http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Hallo Venray

Vlak Hallo Venray nooit uit.
18 oktober 2014, Vera, Groningen

Tekst: André Rozendaal

Publicatiedatum: 20 oktober 2014

Vlak de Hagenezen van Hallo Venray nooit uit, zo bleek dit jaar maar weer eens toen ze Show uitbrachten. Het is een van de beste platen uit het bijna dertigjarige bestaan van de band, die begin jaren negentig een hoogtepunt kende met een legendarisch optreden op Pinkpop. Een plaat waarop ze minimalistische gitaardrones en -grooves koppelen aan een garagerocktic, maar bovenal: met uitermate opwindende songs. Het brengt Hallo Venray naar een goed gevuld Vera.

Uiteraard ligt de nadruk van het fraaie optreden op werk van Show. Met als gevolg een vroeg hoogtepunt met een zinderende uitvoering van 'Buildings', dat het trio gruizig en tegelijkertijd gortdroog speelt. Het klinkt alsof producer Steve Albini achter de knoppen van het mengpaneel staat, en je waant je in de oefenruimte van de hecht spelende band. Rauw en zonder opsmuk is Hallo Venray op zulke momenten niet ver weg van muzikale magie.

De jaren lijken geen vat te krijgen op de immer ontwapenende frontman Henk Koorn, die quasinonchalant zijn gitaareffectpedalen intrapt om alweer een prima nummer van wat extra fuzz te voorzien. Waarbij je soms zou vergeten dat hij zijn gevoel voor melodie stiekem toch niet onder stoelen of banken steekt, zoals in de oude kraker 'Hot Pants'.

Het sterke punt van Hallo Venray live is dat alle bandleden gelijkwaardig zijn, waardoor killerdrummer Henk Jonkers zijn kansen pakt met slepende en soms fenomenale breaks, die hij met een duivelse blik in zijn ogen ten gehore brengt. Zijn gevoel voor timing is briljant. Bassist Peter Konings verkeert daarnaast in zijn eigen wereldje en houdt zijn basgitaar bij momenten verticaal. Alsof hij, gelijk een volleerd jazzmusicus met contrabas, tegenwicht wil bieden aan het bij tijden psychedelische geweld van Koorn en Jonkers.

Tijdens de lange toegift is dat tegenwicht bieden helemaal niet nodig, wanneer de groep het ene na het andere verzoeknummer speelt. En dan kom je toch automatisch uit bij nummers van The More I Laugh, The Hornier Due Gets. 'Tuck, The Man' bijvoorbeeld spelen ze zorgvuldig opgebouwd en met een weidsheid waar je u tegen zegt. Hetzelfde laken een pak voor 'Slow Change' waarin het niet uitmaakt dat Koorn geen geboren zanger is, want de relaxtheid waarmee de band musiceert, bezorgt Hallo Venray veel krediet bij de vele veertigers in het publiek. Met een uitstekende plaat en een dito optreden is Hallo Venray terug aan de top van de Nederlandse gitaarrock.

Foto's van Vera huisfotograaf Simone van der Heijden