• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

iLiKETRAiNS

Inktzwarte elegieën met een louterende werking.
29 oktober 2011, Sugar Factory, Amsterdam

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 01 november 2011

Aan het eind van zijn leven schilderde Mark Rothko met diepbruine verf op zwarte doeken. Hij zocht naar een expressie van het sublieme en vlak voor hij zelfmoord pleegde, bracht hij alleen nog maar zwarte verf op zwarte doeken aan. Wat Rothko met schilderkunst deed, doet iLiKETRAiNS met muziek.

Weinig rockbands behandelen op hun platen een breed scala aan historische onderwerpen. Het vroege British Sea Power was zo'n band en ook iLiKETRAiNS, dat vanuit Leeds opereert, schuwt de grote thema's niet. Ze worden vaardig in albums verwerkt, waarvan het eind vorig jaar verschenen He Saw the Deep het laatste specimen is.

In het epische werk van iLIKETRAiNS geldt voorman Dave Martins stem als Rothko's diepbruin: een bariton die croont zoals Nick Cave, wanneer hij niet geil probeert te rocken. Martins bronzen lokroep is zonder meer gelijk aan die van collega's als Stuart 'Tindersticks' Staples of Tom Smith van Editors. Ook zonder studiofoefjes blijft Martins vervoerende voordracht, geruggensteund door poëtische teksten, fier overeind.

Dit zijn geen muzikanten die hun werk klein houden. Op het eerste gehoor lijkt iLiKETRAiNS, in het kielzog van sombermanbands als Interpol en Editors, op grote successen te azen. Onder de oppervlakte blijkt de muziek echter een stuk minder simpel. De heren staan niet voor niets in opperste concentratie over hun instrumenten gebogen. Toch doet de podiumpresentatie niet statisch aan, wat aan het songmateriaal te danken is. De band maakt een soort ingenieuze postrock (met zang dus), die bij vlagen verzandt in veterstaren, maar even vaak vervaarlijk uit de hoek komt.

Veel materiaal is vanavond afkomstig van het laatste album, maar er zijn ook twee splinternieuwe nummers en de band eindigt met een zinderend 'Sea of Regrets'. iLiKETRAiNS meandert zowel langs het indringende, contemplatieve werk, als langs de meer exuberante, opzwepende rock. Dik een uur duurt het meeslepende concert en tijdens de toegift vat 'Spencer Perceval', een nummer van een eerdere plaat, de band in zo'n tien minuten perfect samen. Dan schildert het toch al weinig opbeurende iLiKETRAiNS namelijk alleen nog maar met zwart op zwart. Melancholische postrockgitaren, hoekige ritmiek, tempowisselingen, furieuze erupties en een verzengende, maar louterende climax maken deze klaagzang tot een perfecte blauwdruk van de band.

iLiKETRAiNS dimt met elke plaat het licht iets meer en schildert momenteel met het donkerste zwart op zwart. Dankzij de louterende werking van de breedvoerige composities lijken noch de band, noch de toehoorders eenzelfde lot als Mark Rothko beschoren te zijn. Gelukkig maar, want in dat gebied tussen Editors, Interpol en Tindersticks is het bijzonder goed toeven (of zwelgen) met het sublieme iLiKETRAiNS.

Foto uit het KindaMuzik archief door Martijn Booij

http://www.kindamuzik.net/live/iliketrains/iliketrains-8325/22214/
Meer iLiKETRAiNS op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/iliketrains