Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wie 's avonds een band misloopt, kan overdag nog eens proberen om die gemist kans in te halen. Platenzaken, koffietenten en filmhuizen zijn een warm toevluchtsoord, zeker op de dagen dat de regen met bakken uit de hemel komt. De donderdagmiddag begint vroeg met onder meer de Schotse Brian Pokora, die in Lucky Records zijn laptop uitklapt en met samples in de weer gaat. Het publiek snuffelt onverstoorbaar in platenbakken of ruikt aan de gratis koffie. Van een show is ook geen sprake. Sommigen hebben niet eens door dat er iemand op het podium staat.
Gelukkig is de ambient van Gunnar Jónsson Collider wat levendiger en minder kabbelend. De IJslander weet ook met zijn elektrische gitaar wat variatie in de spannende set te scheppen. Het ingetogen spel van de zwijgzame muzikant is opbouwend, ritmisch en verrassend. Er wordt dan ook aandachtig geluisterd naar de futuristische sound in Bíó Paradís. Hoe anders de sfeer kan zijn, merk je in het propvolle Kex Hostel, waar men als sardientjes in een blik op elkaar staat. Er valt op muziekgebied genoeg te beleven, bijvoorbeeld met de jazzpop van Úlfur Eldjárn of de zweterige popsoul van Júníus Meyvant, waarvan je niet snel zou denken dat het in IJsland wordt gebrouwen.
Hoe gemoedelijk Reykjavik ook kan zijn, taferelen als in het Kex Hostel laten je weer beseffen dat Iceland Airwaves gewoon een festival is. Als je de verkeerde keuzes maakt, sta je in de rij of word je omver gelopen door dorstige Scandinaviërs die op weg zijn naar de bar. Vooral op donderdag zijn er veel concerten waar drommen mensen op afkomen, zoals het optreden van John Grant, die na een drank- en drugsverslaving rust heeft gevonden op het eiland. Wie besluit om Grant te zien, mist wel meteen de helft van het avondprogramma.
Ook al is er in Harpa veel te zien, het is bepaald niet de gezelligste toko. Dan is het beter om uit te wijken naar Fríkirkjan, een klein kerkje aan het stadsmeer. In het recente verleden speelde Daughter hier ook, nog voordat ze bekend werd. Kristín Anna Valtýsdóttir, de voormalige voorvrouw van múm, moest blijkbaar haar fietsbanden nog oppompen, want na aanvangstijd komt ze de kerk binnenstormen, gooit haar hakken en baseballpetje op de grond en begint piano te spelen. Je zou denken dat ze een tik van de molen heeft gehad als ze met een hoog kinderstemmetje begint te zingen. Na twee nummers besef je dat de wereld wel genoeg heeft aan één Joanna Newsom. De manier waarop Anna na afloop tussen de kerkbanken paradeert, zegt eigenlijk al genoeg.
Wel prachtig is het breekbare optreden van Mirel Wagner. De Finse folkzangeres komt op in een zwarte jurk, alsof ze zojuist auditie heeft gedaan voor een horrorfilm van Guillermo del Toro. Haar donkere, fragiele stem vult de ruimte. Je komt pas terug in de realiteit als iemand haar laat weten dat de tijd om is. De volgend band, Agent Fresco, staat al klaar. Wagner trekt zich er niets van aan en speelt nog beloofde toegift.
Terug in het sfeerloze Harpa jaagt de bombastische en knetterharde stadionrock van Mercury Rev iedereen weg. Wat is toch er gebeurd met de band die ooit subtiele, melodieuze en symfonische liedjes maakte? Het optreden op Incubate was al niet zo best, maar daar zorgde het orkest nog voor toegevoegde waarde. In Reykjavik staat een belegen rockband die probeert in de voetsporen van Muse te treden. Daar zit niemand op te wachten, zeker het IJslandse publiek niet. In Reykjavik wil men worden geraakt. Soms slaat men door in het kunstzinnige. Ásta Fanney Sigurðardóttir, een dichteres, een beatboxer en iemand met een pruik achter een laptop, werkt bij sommigen op de lachspieren. Het ligt ook niet voor de hand om serieus over te willen komen met een babystemmetje. Op een gegeven moment zegt ze vertwijfeld: "Why are you laughing? This is poetry." Daarna gooit ze de handdoek in de ring. Ook voor het IJslandse publiek is er blijkbaar een grens aan kunst.
Als er iemand is die deze beladen en moeizame avond een mooi slotakkoord kan geven, dan is het toch wel Father John Misty [boven]. Even leek zijn optreden ook in het water te vallen door geluidsproblemen. Het is niet ondenkbaar dat Mercury Rev de apparatuur zojuist heeft opgeblazen. Na een kleine pauze weet Father John Misty zich weer te herpakken. Soms werkt een hapering tijdens een concert het besef in de hand dat niets vanzelf gaat. Met een enkel nummer van zijn vorige plaat en voornamelijk werk van I Love You, Honeybear is de songkeuze misschien niet heel verrassend, maar aangezien de voormalige drummer van Fleet Foxes voor het eerst op IJsland speelt, eindigt de tweede festivaldag voor de eilandinwoners alsnog in een groot feest.
http://www.kindamuzik.net/live/iceland-airwaves/iceland-airwaves-2015-donderdag/26335/
Meer Iceland Airwaves op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/iceland-airwaves
Deel dit artikel: