• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Haldern Pop 2014: De zaterdag

Patti Smith wordt nooit oud.
09 augustus 2014, Haldern

Tekst: Tom Leistra

Publicatiedatum: 15 augustus 2014

Het verwachte apocalyptische noodweer blijft vanmiddag uit, de wolken zijn de voorbije nacht blijkbaar al genoeg uitgewrongen. Reden genoeg voor hordes vrolijke meisjes (en jongens) om de heupen lichtjes te wiegen op de onbezorgde countryfolk van First Aid Kit. De Zweedse zusjes hebben de titel van hun nieuwe plaat Stay Gold erg letterlijk genomen en staan een uurtje in gouden jurkjes en op hoge hakken op de bühne met liedjes zonder pretentie. Een cover van Bob Dylans 'One More Cup of Coffee' komt voorbij, voordat de dames weer overgaan op eigen nummers met mooie samenzang maar zonder al teveel pit. Al schijnt het toetsenzusje Klara Söderberg daar anders over te denken: tijdens een instrumentaal stuk dat evenveel vaart vertoont als een overstekende luiaard zwaait ze haar lange blonde haren op en neer alsof ze lid is van een hardcore metalband. Een andere inschattingsfout maken de onschuldige gezusters in het hitje 'Emmylou', wanneer zij de microfoon van zich af wenden en er na een pijnlijke stilte achter komen dat de Duitsers het maar moeilijk hebben met de tekst van het refrein (of simpelweg even met andere dingen bezig waren).

Enkele uren later bestijgt de Engelse liedjesknutselaar Fink [bovenste foto] het hoofdpodium om het publiek onder te dompelen in zijn met ontspannen gitaarspel omgeven droomwereld. Eerst gaan de ogen dicht, dan golft het hoofd lichtjes op en neer, totdat het hele lichaam tijdens de lang uitgesponnen climaxen in beweging komt. Ieder nummer van Fin Greenall en zijn drie strak spelende bandmaten wordt op dezelfde manier opgebouwd, maar niemand die er erg in heeft. De relaxte folk-meets-postrockset van Fink komt precies op de juiste momenten tot versnellingen in het ritme en variaties op die ene herkenbare en continu herhaalde tokkel. Het deejayverleden van Greenall (hij was jaren geleden een gevestigde naam in de triphopscene) weerklinkt duidelijk in de trage maar onverbiddelijke opbouw van nummers als 'Pilgrim' en 'Hard Believer', twee nummers van het jongste album, Hard Believer. 'Onze' Ruben Hein bespeelt de toetsen op deze plaat en is normaal gesproken ook vast lid van Finks tourband. Vandaag is hij er echter niet bij. Zijn sfeervolle keyboardklanken worden echter niet al te zeer gemist: daarvoor weven bassist, drummer en gitarist vakkundig genoeg hun bedwelmende melodieën in elkaar.

Bij Conor Oberst [foto hierboven] is het een weerzien met oude bekenden. Zijn backingband bestaat immers uit de folkrockers van Dawes, die eerder op de dag met hun Crosby, Stills, Nash & Young-achtige americana op het programma stonden. De zusjes van First Aid Kit zijn ook van de partij en ze hebben voor dit optreden hun gouden jurkjes ingeruild voor wat minder uitbundige kledij. De dames zongen mee op het dit jaar uitgebrachte Upside Down Mountain en omdat zij toevallig ook op dezelfde line-up staan, mag Haldern Pop getuige zijn van hun livedebuut met Conor Oberst. De nieuwe nummers, 'Time Forgot', 'Hundred Ways' en 'Zigzagging Toward the Light', worden al meteen stuk voor stuk afgevuurd op het publiek, waarbij de op plaat Afrikaans klinkende gitaartjes worden vervangen door southernrocksolo's van Dawesfrontman Taylor Goldsmith. De ietwat verlegen ogende meisjes van First Aid Kit verlaten het podium en Oberst en Dawes zetten onder luid gejuich van de voor het podium hangende fans enkele Bright Eyeskrakers in. "Zo'n tien jaar geleden stond ik ook al hier, misschien viel het je al op dat ik dikker en ouder ben geworden", laat Oberst weten alvorens een paar pareltjes van de alweer bijna een decennium oude succesplaat I'm Wide Awake, It’s Morning te spelen. Nummers als 'Another Travelin' Song' en 'Old Soul Song (for the New World Order)' komen rockender voor de dag dan we van Oberst gewend zijn en ze kunnen rekenen op bezield gejankte uithalen van zijn kant. Sowieso oogt Oberst in woord en gebaar vol zelfvertrouwen, het verlegen knulletje van weleer heeft plaatsgemaakt voor een zelfbewuste artiest. Het ingetogen en breekbare 'Lua' zorgt tegen het einde nog even voor een intiem kippenvelmomentje en het maakt duidelijk dat de Amerikaan meer dan ooit in vorm is.

Dan is de tijd gekomen dat punkrock-koningin Patti Smith [foto hierboven] na elf jaar weer haar opwachting maakt op Haldern Pop. Met een koffiemok in de hand en een kek mutsje op haar lange grijze haren wandelt de in een net iets te grote slobberjas gehesen Smith ontspannen het podium op. Optreden zit de alweer zevenenzestig jaar oude godmother of punk zo in het bloed dat ze niet de indruk maakt voor een massa van duizenden te staan, maar voor een klein groepje vrienden. Met een big smile en korte giecheltjes begint Smith haar show met een stel oude klassiekers. Het magistrale openingsnummer 'Dancing Barefoot' en het luchtige, reggae getinte 'Redondo Beach' luiden een fijne greatest hits-show in, waarbij Smith nog zichtbaar geniet van haar oude werk.

Voorin zingen enkele oude en door het leven getekende opstandelingen van weleer alles woord voor woord mee en het is duidelijk dat ook de jongere generaties Smith hebben omarmd. Patti komt dan ook totaal niet over als een jongbejaarde, de levenslust spat nog immer van haar af. Ook haar stem heeft de tand des tijds volledig weten te doorstaan: deze heeft zelfs aan overtuigingskracht en diepte gewonnen. Met name in het wat steviger rockende slot, met rauwere hits als het krankzinnige 'Land: Horses/Land of a Thousand Dances/La Mer(de)' en het gejaagde 'Rock 'n' Roll Nigger' (waarop ook oude bekende Grant Hart nog even los mag gaan) gromt en spuugt een grimassende Smith erop los, om tussen de bedrijven door poeslief en haast verlegen het publiek te bedanken.

Ook betoont Smith haar respect voor de overledenen. De precies negentien jaar geleden overleden Grateful Dead-frontman Jerry Garcia wordt geëerd in het toepasselijk genaamde 'Grateful', Lou Reeds 'Perfect Day' wordt massaal meegezongen en de eerder dit jaar gestorven Johnny Winter kan ook op mooie woorden rekenen. Tophit 'Because the Night' zet Haldern Pop nog even in lichterlaaie en Lenny Kaye - de gitarist die nooit van de zijde van Patti is geweken - zet ook hier weer een lekkere vlammende solo in. Laten we hopen dat Smith over elf jaar wederom een bezoekje aan Haldern brengt, met een ongetwijfeld even krachtige en uitbundige show. Deze vrouw wordt immers nooit écht oud.

Foto’s uit het KindaMuzik-archief van Niels Vinck (Fink), Peter Hageman (Conor Oberst) en Jelmer de Haas (Patti Smith)

http://www.kindamuzik.net/live/haldern-pop/haldern-pop-de-zondag/25226/
Meer Haldern Pop op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/haldern-pop