• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Hermano / Spoiler

Desert Rock vs. Utrechtse klinker.
02 december 2004, Patronaat, Haarlem (NL)

Tekst: Xander van Aart

Beeld: Arjen van de Merwe

Publicatiedatum: 05 december 2004

Vanavond stond stonerrockzwaargewicht John Garcia in het Patronaat. En dat zouden we weten. Zijn band Hermano genereerde voldoende aandacht in de pers om een redelijk gevulde Patronaat voor elkaar te boksen. Het Utrechtse Spoiler mocht als Suburban labelgenoot het spits afbijten. Het werd echter geen strijd der stonertitanen, maar een lesje in muzikale timing, waarmee de groove staat of valt.

Laat ik maar meteen eerlijk zijn: ik heb Spoiler (foto rechts) nooit echt goed gevonden. Hun debuut Mud ’n Glitter was een samenraapsel van aardige maar onoriginele ideeën en in slecht Engels gezongen teksten, maar de band wist dankzij het bescheiden coverhitje ‘Electrifying’ (van de Grease soundtrack) een aardige staat van dienst op te bouwen. Hun tweede album ‘The Return of King Sonic’ had al veel meer om het lijf, maar echt spetteren wilde Spoiler, zowel op plaat als op het podium, niet.

Zanger Jascha is inmiddels uit de band gestapt en vervangen door Pekke, de drummer. Hun nieuwe drummer bleek vanavond in het Patronaat zich nauwelijks bewust van de timing van de overige muzikanten. Niet dat het een slechte drummer is, maar het geheel kwam stijfjes en gekunsteld over, aangezien de groove van de rest van de band totaal anders is. De authenticiteit is bij Spoiler ver te zoeken, wat vanavond resulteert in een redelijk matte hardrock prestatie, waar de toehoorders zo doorheen prikten. Als vanouds maakt de samenzang in de refreinen het allemaal nog een beetje goed, waardoor Spoiler een betere indruk achterliet dan tijdens vorige optredens in de oude bezetting. Maar timing, timing, timing, heren.

Hermano (foto links) betovert het publiek wel meteen. Maar dat is niet moeilijk wanneer je beschikt over een frontman als John Garcia, de oud-zanger van Kyuss. Nee, oorspronkelijk als op de plaat klinkt Hermano niet. Wel even geïnspireerd en gretig en met een heel pakket aan goede nummers kan haast niets meer fout gaan. En dat gaat het eigenlijk ook niet. Garcia is minder aanwezig dan op het laatste Hermano album Dare I Say…, maar dat komt niet alleen door teveel hoog op zijn zangmicrofoon. Bassist Dandy Brown blaast, plukt en tiert alsof zijn leven er vanaf hangt en is daarmee naast dirigent (hij geeft de bandleden geregeld een pas op de plaats als iets niet klopt) ook blikvanger van Hermano. De Nederlandse gitarist Olly Smit (ex-Celestial Season) doet zijn ding en komt mee in dit brute rockgeweld en daarom vlamt het vijftal als een bezetene.

Alle kwaliteiten van de band ten spijt, het merendeel van het publiek komt voor John Garcia, die zijn heldenrol aardig weet waar te maken. De QOTSA T-shirts vooraan springen en zingen mee, maar Garcia staat hier vooral om zijn nieuwe band te laten horen. En dat gaat gedeeltelijk voorbij aan de jongeren. En dat was jammer omdat Hermano zoveel meer te bieden heeft. Want de nummers zijn sterk en de timing feilloos. Chris Leathers weet hoe je een beat moet neerleggen zodat de band er loos op kan gaan. Timing heet dat. Maar dat snap je of snap je niet. Dus.

http://www.kindamuzik.net/live/hermano/hermano-spoiler/8108/
Meer Hermano op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/hermano