http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

HARD-FI

Zwakke schakels.
20 oktober 2007, Melkweg, Amsterdam

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 23 oktober 2007

Hard-Fi lijkt met debuutalbum Stars of CCTV in de achterzak hard op weg The Clash van de nieuwe Britse rockgolf te worden. Immers: de hits liegen er niet om, de mix van rock, reggae, ska en dub is kek en Richard Archers sneer verhaalt realistisch van het suffe leven in Staines en van zijn dromen daaraan te ontsnappen.

Live bakken de heren er dan nog weinig van. De band speelt rommelig en los van de hits beklijven de aanmerkelijk mindere nummers van de eerste plaat in livesetting nauwelijks. Een paar covers helpen het blazoen niet op te poetsen, zeker wanneer daarbij 'Seven Nation Army' aan een verkrachtigsproeve onderworpen wordt.

Opvolgalbum Once Upon a Time in the West toont een gegroeid Hard-Fi dat stoeit met gelaagde arrangementen en zich waagt aan uitstapjes weg van de Clash-achtige rock waarmee het naam maakte. Helaas zijn de vier en passant – op Stars of CCTV-idioomdoortrekker 'Suburban Knights' na – vergeten de muzikale groei te vangen in geslaagde composities. Ook lijkt Archer zijn tekstuele kruit verschoten te hebben, waardoor de bijtende, cynische urgentie van het debuut vervlogen is.

Nu Hard-Fi muzikaal verder is dan zo'n twee jaar geleden, zijn de verwachtingen rond de live-wederkeer redelijk hoog gespannen. In de grote, maar niet uitverkochte Melkwegzaal slaan de vier (live aangevuld met toetsenist) zich manmoedig door de set heen. De kwalificatie 'strak' is momenteel zeker besteed aan Hard-Fi, dat weinig steken laat vallen. Voor dat laatste heeft de band Archer in dienst, die maar met moeite een zuivere noot uit zijn strottenhoofd weet te wringen. Bij vlagen tenenkrommend vals gekras wordt afgewisseld met zijn aan Mike - The Streets - Skinner herinnerende praatzang. Daarin blijft Archer enigszins overeind. Meestentijds stelt zijn vocale bijdrage echter diep teleur.

Archer is niet de enige zwakke schakel van de avond. De geluidsman van dienst krijgt de nieuwe installatie van de Melkweg maar niet zover een zwoele bas te produceren en ook de gitaren blijven steken in een modderige brij. Het sprankelende, twinkelende geluid vol swing dat Hard-Fi op plaat zo zomers genietbaar maakt, is dan ook in velden noch wegen te bekennen.

Een valse kraai, bedroevend geluid en een show waarin het nieuwe, slappe en zwakke materiaal – vooral de midtempo akoestische rockers – het genadeloos aflegt tegen de oude krakers; Hard-Fi bewijst zichzelf wederom geen dienst. Al valt het nog mee dat er deze keer geen covers aan te pas komen. Dat dan weer wel.

Foto uit het KindaMuzik archief, door Jelmer de Haas.