http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

I Am Kloot

Rauwe snikstem en zwarte poëzie.
14 november 2009, Vera, Groningen

Tekst: André Rozendaal

Publicatiedatum: 17 november 2009

Het lukte I Am Kloot tijdens eerdere optredens in Vera niet altijd om van begin tot eind te blijven boeien. Vanavond heeft hun set melancholieke indiepopsongs - met als basis de akoestische gitaar - een gevarieerde opbouw. Ze beginnen volledig versterkt, overdonderend en met een voortreffelijk geluid. Johnny Bramwell laat zich vocaal meteen gelden met intense uithalen, die zijn met drank overgoten relationele vertwijfeling weergeven. Met als mooiste voorbeeld het dreigende 'Cuckoo'. Nadat ze wat gas terugnemen met rustiger nummers, speelt Bramwell alleen en akoestisch, om de laatste nummers weer relatief hard te gaan met de hele band. Zoals in een hecht en intens gebracht 'One Man Brawl'.

Toch is het niet alleen de setopbouw die zorgt dat het optreden meer dan beklijft. Het is eveneens het gepassioneerde spel en de bewonderenswaardige inzet die ze alle drie aan de dag leggen. Zoals bassist Peter Jobson dat zittend en met gebogen, op de muziek meeschuddend hoofd demonstreert. Wanneer hij uit zijn trance komt, veegt hij het zweet van zijn voorhoofd en kijkt verdwaasd de zaal in. Ook drummer Andy Hargreaves gaat volledig op in zijn spel. Hij behandelt zijn uitgebreide stokken- en kwastenarsenaal uiterst geconcentreerd maar ontspannen, en blinkt uit in vernuftige ritmewisselingen. Bramwell maakt het af met zijn rauwe snikstem en zwarte poëzie. Hij is tussen de songs door als altijd joviaal naar het publiek.

De band heeft net een album met B-kantjes en niet eerder verschenen materiaal uit, waarvan ze er een aantal spelen. Zoals vaak met B-kantjes is de kwaliteit van de songs wisselend. Volgend jaar komt een nieuwe plaat van I Am Kloot uit, en het publiek krijgt ook hiervan een aantal voorproefjes te horen. De ingehouden, moody songs met een jazz-tic klinken veelbelovend, en tonen aan dat I Am Kloot het stadium van de New Acoustic Movement allang gepasseerd is. Waar ze eigenlijk met hun eigenzinnige muziek ook nooit echt bij hebben gepast.

De zaal is bijna vol met een gevarieerd publiek, waarvan het praatgrage deel op rustige momenten letterlijk zijn stem op de muziek drukt. Hinderlijk voor wie niet vooraan staat. Wellicht zou I Am Kloot eens het theater moeten opzoeken, om de intimiteit van de muziek te garanderen en het geouwehoer van het publiek buiten te houden. Het fraaie, contrastrijke lichtgebruik en de lichtpsychedelische, gekleurde mistprojecties op de achtergrond zouden ze zo mee ernaartoe kunnen nemen.

Fotografie door Vera-fotograaf Marc de Krosse.