http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Incubate 2012 - Zondag
Tussen moshpit en polonaise.
16 september 2012, Diverse lokaties, Tilburg
Tekst: Thijs Gouwerok, Martÿn ter Haar, Lisa de Jongh en Hans Vrijmoed
Beeld: Remco Brinkhuis en Niels Vinck
Publicatiedatum: 18 september 2012
In Cul de Sac is het zondagmiddag woest ontwaken met de math-y noiserock van Buildings [onderstaande foto NV]. Het stoïcijnse trio uit Minneapolis biedt geen nieuwe invalshoeken op het typische jarennegentiggenre, maar speelt het wel zoals het hoort: hard, hoekig en hypnotiserend. De dynamische variatie mag dan met dank aan de ritmesectie slechts bestaan uit 'hard' en 'heel hard' (straaljagerbas, bekkens zo groot als basdrums), het onderscheidende gitaarwerk en de polyritmische foefjes maken veel goed. (TG)
Silver Apples[onderstaande foto NV] debuteerde in 1968 met een plaat vol peace & love hippieteksten op vrolijke, simpele melodieën. Alleen kwam de begeleiding niet van de gebruikelijke tamboerijnen en fluiten, maar van oscillatoren. Dat pionierswerk leverde muziek op die nu nog doorklinkt in veel elektronische muziek. Portisheads Geoff Barrow is zelfs zeer zwaar beïnvloed door Silver Apples. Drummer Danny Taylor overleed in 2005, maar zanger/instrumentalist Simeon Coxe houdt de legende in zijn eentje in leven. De gedistingeerd ogende zeventiger heeft een beetje een bibber op zijn stem maar hij heeft de klassieke songs prima opnieuw gearrangeerd voor solouitvoering. Dat het nogal wringt tussen de ouderwetse naïeve hippie-idealen uit de teksten en melodieën en de regelmatig nog uiterst cutting edge klinkende ritmische begeleiding geeft het concert iets vervreemdends. (MtH)
De muziek van Luik leent zich het best voor het moment dat de
zon onder is en de uilen ontwaken, maar is midden op de dag ook zeer
genietbaar in de intieme setting van de Pauluskerk. Beheerste en
subtiele muziek in de lijn van Spain en Sparklehorse, waar je de
spreekwoordelijke speld kan horen vallen. Kippenvel als de twee
gitaren zich tegen elkaar invlechten bij 'The Windows' en de zon door
de glas-in-loodramen schijnt. (HV)
Voor een hardrockband neemt Howlin Rain [bovenste foto] veel risico's. Het gezelschap rond ex-Comets on Firevoorman Ethan Miller is dan ook via een alternatieve route bij het genre uitgekomen die de losgeslagen hit-or-miss-strategie deels verklaart. Het kwartet schiet vandaag echter wel stroef uit de startblokken. Met name de tweede gitarist, die qua spel zeker niet voor een kleintje is vervaard, lijkt iets te 'euforisch' om zich om het technische gedeelte te bekommeren, met wat oponthoud tot gevolg. Maar als het, afgedwongen door de niet-aflatende inzet, raak is, is het ook goed raak: superfunky jarenzeventighardrock met lekker veel gitaarduels die de vertrokken toetsenist gemakkelijk doen vergeten. De zang en uitstraling van Miller, die zich tussendoor ook nog een hilarisch stand-upcomedian betoont, geven het geheel ook net die gare Rick-Danko-op-acid-verdwaald-in-Californiëvibe waarmee Howlin Rain zich onderscheidt van de doorsnee Roadburnretroband. (TG)
Mark Sultan is een rockzanger zonder weerga, die hartverscheurende ballads achteloos afwisselt met rauwe garagepunk. Mark Sultan is ook zijn eigen ergste vijand, met de gewoonte zijn nummers af te raffelen of zelfs gewoon bewust te saboteren, zeker als hij er een keer niet zo een zin in heeft. In de Cul de Sac is hij gelukkig in een prima humeur, dat zelfs niet bedorven kan worden door een vervelende brom. Een paar keer zapt hij nog wel nodeloos op een muzikaal hoogtepunt door, maar daar staat een hele hoop dansvloer vullende garagepunk met een aantal indrukwekkende a-capellamomenten tegenover.
De andere garagerockband met een geweldige zanger, Reigning Sound[bovenstaande foto NV], laat een net wat mindere indruk achter. Het is allemaal heel degelijk wat Greg Cartwright en zijn band aan een propvolle kleine zaal van 013 laten horen, maar ook een beetje belegen; het echte heilige vuur ontbreekt. Als Cartwright dan eindelijk wel uithaalt in de weergaloze smartlap 'Funny Thing' is het wel reden tot kippenvel, maar er zijn te weinig van dat soort momenten.
Damon McMahon is een Amerikaan die ook nog een tijd in Beijing heeft gewoond, maar zijn Schotse roots klinken onmiskenbaar door in de mooie zanglijnen van zijn project Amen Dunes. Live is de invulling die McMahon en zijn band aan de door The Velvet Underground geïnspireerde psychedelische rock geven echter wel erg spartaans. Door de combinatie van beperkte akkoordenschema's en een laag tempo gaat de muziek al snel vervelen. (MtH)
De aanleiding van het optreden van British Sea Power op Incubate is de uitnodiging van Incendiary Magazineman Richard Foster. De band moet het dus niet hebben een nieuw album of andere actualiteiten om publiek te trekken, maar van zijn naam. En dat gaat prima: een redelijk gevulde Nieuwe Vorst ziet een overtuigende, strakke indieband spelen. De kracht van British Sea Power zit verstopt in veel dingen: de zorgeloze melodieën en het gemak waarmee de liedjes worden gespeeld, of juist de verrassende ritmes en zanglijnen die uit het niets lijken op te duiken. Ook de gemoedelijke sfeer op het podium telt mee, tot die ruw wordt verstoord door twee dronken, dansende mannen in robotpakken. Al gauw blijkt dat het Richard Foster zelf is. Daarmee eindigt de set in een prettige chaos. (LdJ)
Caspar Brötzmann Massaker [bovenstaande foto] is terug in Tilburg na de triomfantelijke show op Roadburn vorig jaar. Deze keer echter geen dampende 013 maar een zitconcert in de Paradox. Een ongelukkige keuze, al biedt een in een jazzcafé verdwaalde cockrocker ook wel weer een amusant schouwspel. De niet bepaald wakker ogende Brötzmann, die veel te laat en met een sigaret in zijn mond het podium betreedt, heeft de arrogante air van collega-gitaargod Ritchie Blackmore, maar gelukkig stoot hij meteen een paar keer zijn hoofd tegen het lage plafond en is hij misschien ook daardoor wel goed bij de les.
Terwijl de aanvankelijk propvolle zaal steeds leger wordt en het percentage langharigen-met-zwarte-shirts steeds hoger, stijgt Brötzmann met zijn spartaans noiserockende ritmesectie tot steeds grotere hoogten. Enig kritiekpunt blijft de plichtmatige zang, die in het improvmetalgeheel niets toevoegt en beter weggelaten had kunnen worden ten faveure van nóg meer pyrotechnisch gitaargeweld. De afsluitende tour de force 'Massaker' doet verlangen naar meer, maar Brötzmann is dan al - uiteraard zonder blikken of blozen - dubbel en dwars over zijn speeltijd heen. Het zij hem vergeven, zelfs door de Paradox-stagehand, die Brötzmann bij het verlaten van het podium allervriendelijkst behoedt voor nóg een bult op zijn hoofd. (TG)
Sunflare heeft niet zo heel veel toeschouwers in de V39, maar het publiek dat er is koopt na afloop wel vrijwel allemaal een plaat van de jonge Portugezen. Voor de liefhebber van lange instrumentale fuzzrockjams is Sunflare namelijk een regelrechte ontdekking. Het trio is het Europese antwoord op Earthless, maar dan met minder techniek en meer raw power in de lijn van The Stooges. Ongetwijfeld de komende jaren nog een keer aan de overkant van de straat te zien in 013 tijdens Roadburn. (MtH)
Laibach [bovenstaande foto] mag dan een grote inspirator zijn geweest voor acts als Marilyn Manson en Rammstein, anno 2012 doet het Sloveense gezelschap gedateerd aan. Die navolgers tilden het concept van industrial met omstreden visuals naar een hoger plan, met meer eigen materiaal en vooral meer humor. De show van deze pioniers krijgt daardoor iets museaals: een spiegel voor iets dat vroeger shockeerde, maar waar je nu om kan lachen, of je schouders over kan ophalen. Al zijn er vast een paar bezoekers die ongemakkelijk worden van de hakenkruizen of orale seks op het scherm. Zijn we als publiek tegenwoordig te veel gewend? Of is het die vertwijfeling waar het Laibach tegenwoordig om te doen is? (HV)
The Telescopes [onderstaande foto], een van de grootste Britse shoegazebands, bewijst in de kleinste zaal van 013 nog steeds het kunstjes niet verleerd te zijn. Dat is toch heel wat, na een afwezigheid van bijna negen jaar. Donkere, eindeloze gitaarpartijen en galmende vocalen sleuren de bezoeker minutenlang mee. Na zeven dagen Incubate en tientallen nieuwe bands die zich in hetzelfde hokje willen proppen (zoals Lower, The Men en Crocodiles), is het toch fijn om terug te kunnen vallen op deze pioniers, die met gemak boven alle nieuwelingen uitstijgen.
Een band die zeker niet ongenoemd zal blijven in de Incubateverhalen is Japandroids[onderste foto], een van de hoogtepunten van de zondag, al dan niet de hele week. Slechts met twee man sterk vult Japandroids [onderste foto] de Kleine Zaal van 013 met rockende garagerockanthems, oh-oh-oh's en stuwende, snelle drumpartijen. De zaal wordt binnen de kortste keren omgetoverd tot een moshpit, inclusief crowdsurfers en één heldhaftige stagediver. Muzikaal gezien soms een tikkeltje eentonig, maar dit is de Incubatesfeer zoals die bedoeld is. (LdJ)
Niet elke Incubatebezoeker zal er even veel van hebben meegekregen, maar in het letterlijk en figuurlijk enigszins uit de stuit liggende Little Devil viel er de hele week het nodige te genieten aan extreme metal. Sadistic Intent mag er vanavond een punt aan draaien en overtreft daarbij nota bene bijna al het voorafgaande. Broeken van leer, riemen van kogels en een geluid van karton: old school kerkerdeathmetal zoals het bedoeld is. De Amerikaanse veteranen gooien er voor de variatie ook nog wat d-beats en doompassages doorheen; dat de tweede gitaar nauwelijks hoorbaar is doet er verder niet toe. Het laatste rondje voor de metalheads smaakt opperbest.
Eigenlijk is het gewoon vals spelen wat Buzzcocks doet. Wanneer de festivalafsluiter op zondagavond het hoofdpodium van 013 betreedt en aftrapt met 'Boredom', zal de eerste gedachte bij de meeste toeschouwers dezelfde zijn: nee, dit kan écht niet meer… Dat punkrock als genre toch minder geschikt is voor de veteranenvariant wordt nog het meest treffend geïllustreerd door het feit dat de heren zelfs al tijdens het traditionele "1-2-3-4!"-startschot buiten adem raken. Vooral gitarist Steve Diggle bereikt tot dusverre voor onmogelijk gehouden hoogten in wat de Engelsen zo mooi hamming it up noemen. Zelfs collega-frontman Pete Shelley lijkt zich er soms aan te ergeren en komt in zijn presentatie af en toe plichtmatig of ronduit cynisch over.
Net als je na drie liedjes eens richting horloge en uitgang begint te kijken, komt dan toch die aas uit de mouw, en vervolgens de rest van de royal flush. 'I Don't Mind', 'What Do I Get?', 'Promises': Buzzcocks is en blijft nu eenmaal de oerpunkband met de allerbeste liedjes, waar zelfs de meest spitsvondige Viagragrap nog op doodslaat. Daarmee plaatst de band indirect ook nog wel even een kanttekening bij de DIY-debatten die tijdens deze editie van Incubate zijn gevoerd (punkpioniers die uiteindelijk op pure kwaliteit overleven en niet op attitude), maar geen hond die daar nu nog om maalt. Het is tijd voor polonaise en iedereen die is blijven staan gaat voor de bijl bij uitsmijters 'Ever Fallen in Love' en 'Orgasm Addict'. (TG)
Na het laatste officiële optreden van Incubate is er altijd nog de afterparty in de Little Devil. Volgens de sandwichformule wordt daar om en om een klassieke rockhit en een (Duitse) noveltysingle uit de beruchte collectie van festivalorganisator Joost Heijthuijsen gedraaid. Zo blijken er niet alleen Duitse versies van 'I Want to Know What Love Is' en 'Nikita' te bestaan, maar ook een 'Pump Up das Bier'.
Geheel in lijn met deze krakers en het streven van Incubate globale popcultuur te koppelen aan lokale Brabantse tradities is verder als verrassingsact De Deurzakkers geboekt. Het in zalmroze colbertjes gehulde duo had er zelf ook niet op gerekend ooit nog eens in metalkroeg Little Devil te spelen. Maar goed, een zaal vol dronken mensen is een zaal vol dronken mensen en die om je vingers winden kan je wel aan De Deurzakkers overlaten. En eerlijk is eerlijk: ze zingen ook gewoon prima (geen gegeven in het genre zal iedereen die wel eens een Tros Muziekfeest heeft gezien beamen.)
Nog aanwezige buitenlandse gasten, waaronder keynote speaker Simon Reynolds, kijken hun ogen uit bij dit in het buitenland totaal onbekende stuk Nederlandse cultuur. Reynolds geeft zelfs toe dat hij zich tot voor Incubate nooit had gerealiseerd dat Nederland geen puur calvinistisch land is, maar ook een katholiek deel heeft met een carnvalscultuur. Hij doet zelfs even mee met de polonaise, waarmee ook die officieuze doelstelling van de organisatie binnengehaald is. (MtH)
http://www.kindamuzik.net/live/incubate/incubate-2012-zondag/23221/
Meer Incubate op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/incubate
Deel dit artikel: