http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Incubate 2011 - Vrijdag
Koop je batterijen niet bij Euroland.
16 september 2011, Diverse locaties, Tilburg
Tekst: Maurice Dielemans, Ruud van Esch en Martÿn ter Haar
Beeld: Jelmer de Haas en Niels Vinck
Publicatiedatum: 19 september 2011
Op vrijdag doen vooral de harde acts het goed: Alpinist, Dark Castle, The Secret en de absolute klapper van misschien wel het hele festival, YOB. Aan de andere kant van het hardheidsspectrum bevindt Zachary Cale zich, ook geweldig. Voor Austra geldt echter don't believe the hype, en ten slotte leert Will Samson ons een belangrijke les: koop als muzikant nooit je batterijen bij Euroland.
013
Een typisch verschijnsel op Incubate is de gespleten publieksreactie. Wie in het enorme aanbod nieuwe bands wil ontdekken kan zowel positief als negatief verrast worden. Dit levert concerten op waarbij mensen zich met gesloten ogen laten meevoeren door muzikale pracht, terwijl er op hetzelfde moment bezoekers hoofdschuddend weglopen. Nadja (bovenste foto NV) in een ramvolle Stage01 is zo'n voorbeeld. Het droneduo begint met rituele klanken (of: een onprettig dreunend basgeluid) aan zijn set. De opvallende combinatie met industrial beats (of: een amateuristische geprogrammeerde drumcomputer) splitst het publiek in tweeën. (RvE)
Miracle Fortress is veelzijdige indierocker Graham van Pelt. Om de
hoekige dance van zijn jongste cd, Was I the Wave, ook
live vorm te geven, is er in de Kleine Zaal van 013 een drummer bij.
Het duo weet in de donkere ruimte een prima sfeer te creëren. De
projectie van kleurige, knipperende lichten maakt het beeld van een
discotheek uit het begin van de jaren tachtig compleet. De dansvloer
blijft leeg. Ondanks de strakke sound komen de songs van de Canadezen
namelijk nauwelijks van de grond. Ergens mis je ook het meer speelse geluid van de vorige cd. (MD)
Austra (bovenstaande foto JdH) is één van de indiehypes van dit moment. De Kleine Zaal puilt dan ook behoorlijk uit voor het optreden van deze eveneens Canadese band. Katie Stelmanis blijkt een geweldige zangeres - ze zat ooit bij de Canadese kinderopera - maar muzikaal beklijft Austra niet echt. Het is een radiovriendelijke combinatie van The Knife en de muziek die Björk vijftien jaar geleden maakte, aangevuld met af en toe een Duran Duranbaslijn. Daarbij heeft de band de podiumuitstraling van middle-class kids die zich eens lekker gek gaan verkleden, wat extra pijnlijk is aangezien het Incubateprogramma vol met echte freaks zit. Kortom, ken je iemand die in een pakhuis vol designmeubels in Amsterdam woont, alleen biologisch eet en de kids naar het Montessori stuurt, dan gaat die persoon jou over een jaar een 'heel interessant tof bandje' tippen: Austra.
Mater Suspiria Vision (bovenstaande foto JdH) is één van de bekendere namen in de kleine witchhousescene. Extreem vertraagde popsamples vormen echter in Stage01 maar een klein percentage van de muziek. Het grootste deel van het optreden bestaat uit duistere drones. De dame en heer hebben zich er ook op gekleed en zijn in Sunn 0)))-achtige outfits gehuld. Drone-acts zijn er echter in overvloed en Mater Suspiria Vision springt er niet echt uit. Als de spookachtige, vertraagde popsamples dan toch nog opduiken, klinkt het meteen een stuk specialer. (MtH)
Sludgeduo Dark Castle (bovenstaande foto NV)gooit in de Kleine Zaal alles wat nodig is om het gebrek aan een complete band te compenseren in de strijd. De gitaarpartijen kraken en piepen dat het een aard heeft, terwijl een hyperactieve drummer overal dwars doorheen beukt met een aantal welgeplaatste offbeats. Zangeres Stevie Floyd mag dan niet de meest prettige stem hebben, haar vocalen zorgen wel voor extra dynamiek in een show die uitblinkt door het enthousiasme waarmee het tweetal zijn instrumenten te lijf gaat. (RvE)
De drummer van Dark Castle zit ook op de drumkruk bij YOB (bovenstaande foto NV), de headliner op vrijdag. Net als bij HEALTH - merkwaardig genoeg ook een band waarvan de naam in hoofdletters gespeld wordt - is het plaatwerk van het Amerikaanse trio een slappe afspiegeling van waar de band live toe in staat is. Geen band weet zo goed een agressieve metalgroove te koppelen aan geestverruimende psychedelica. Dit alles in een perfecte uitvoering, die des te verbazingwekkender is omdat YOB maar zeer beperkt toert. De vermoeidheid die voor velen in het publiek gevoeld wordt als de band om 2:00 aantreedt, is vrijwel meteen weg en de hele Kleine Zaal gaat uit zijn dak. Na afloop is iedereen het over eens: dit was een legendarisch optreden. (MtH)
Kafee 't Buitenbeentje
Op zijn derde album, Noise of Welcome, laat de in Lousiana geboren en in New York woonachtige Zachary Cale (bovenstaande foto JdH) warme en licht psychedelische countryfolk horen. In Kafee 't Buitenbeentje staat de jonge stadscowboy er alleen voor. Dat hij het er heel goed van afbrengt, zegt veel over zijn talent. Zelfs de stamgasten - de verlopen uitstraling van 't Buitenbeentje is behoorlijk Bukowski – luisteren aandachtig. De nasale zangstem en de warrige haardos die voor zijn ogen hangt, past heel goed bij het beeld van introverte singer-songwriter. Met een band op het podium zou hij wat nog meer variatie kunnen aanbrengen in zijn songs. Toch weet Cale ook in zijn uppie de nodige indruk te maken, zo zelfverzekerd in alle ingetogenheid. (MD)
Logistiek is 't Buitenbeentje niet de handigste festivallocatie: de bands spelen precies tegenover de ingang van het café, zodat er ongeveer drie meter overblijft waarin al het publiek zich moet wurmen. Het is wel een plek waar bands die zich in een baromgeving het beste thuis voelen optimaal tot hun recht komen. Dat geldt bijvoorbeeld voor garagerockveteraan Brother JT(bovenstaande foto NV). Die is lekker solo's aan het scheuren over simpele grooves. De bassist is weggebleven, maar dat is geen probleem: Brother JT kan in één minuut elk liedje aan de bassist van Kongh uitleggen. Tekstueel is het helemaal in stijl: JT zingt bijvoorbeeld dat the man niet het recht heeft je te verbieden lsd te gebruiken. Ondertussen krijgt hij het er zo warm van dat hij zijn broek maar uittrekt en verder speelt in zijn onderbroek. (MtH)
Little Devil
Ronkend, smerig, snel en verwoestend gaat het Duitse Alpinist tekeer. Ergens tussen Cursed en Catharsis. Tegenover de hectiek van eindeloos rammelende drumfills en het hysterisch geschreeuw van de zanger, dat nauwelijks boven de lawaailawine uitkomt, staan lange, dissonante gitaaruithalen. Door te spotten met alles wat mooi en netjes is, scoort Alpinist met gemak vier van de vijf sterren.
Het vrijwel meteen na de oprichting gehypete Herder (bovenstaande foto NV) is een publiekstrekker in The Little Devil, ook zonder kernlid Jim Urfaust. Het kleine podium wordt bevolkt door ervaren muzikanten, dus speltechnisch zit het wel goed met Herder. De band weet het wat klinische geluid van de debuutplaat zelfs veel meer diepgang en warmte mee te geven. De overtuigend ronkende lage tonen kunnen echter niet verhullen hoe weinig bijzonder Herders muziek is. De keus om tegen de sludgetrend in terug te vallen op stoner en doom is weliswaar dapper, maar zorgt er tegelijkertijd voor dat Herder niet erg actueel klinkt. (RvE)
The Secret (bovenstaande foto NV) speelt nu alweer voor de derde keer dit jaar in Tilburg. Eerst op Roadburn, vervolgens in 013 voor een normale clubshow en nu vervangt de band Mose Giganticus, dat heeft afgezegd. De Italianen worden uiteraard niet telkens teruggevraagd omdat ze zo slecht zijn. Ook The Little Devil wordt grondig gesloopt met muziek die schakelt tussen loodzware doom en verwoestende grindcore. Hoe lomp The Secret ook is, simplistisch is de muziek zeker niet: gitarist Michael Bertoldini heeft een enorme hoeveelheid effectpedalen en hij gebruikt ze allemaal om elk nummer een eigen sfeer mee te geven.
Paradox
Chris Corsano (bovenstaande foto JdH) speelt drie dagen achter elkaar in de Paradox met verschillende partners. Op vrijdag verzorgt de freejazzdrummer een concert met Dennis Tyfus en één met de Franse saxofoniste Christine Sehnaoui. Die laatste combinatie richt zich op de lastigere kant van de geïmproviseerde muziek: niet lekker met alle remmen los freaken, maar vrije, rustige klankverkenningen, waarbij vaak nauwelijks ritme valt te ontdekken. Corsano gebruikt daarbij zijn drumstel als strijk- en blaasinstrument (dat laatste door met een toeter op de vellen van zijn drumstel te blazen), terwijl Sehnaoui een fles water in de beker van haar saxofoon stopt, het mondstuk eraf haalt en allerlei gekke bekken trekt om geluiden te maken die variëren van getjirp tot een hele vieze sound, die het beste valt te omschrijven als 'met een rietje gorgelen in een emmer kots'. Het is een optreden dat zowel fascineert, door wat Corsano en Sehnaoui allemaal uit hun instrumenten weten te halen, als irriteert, omdat het toch vaak overkomt als ingewikkeld doen om het ingewikkeld doen. (MtH)
Pauluskerk
This Frontier Needs Heroes (bovenstaande foto JdH) bestaat uit Brad en Jessica Lauretti, broer en zus. Zij knipt leuk met haar vingers, rammelt met de tamboerijn en zorgt voor de hoge noten. Hij is meer het verlegen Neil Youngtype, met dichtgeknepen oogjes en een mondharmonica op zijn akoestische gitaar. Die zeurderige stem hoort er natuurlijk ook bij. De folkmuziek van dit olijke hippieduo uit New York geurt naar versgebakken appeltaart en Afghaanse jassen op een nazomermiddag. Zit de wereld te wachten op nog een Angus & Julia Stone? Er zijn spannender acts op deze editie van Incubate.
NS16
Men zit of ligt op de vloer in atelier NS16. Will Samson rommelt wat aan knopjes en zegt dat er technische problemen zijn. De batterijen die hij vanmiddag bij Euroland heeft gehaald, krijgen de schuld. Terwijl hij precies vertelt wat er aan de hand is, begint hij ondertussen met op de achtergrond ambient. Langzaam maar zeker sleurt hij je mee naar een rustgevende plek. Als hij eenmaal gaat zingen, is er geen weg meer terug. De hoge vocalen van de in Berlijn woonachtige singer-songwriter klinken als de stille vreugdekreet van een bergbeklimmer die zojuist de top heeft bereikt. Even dreigt de barman met een krakende chipszak de intense rust te verbreken, maar de stilte wint. (MD)
http://www.kindamuzik.net/live/incubate/incubate-2011-vrijdag/22085/
Meer Incubate op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/incubate
Deel dit artikel: