schrader zelf bespeelt een lichtgevende floor tom en als hij zingt zet hij een zware stem op die hij afwisselt met harde, kruisende kreten. In Cul de Sac speelt de band voor een handjevol mensen, die ook een beetje ongemakkelijk toekijken. Het optreden voelt aan als een soort toneelstuk, het mist de spontaniteit, chaos en gekte van een gemiddelde punkshow. Een nummer waarin Schrader een gedicht lijkt voor te dragen, wordt opgevolgd door een energiek, snel en denderend postpunknummer van twee minuten en daarna kakt het weer in. Wat de band precies wil bereiken is na twintig minuten nog steeds niet duidelijk. Is het humor? Een serieuze punkshow? Of weer eens wat anders? Geen idee. (LdJ)
Built to Spill [foto hierboven] heeft een bescheiden trosje fans weten te lokken naar de Grote Zaal van 013, waar de band – die in topvorm is - anderhalf uur lang zijn fijnste werk speelt. Het grote podium staat de heren eigenlijk wel goed. Enerzijds vanwege de redelijk grote bezetting en een toch wel pittige lichtshow, anderzijds door de volle, overtuigende en meeslepende indierocknummers die een groter publiek verdienen. Ieder detail in het gitaarspel lijkt op te leven, alle tempowisselingen slaan aan en de nummers gloeien. Built to Spill concentreert zich volledig op het brengen van een sterke set, en dan mogen de bandleden best een klein beetje ongeïnteresseerd en futloos overkomen hoor. Dat toeren is ook vermoeiend. En het kan beter ten koste gaan van de presentatie dan van de voordracht van de liedjes. Alle mogelijke vormen van indierock komen voorbij: van voortkabbelend tot vliegensvlug en van pakkend en melodieus tot marcherend. Zomaar een hoogtepunt op zondag en dat hadden we niet anders verwacht. (LdJ)
Liefhebbers van neoklassiek en andere verstilde pracht komen ook op de slotdag van Incubate prima aan hun trekken. Zoals in het Theater bij Balmorhea. Waar dit gebouw een dag eerder het stikdonkere decor vormde voor de nachtmerrie van Tim Hecker, is het bij dit gezelschap uit Austin fijn dagdromen in de stoeltjes. De nazomerse, ingetogen folk met cello, viool en gitaar klinkt bij vlagen alsof je op een Texaanse veranda de zon ziet ondergaan. (HV)
Minstens zo filmisch is de muziek van Bersarin Quartett even later in 013. Het album II was in 2012 jaarlijstjesmateriaal, maar in de Kleine Zaal van het poppodium komt het gezelschap rond Thomas Bücker niet volledig tot z'n recht. Hoe mooi zou het zijn om deze muziek met een orkest uit te voeren in plaats van de strijkers uit een laptop te laten komen, aangevuld met drums en (bas)gitaar? Al zorgen de extra bandleden wel voor boeiende accenten en mooie overgangen tussen de verschillende composities en is 'Mehr als alle Andere' het ultieme slotstuk van zo'n uurtje melancholie. (HV)
De neoklassieke route eindigt in de Pauluskerk bij Lubomyr Melnyk. De muziek van deze Oekraïense pianist zou de ideale soundtrack zijn bij het natuurfenomeen van de spreeuwenzwermen: soms een dikke wolk, dan weer een paar langgerekte slierten. Melnyk noemt dat ook als een inspiratiebron voor zijn snelle en van sustain-pedaal doordrongen spel. De ode aan 'politieke martelaren' Bradley Manning, Julian Assange en Edward Snowden is sympathiek, maar leidt eigenlijk alleen maar af. Gelukkig kun je bij deze intense en hypnotiserende muziek ook je eigen verbeelding de vrije loop laten. (HV)
Bovenste foto door Hans van der Linden, overige foto's Niels Vinck.
http://www.kindamuzik.net/live/incubate/incubate-2013-de-zondag/24308/
Meer Incubate op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/incubate
Deel dit artikel: