Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De negentiende editie van Ieperfest in het uiterste zuidwesten van België wordt dit jaar weer eens geplaagd door regen. Het natte weer weerhoudt de opgefokte Noren van Death Is Not Glamorous er niet van om een energieke set neer te zetten. Zanger Christian Medaas gebruikt het natte podium zelfs om een buikschuiver te maken en is een groot deel van het optreden gewoon vóór het podium tussen het publiek te vinden.
Black Kites laten vervolgens een wat zwaarder geluid horen in de nog niet zo goed gevulde Marquee. Het drietal uit New Jersey lijkt halverwege de jaren negentig de grootste inspiratie te hebben opgedaan om te komen tot zijn politiek getinte vegan straight-edgehardcore. Het Duitse viertal Ritual is afkomstig uit de stal van het Nederlandse platenlabel Reflections en komt op dit nog vroege tijdstip stukken onwenninger over.
De poppy chickrock van Lemuria is een leuke afwisseling tussen alle hardcoregeweld, net voordat de stoere Limburgers van Crawlspace het podium op stampen. De heropgerichte band is blijkbaar erg populair in België; tijdens het intro stroomt het veld voor het hoofdpodium in een mum van tijd vol. De muziek is echter te eentonig om de hele set te blijven boeien. Hard en furieus is het daarentegen wel.
Het is een oud cliché, maar het is wel waar. "Hardcore is more than just music", roept de zanger van het Amerikaanse Soul Control uit, daarmee verwijzend naar de More Than Music-tent waar gedurende het hele festival documentaires vertoond worden over activisme en dierenrechten. Ook zijn er boekendistro's te vinden en kan de geïnteresseerde muziekliefhebber informatie krijgen van verschillende maatschappelijke organisaties. Soul Control zelf kwijt zich prima van zijn taak en groovet er lekker op los. Ook zonder er stukjes Nirvana of Led Zeppelin doorheen te gooien zou de band er vandaag uit springen, door net even anders te klinken dan de doorsnee hardcoreband.
Vervolgens beweegt het Iepervolk zich massaal naar de Marqueetent om een van de hoogtepunten van deze eerste dag te aanschouwen. De relatief nieuwe band Touche Amore maakt de hooggespannen verwachtingen meer dan waar en raakt harten met zijn passievolle, melodische hardcore. De metalen moshcore van CDC komt vervolgens wat overbodig over. Zeker omdat de bezoekers zich ondertussen alweer aan het opmaken zijn voor een evenzo passievolle show van La Dispute. De band is op tour met Touche Amore en de zangers zingen tijdens elkaars sets nummers mee.
Het is niet de eerste keer dat Victims op Ieperfest staat. De Zweden lijken vandaag echter niet hun beste dag te hebben en weten niet heel erg te boeien. Een stuk overtuigender is de set van de legendarische Amerikaanse straight-edgeband Strife. De inmiddels van een volle baard voorziene zanger Rick Rodney is, ondanks het feit dat hij geen straight-edge meer is, nog steeds boos op de wereld. Ondanks de ietwat eentonige muziek wordt de set zo toch interessant en vooral lekker pissig gehouden. Fans van weleer kunnen hun hart ophalen aan de vele klassiekers, vooral afkomstig van In This Defiance.
Vervolgens is het feest in de Marqueetent. "We're Horse the Band and we are here to disappoint and confuse you to the best of our abilities", roept de besnorde zanger. De band faalt hier duidelijk in, want het spelplezier spat werkelijk van het podium af en de band maakt er, samen met het publiek, een feestje van met zijn opzwepende 'nintendocore'.
Sheer Terror-zanger Paul Bearer slingert zijn eerste "fuck you" al voor het eerste nummer de Ieperse weide over en zet daarmee de toon voor de rest van het optreden. Bearer is nog steeds oprecht boos en wil de hele wereld te kakken zetten. Dat de muziek al jaren gedateerd en weinig interessant meer is maakt de luidkeels alle teksten meebrullende fans niet uit.
Vlak voor het eind van de eerste dag krijgt het publiek nog een uitschieter voor zijn kiezen in de vorm van And So I Watch You from Afar [bovenste foto]. De band uit Belfast sluit af in de Marquee en doet dat met het nodige elan. Met hun instrumentale nummers, die aan een opgefokte versie van postrock doen denken, zijn de mannen een beetje een vreemde eend in de bijt maar ze geven zo'n wervelende show weg dat dat geen mens deert. Muzikaal is het een stuk interessanter dan veel van de geprogrammeerde bands en dit soort afwisseling doet het festival zeker goed.
Headliner Comeback Kid maakt de verwachtingen vervolgens slechts deels waar. Het gitaargeluid is helaas dramatisch slecht waardoor een aanzienlijk deel van de voor de nummers zo kenmerkende melodie wegvalt. Het enthousiasme van vooral de zanger maakt echter een hoop goed, wat ontaardt in een grote pile-on op het podium tijdens de klassieker 'Wake the Dead'.
Zaterdagmorgen is het aan Polikarpa y Sus Viciosas om het programma in de Marquee te openen. De drie Colombiaansen weten het publiek goed wakker te krijgen met hun keiharde punk, die rammelt aan alle kanten. Een aantal mensen loopt al snel meewarig zijn hoofd schuddend de tent uit maar als de dames eenmaal op stoom zijn, is de band best vermakelijk.
Speelde Golden Bullet vorig jaar nog op de pre-party, vandaag zijn ze bevorderd tot het hoofdpodium. De band verraadt zijn West-Vlaamse afkomst met het soort agressieve metalcore dat halverwege de jaren negentig hoogtij vierde in de H8000-regionen. Een stuk minder definieerbaar is de brei van geluid die het Californische Xibalba produceert. Toch staat de Marqueetent vol. De vraag is echter of dit door de kwaliteit van de muziek komt of door de inmiddels weer flink losgebarsten regen die het terrein in één grote modderpoel heeft veranderd.
Oathbreaker komt uit West-Vlaanderen zelf en speelt vandaag dus een thuiswedstrijd. Zangeres Caro krijst als een bezetene terwijl de drie andere bandleden zorgen voor een solide muzikale basis. Het viertal heeft het inmiddels weten te schoppen tot een deal met het Amerikaanse platenlabel Deathwish en de band lost zijn belofte ruimschoots in.
Stick to Your Guns is afkomstig uit Orange County en laat dit duidelijk merken tijdens hun set op het hoofdpodium. De harde maar melodische hardcore doet hier en daar wat aan een band als With Honor denken, al wordt dit niveau (nog) niet gehaald. De Duitse punkers van Red Tape Parade spelen vervolgens in een veel te lege Marqueetent. Misschien is de band te punk voor de hardcoreliefhebbers op Ieper? Jammer, want het vijftal speelt erg goed.
Wie vervolgens niet goed speelt, is de metalcoreformatie Angel Crew. Van een band met leden afkomstig uit bands als Deviate, Backfire! en Length of Time zou je toch veel meer mogen verwachten dan het ongeorganiseerde zooitje dat Ieperfest vandaag op zijn bordje krijgt. De zangers lopen elkaar omver en er wordt onderling ruzie gemaakt over het wel of niet spelen van een toegift. Beschamende vertoning, helaas.
De Amerikaanse metalcoreband First Blood speelt deze tour met Bloodtrialdrummer Lukas achter de kit. De band speelt goed en de nummers worden door het aanwezige publiek met open armen ontvangen. Zoals gebruikelijk zijn het vooral de oude nummers, zoals 'Suffocate' en 'First Blood' die de pit tot een kookpunt brengen.
Vervolgens is de Belgische cultformatie Reiziger een heerlijk rustpuntje tussen alle harde bands. De band speelt op oude leest geschoeide emo waarin hier en daar verwijzingen naar bands als Rites of Spring en de Pixies te herkennen zijn. Ook Jonah Matranga houdt het ingetogen, met zijn akoestische gitaar in de Marqueetent. De zanger speelt zelfs een heel mooie, akoestische versie van de Deftonesklassieker 'Be Quiet and Drive'.
De revolutionaire punkrockband Strike Anywhere [tweede foto] opent op het hoofdpodium met de meezinger 'I'm Your Opposite Number'. De band komt, ziet en overwint. De maatschappijkritische teksten worden naar hartelust meegezongen en zanger Thomas Barnett zit binnen de kortste tijd onder het mooi bij zijn dreadlocks passende stro, dat door de organisatie op de festivalweide is neergelegd tegen de modder.
Exodus [derde foto] , dat wegens gestolen materiaal een kortere set speelt dan gepland, is een metalband en heeft helemaal niks met de idealistische aspecten van de hardcorescene. Dit laten ze ook duidelijk merken. Zo is volgens flinke frontman Rob Dukes de pit niet groot genoeg omdat er geen vlees verkrijgbaar is op dit op veganistische en groene leest georganiseerde festival. De band doet echter gelukkig wel waarvoor deze gekomen is en dat is keihard beuken. Thrashklassiekers als 'Lesson in Violence' en 'Bonded by Blood' worden goed en strak gebracht, alleen de gitaarsolo's gaan op den duur vervelen.
Voor het ideologische tegenwicht zorgen de punkveteranen van Drop Dead vervolgens in de Marqeetent. De inmiddels al behoorlijk op leeftijd rakende dierenrechtenvoorvechters vuren een salvo van heerlijk agressieve crustcoreklassiekers op het druk pogoënde publiek af.
De Zweedse metalmachine Meshuggah [vierde foto] is vandaag ietwat gehandicapt omdat de bassist in het ziekenhuis ligt en begint daardoor (?) meer dan een half uur te laat. Dit tot grote ergernis van een steeds ongeduldiger wordend publiek. Na de vertraging zet de band echter een professioneel machinale metalshow neer die een perfect einde aan deze tweede Ieperfestdag dreunt.
De jonge Amerikaanse band Betrayal doet Europa voor de eerste keer aan en doet dat met verve. De jongens zijn zichtbaar dankbaar dat ze hier mogen staan en spelen een energieke en vooral enthousiaste show. Zeker een bandje om in de gaten te houden.
Het Belgische Black Haven zet een goede set neer in een voorzichtig zonnetje, maar speelt wat betreft muziek iets te opzichtig leentjebuur bij bands als bijvoorbeeld Rise and Fall. The Mahones zijn ook in geen geval orgineel te noemen maar het feest barst wel los is de Marqeetent. Het is allicht nog wat vroeg op de dag voor folkpunk maar dat lijkt de band niet te deren. De fluitist speelt een solo met twee fluiten in zijn neus en de accordeoniste brengt het mannelijke deel van het publiek het hoofd danig op hol terwijl ze zichzelf in het zweet speelt. Iedereen die bands als Flogging Molly hoog heeft zitten zal deze Canadese drunken, lazy bastards ook kunnen waarderen.
De saaie deathcore van Fatal Recoil bestaat vooral uit clichés en dieptepunten. Het hoogtepunt van de set is dan ook de tractor die rustig het terrein op komt tuffen om onder grote interesse van het publiek een flinke plas water weg te pompen. Drums Are for Parades [foto hierboven], met ex-leden van Soulwax, brengt vervolgens gelukkig vooral hoogtepunten. Met zijn meeslepende sludge weet de band een heerlijke, intense sfeer neer te zetten.
Death before Dishonor uit Boston heeft van plek geruild met For the Fallen Dreams en speelt een goede show. De aanstekelijke hardcore verdient geen originaliteitsprijs maar wordt uitermate goed neergezet en ontvangen door het publiek dat luidkeels meebrult met nummers als 'Friends, Family, Forever'.
Nadat het Noorse Kvelertak met drie gitaren langs komt beuken op het hoofdpodium mag het vrolijke piratengezelschap van Swashbuckle het feest ontketenen in de Marqueetent. De in piratenoutfits gehulde band heeft een opblaasorka meebegracht waarop gecrowdsurft kan worden en fokt het publiek lekker op met zijn snelle punky hardcore.
De dertien in een dozijn beatdownhardcore van Bury Your Dead is niet interessant genoeg om de aandacht vast te houden. Dit in tegenstelling tot A Wilhelm Scream die met hun technische punkrock het podium werkelijk in vuur en vlam zetten, met massale singalongs als gevolg.
Een van de bands waar een groot deel van het publiek vandaag voor is gekomen is het eveneens uit Boston afkomstige Blood for Blood. De beroepsmisantropen hebben voor de gelegenheid Billy Graziadei van Biohazard mee als gitarist. De band speelt redelijk strak voor Blood for Bloodbegrippen maar de muziek is dan ook niet al te complex. Dat lijkt niemand in het publiek te deren want de white trash anthems worden luidkeels meegebruld en iedereen verlaat na de show tevreden en schor geschreeuwd het veld voor het hoofdpodium om de nodige biertjes naar binnen te tikken aan de bar.
Na de venijnige hardcore van Blood for Blood is het melodieuze geluid van het Californische Ignite enigszins een anticlimax. De band speelt vooral nieuw materiaal en laat het oudere, snellere werk voor wat het is. Zanger Zoli Teglas wijst het publiek herhaaldelijk op de More Than Music-tent waar informatie over zaken als overbevissing van de oceanen te vinden is en de welbekende cover van U2's 'Sunday Bloody Sunday' wordt ook niet overgeslagen. Maar de band mist toch een beetje de kracht en de snelheid om echt te overtuigen vandaag.
Afsluiter The Dillinger Escape Plan [foto hierboven] zet een waanzinnige set neer. De beide gitaristen vliegen letterlijk aan alle kanten het podium over, en dat terwijl de van jazzy loopjes voorziene mathmetal echt niet de meest simpele muziek is. Dillinger komt, beukt en overwint en is een prima afsluiter voor Ieperfest 2011. Op naar de twintigste editie volgend jaar.
Foto's uit het KindaMuzik archief door Renate Beense (And So I Watch You from Afar), Joost Doensen (Strike Anywhere), Niels Vinck (Exodus), Frederick Noordhuis (Meshuggah), Rob Funcken (Drums Are for Parades), Ronnie Heidanus (The Dillinger Escape Plan)
http://www.kindamuzik.net/live/ieperfest/ieperfest-2011/21973/
Meer Ieperfest op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ieperfest
Deel dit artikel: