http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Haldern Pop 2010: Het Verslag
Het beste onder de Duitse zon.
13 augustus 2010, Haldern, Duitsland
Tekst: Norbert Pek
Publicatiedatum: 17 augustus 2010
Gewoonlijk bestaat het Duitse festival Haldern Pop uit een hoofdpodium en een spiegeltent. Dit jaar - revolutie! - is in het plaatsje ook de Haldern Pop Bar geopend. In de kroeg passen zo'n honderd bezoekers, maar de ramen worden opengezet zodat het publiek buiten ook mee kan genieten. Dat lukt helemaal bij de Nederlandse namen die er staan. The Black Atlantic imponeert met verstilde samenzang, maar ook met een stevigere set dan we van ze gewend zijn. Dat doen ze erg goed. Moss moet het zo ongeveer zonder soundcheck doen: de backline is nog maar net door het raam naar binnen getild. Maar wat een overweldigende set vol rake melodieën en percussionele overtuigingskracht! Waar het tweede album Never Be Scared/Don’t Be a Hero mee vol staat dus. Als zanger Marien Dorleijn bij de toegift met zijn tamboerijn naar buiten gaat en na een wandeling door het publiek door het raam naar binnen komt, is iedereen ingepakt. Het andere hoogtepunt speelt vlak na Moss in die spiegeltent: Everything Everything [foto boven]. De Engelsen hebben vier krakers van singles op hun naam staan die live stuk voor stuk hun werk doen. 'Suffragette Suffragette' is zelfs een anthem. De kopstemsamenzang wordt in perfectie uitgevoerd en de heren krijgen alleen een tien voor instrumentbeheersing. Het explosiegevaar wordt afgewisseld met enkele nummers die zo zachtjes worden uitgevoerd dat je een speld kan... Precies.
Het driedaagse festival maakt op donderdag een valse start. Op deze openingsdag is namelijk alleen de spiegeltent open. Het zorgt voor langere rijen dan het oog reikt. Mensen moeten uren wachten om in de volle, warme festivallocatie plaats te nemen. Daar binnen is eigenlijk alleen Beach House de moeite waard. Nog steeds zijn veel mensen verbaasd dat de Mercury Rev-achtige zang afkomstig is van een vrouw, Victoria Legrand om precies te zijn. Meteen is de sfeer van die laatste plaat Teen Dream aanwezig: dromerig en bezwerend. De andere acts mogen daar die avond alleen van dromen. Het allerergst is I Blame Coco, de band van de dochter van Sting. Zij moet per direct een microfoonverbod krijgen. Zo vals als een kraai? Dat is een belediging voor de kraai. Dat Sting haar maar snel uit zijn testament mag halen. Ook tergend: Daniel Benjamin, die de volgende dag in diezelfde spiegeltent staat. Vanuit het niets besluit de zanger te gaan stagediven (vol op z'n bek natuurlijk), smijt de band water tegen het publiek aan en gaan de vuisten in de lucht. Om na het rockgeweld opeens vier ballads te spelen. Wat een onzin.
Meer hoogtepunten dan. Villagers [foto hierboven] leunt heel dicht tegen Bright Eyes en Patrick Watson aan. De band is in bloedvorm en het debuut Becoming a Jackal krijgt live extra kracht mee. Villagers laat via Twitter weten dat ze dit unaniem een van hun beste shows ooit vindt. Daar hebben we veel begrip voor. Het duo Blood Red Shoes [foto hieronder] is cool en niet eens alleen omdat Laura-Mary Carter droomachtig mooi is met die ventilator die het haar omhoog doet waaien. Met alleen drums en gitaar wordt een vuige rockshow neergezet. In dezelfde vuig & cool-categorie: Triggerfinger. Ruben Block is rockgod en gentleman tegelijk. De bandleden van Delphic zijn vriendjes met Everything Everything en gebruiken ook electro in hun rockset. Ze zijn wat te vroeg geprogrammeerd want het optreden is sterk en uiterst dansbaar. We willen die wilde lichtshow zien! Singer/songwriter Fyfe Dangerfield laat horen ook zonder zijn band Guillemots te kunnen en Laura Marling [onderste foto] grijpt het publiek met haar folk heel zachtjes bij de keel. Leuk dat Marcus Mumford hier meespeelt. Want even later is hij met zijn Mumford & Sons de ultieme hoofdact van Haldern Pop. De folkrock wordt door het complete veld omarmd en meegezongen, ook achterin kan niemand stilstaan. Mumford & Sons wordt breed gedragen.
De afsluiters zagen er op papier beter uit. Twee jaar geleden speelde Yeasayer nog een broeierige set in de tent, waarin de Talking Headsmanie werd geëvenaard. Nu speelt de band te ongeïnspireerd, te verveeld, te klinisch, te statisch, te plichtmatig, te arrogant. Erg vreemd; de laatste plaat Odd Blood is zo goed, die wil je als band toch brengen met alles wat je in je hebt? Niet dus. Vervolgens heeft The National een halve set lang een waardeloos geluid. Daar hebben ze het ook constant over op het podium. Als schuldige wordt een paar keer naar Yeasayer gewezen. Pas in de tweede helft is The National de donkere stuwende briljante band die het moet zijn. 'Mr November' en 'Terrible Love' zijn klappen in je gezicht. Maar door het gerommel in het begin is het niet de ideale afsluiter die het leek te worden. Beter was het geweest om het festival af te sluiten met The Tallest Man on Earth. Die mag in zijn eentje een half uur spelen op het hoofdpodium. Het complete veld is stil als hij bezig is, want zijn gitaarspel en zang zijn uniek. Hij is in zijn eentje beweeglijker dan een hoop andere bands bij elkaar. Wat een ijzersterke liedjes schrijft deze man. Hij had met gemak nog een uur door kunnen spelen. Het is ook de ideale act voor Haldern Pop. Elke bezoeker, niemand uitgezonderd, is een muziekliefhebber. Bands, bekend of onbekend, krijgen allemaal de volledige aandacht, wat de meeste motiveert om nog meer dan gewoonlijk te geven. Nu maar weer aftellen tot 2011.
Fotografie: Jorn Zijlstra
http://www.kindamuzik.net/live/haldern-pop-festival/haldern-pop-2010-het-verslag/20525/
Meer Haldern Pop Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/haldern-pop-festival
Meer Haldern Pop Festival op KindaMuzik:
» Live-recensie: Haldern Pop 2013» Achtergrond: Haldern Pop 2014
» Bezoek de Haldern Pop Festival artiestpagina
Deel dit artikel: