http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Incubate 2012 - vrijdag
Genoeg lekkers, maar nog geen echte magie bij startschot Incubateweekend.
14 september 2012, Diverse lokaties, Tilburg
Tekst: Thijs Gouwerok, Martÿn ter Haar, Bas Ickenroth en Lisa de Jongh
Beeld: Niels Vinck
Publicatiedatum: 18 september 2012
Na de uitverkochte donderdag barst Incubate definitief los vanaf vrijdag, waarop het startschot wordt gegeven voor de bomvolle weekendprogrammering op tientallen verschillende podia in de binnenstad van Tilburg.
Virals speelt vroeg in het programma in een matig gevulde Cul de Sac een energieke set. Op het tot nu toe uitgebrachte materiaal speelt de band een mix een indierock en powerpop, maar live heeft dat laatste duidelijk de overhand. Voorman Shaun Hencher mag er met zijn lange haar, spijkerjas en Exodusshirt uitzien als een metalhead, hij grossiert in vrolijke zangmelodieën en - samen met de andere gitarist - in twinkelende gitaarpartijen. Wel moet opgemerkt worden dat de set duidelijk drijft op een stel uitschieters naar boven. Voordat het eerste album uitgebracht wordt moeten er dus nog een stel hits bijgeschreven worden. (MtH)
"I am a man and I wanna be heard", herhaalt de zanger van Antlered Man[bovenste foto] - een onooglijke kleine uitvoering van The Hold Steady's Craig Finn - in 'Platoono of Uno', het sterke openingsnummer van de set. Daarmee legt hij meteen de vinger op de zere plek, want zijn band speelt in het piepkleine Kafee 't Buitenbeentje alleen over de backline en met onversterkte drums. Daardoor mist de strak gespeelde noiserock van het Britse viertal de broodnodige power en overdondering. Met de humor en meeschreeuwslogans zit het echter wel snor (101% punterproof valt er op de gitaarband te lezen) en met Antlered Man hebben fans van Future of the Left er een band bij om goed in de gaten te houden. (TG)
Nurse with Wound is een van de legendarische undergroundnamen bij deze Incubate. En legendarische namen moeten het dan ook nog waarmaken; er ligt een stuk meer druk op dan op de beginnende artiest. Toch is er bij de meer dan dertig jaar oude avant-gardisten NWW niks te merken van enige spanning; daarvoor zijn ze veel te ervaren - hoewel ze tussen 1985 en 2005 geen optredens hebben gedaan. De grote zaal van de 013 is niet de natuurlijke habitat van inktzwarte soundscapes, maar potdomme wat zijn die eerste tien minuten indrukwekkend. Al improviserend wordt het alsmaar donkerder en dreigender, en heel subtiel word je meegezogen naar de onderwereld. Maar plots, na een kwartier, wordt er een beat ingegooid, en hup: weg is de magie. Het wordt een beetje noise for noise's sake, richtingloos geluid zonder structuur met een ondergrond van niet al te spannende beats. Jammer.
Aan Black Dice[Bovenstaande foto} de schier onmogelijke taak om de intens nare smaak van de laatste plaat weg te spoelen. En ze doen precies dat: grote indruk maken met hun stuiterende noise op straaljagergeluidniveau. Alsof het vervelende geneuzel van de studioplaat niet bestaat, wordt er keihard gespaced, gebliept, geschuurd, geschreeuwd, en dan gelardeerd met snoeiharde beats die soms uitkomen bij gabberterritorium. Het maakt het er alleen maar spannender en leuker op. Geweldig optreden! (BI)
Voor het eerst sinds de hoogtijdagen van eind jaren tachtig is vanavond Fields of the Nephilim[onderstaande foto] weer te bewonderen op een Nederlands podium. Daarmee heeft Incubate een flinke publiekstrekker te pakken voor de aldus zeer goed bezochte vrijdag. De archetypische deathrock van het Britse kwintet is nog steeds van grote invloed op een hedendaagse band als Sólstafir, maar blijkt toch bijna exclusief genietbaar voor de fans van weleer en zal vanavond niet of nauwelijks nieuwe zieltjes winnen.
De lange set van opper-Neph Carl McCoy en zijn vier huurlingen is vooral degelijk, blinkt niet uit in dynamische variatie en is ook niet geschikt om zomaar even bij binnen te lopen. De verhoopte rituele extase - The Nephilim is toch een band met een geduchte livereputatie - blijft ook uit voor de volhouders. Toch worden de trappen van de grote zaal bevolkt door verweerde oude goths uit alle windstreken, die het op hun manier prima naar de zin hebben en blij zijn dat ze de band nog een keer live kunnen zien. (TG)
De monotoon doordenderende space/krautrock van Gnod valt goed bij het publiek in de Extase. Dit ondanks dat er goed hoorbaar ergens een versterker is opgeblazen. Dat is ook niet zo van belang in de muziek die vooral drijft op de hypnotiserende motorik van de drums.
Het Bossche Sex Drive[onderstaande foto] maakt het soort 1983-stijl hardcore waarin je eigenlijk teksten over Ronald Reagan en het Iran-Contraschandaal verwacht. Nummers die met moeite de één minuut overschrijden, een zanger die al in het eerste nummer in het drumstel ligt en heel veel feedbackende gitaar. Zelfs de valse start van één nummer is helemaal zoals het hoort. (MtH)
Het zit Crocodiles vanavond echt niet mee. Vanaf het begin van de show in de Nieuwe Vorst zijn er technische problemen. In het begin probeert de band zichzelf te redden door de geluidsman hardop instructies te geven. Als er echter geen gehoor aan wordt gegeven - de feedback wordt alleen harder en de microfoon valt nog vaker uit - is zowel het publiek als de band er helemaal klaar mee. De set wordt voor het idee afgemaakt, maar zonder sprankje enthousiasme of plezier, eerder met tegenzin. En dan veranderen nummers als 'Sunday (Psychic Conversation #9)' en 'No Black Clouds for Dee Dee', die op plaat erg veelbelovend klinken, in grote chaotische geluidsmuren op het podium van de inmiddels lege zaal. De hoge verwachtingen worden op zijn zachtst gezegd niet ingelost.
Ragen Farquhar, artiestennaam Busdriver, begon op zijn negende al met rappen en heeft inmiddels al bijna 25 jaar speelervaring. Van een echte doorbraak is het echter nog nooit gekomen, en ook deze avond in Extase zal niet als mijlpaal in zijn autobiografie worden beschreven. Het moet gezegd worden: de snelheid waarmee deze hiphopper rapt is niet bij te houden. Dizzee Rascal is er niets bij. En de samples die hij er zelf onder zet, simpele drumbeats of complete klassieke stukken, zorgen hier en daar nog voor een best interessante combinatie. Maar geen moment wordt Busdriver meer dan een redelijk getalenteerde rapper met ambitie. De liedjes blijven niet hangen, er is geen klik met het publiek en zijn performance komt wat knullig en onbeholpen over.
Neon Rainbows uit Rotterdam is de wederopstanding van de punkband Feverdream, maar dat zegt je misschien ook niet zo veel. In het kort: Neon Rainbows maakt melodieuze, psychedelische shoegaze en bracht op het onafhankelijke labeltje Subroutine zijn eerste album uit. Al met al klinkt de groep als Sonic Youth in een goede bui, want aanstekelijke en dansbare hooks zijn volop aanwezig. Neon Rainbow speelt overtuigend en energiek, ondanks het magere geluid in Kafee 't Buitenbeentje en de plaatselijke hittegolf in het café. De nieuwe Rats on Rafts? (LdJ)
In metalhol Little Devil trakteert Nekromantheon[onderstaande foto] ondertussen op een goddelijk uurtje old school deaththrash. Gehuld in shirts van bands die successen vierden toen ze zelf nog niet waren geboren, razen de vier Noorse piepkuikens door hun set heen. De hoofdrollen zijn daarbij weggelegd voor de achterlijk agressief en snel spelende drummer en de bassende spreekstalmeester Sindre Solem, die eerder ook al indruk maakte op de Nederlandse podia met zijn doomdeathcultband Obliteration. Hoe tegenstrijdig het ook mag klinken, Nekromantheon maakt death metal tot een bron van eeuwige jeugd. (TG)
Jenny Hval is een frèle Noorse zangeres die vorig jaar een even verstilde als compromisloze plaat heeft gemaakt, met een hoofdrol voor haar zeer hoge, expressieve stemgeluid. Voor hoogstens 25 mensen staat ze vanavond met haar twee bandleden in De Nieuwe Vorst, en dat is een veel te laag aantal. Niet dat ze het haar publiek gemakkelijk maakt trouwens: popliedjes worden plots richting vrije jazz geduwd, zachtzoete ambient wordt gebruikt als ondergrond voor seksueel vrijgevochten teksten en haar stem is uiteindelijk het voornaamste instrument van de avond. Volledig onder controle, een immens bereik vooral de hoogte in, en dan een intensiteit om bang van te worden. Dit is waar pop en avant-garde elkaar op glorieuze wijze treffen. (BI)
http://www.kindamuzik.net/live/incubate/incubate-2012-vrijdag/23218/
Meer Incubate op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/incubate
Deel dit artikel: