• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Kompakt labelnacht met Gui Boratto, Superpitcher & Melon

Braziliaanse 'petit prince' van de techno speelt groots en meeslepend.
16 maart 2007, Club 11, Amsterdam

Tekst: René Passet

Beeld: Michel Mees

Publicatiedatum: 19 maart 2007

Ze vonden het genre min of meer uit. Maar meer dan minimal was de Kompakt-labelnacht gewoon een fantastisch goede clubavond. Met de Braziliaanse Gui Boratto als de 'petit prince' van de dansvloer.

Ze zit er nog, de crackhoer. Beneden in de lange gang van de Amsterdamse Club 11 is een groot deel van de oorspronkelijke graffiti overgeschilderd en ook in de lift maken oude tekeningen langzaam plaats voor nieuwe. Maar het schitterende 'crackhoeren hebben ook gevoelens' heeft de vernieuwingsdrang van de huisschilders van 11 voorlopig overleefd.

Eenmaal boven op de elfde verdieping heet DJ Melon (Jeroen Hofer) ons welkom met struise vierkwartsmaten die net zoveel met minimal te maken hebben als Nick Cave met techno. Later in de nacht zoekt de androgyne Superpitcher (Aksel Schaufler) [foto rechts] het vooral in de lage frequenties in zijn fabelhaftige dj-set.

Anders gezegd: vanavond mag dan een labelavond van Kompakt zijn, dat hoeft nog niet te betekenen dat we de hele avond klikkerdeklik zoemzoem horen.

Toch hebben ze bij Kompakt in Keulen het genre minimal zo'n beetje uitgevonden. Ze maakten de muziek van het kleine gebaar groot, tot in alle uithoeken van Europa toe.

Maar vernieuwing komt het best van binnenuit en dus bracht Gui Boratto [foto boven] onlangs een technoalbum uit dat nog slechts zijdelings refereert aan het pieterpeutergeluid. Vanavond staat de Braziliaan live in de 11 om het bewuste album Chromophobia te promoten. De komende maanden reist hij met laptop & co de hele wereld over om in juli terug te komen voor een optreden op 5 Days Off.

Alles is klein aan Boratto. De Zuid-Amerikaan komt tot de schouders van Melon. Ook zijn instrumenten zijn bescheiden. Zijn mixer valt in het niet bij die van zijn labelgenoot naast hem en rond het dunne PowerBookje staan allerlei snoezige effectdoosjes. Maar het geluid dat uit de instrumenten van deze 'petit prince' komt, is groots en meeslepend.

Prijsnummers van het album als 'Shebang', 'Gate 7' en dansvloermonster 'Terminal' klinken live nog net een stukje hallucinerender. Het digitale pingpongballetje van 'Gate 7' springt de vier hoeken van de uitverkochte club door en bij de scheurende synths op 'Termminal' gaan alle handen richting plafond.

Soms klinkt Boratto een beetje als Laurent Garnier na een verjongingskuur in een Berlijnse kliniek. Zo is de grommende bassynth uit 'Chromophobia' er eentje uit dezelfde categorie als 'The Man with the Red Face'. Boratto's versie van minimal techno is melodieuzer en heeft meer swung dan de Berlijnse variant. 'Saudade', noemen ze dat in zijn thuisland Brazilië.

Bovendien werkt Boratto voor z'n geld. Geen slaapverwekkend gestaar naar het beeldscherm zoals je bij collega laptopmuzikanten nogal eens ziet, maar ingespannen actie. Boratto's handen staan nooit stil. Ze vliegen van links naar rechts over de knopjes.
Een intrigerend kastje met honderd knipperende lampjes lijkt meer op een telefooncentrale of een elektronische uitvoering van Tien-op-een-rij dan een muziekinstrument. Maar ieder knopje blijkt een ritmesample te herbergen.

Als hij na een set van ruim een uur afsluit met het het zonnige (en gezongen!) technopopnummer 'Beautiful Life', dat klinkt als een strandwandeling tussen Underworld en New Order in, weten we het zeker: we moeten snel op vakantie naar Brazilië. Daar zijn vast en zeker ook crackhoeren te vinden, is ons verteld.

http://www.kindamuzik.net/live/gui-boratto/kompakt-labelnacht-met-gui-boratto-superpitcher-melon/15078/
Meer Gui Boratto op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/gui-boratto